เราเป็นคนที่มีนิสัยที่ เด็ก ไม่รอบคอบ ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบ ติดสนุก แต่เราก็รักเธอมากนะ ไม่รู้เรียกว่ารัก หรือเปล่า
แต่เวลาเธองอนเราก็จะพยายามง้อ จนบางทีก็หมดความอดทนทำให้ต้องให้ทะเลาะกันทุกวี่ทุกวัน ต่างคนต่างไม่ค่อยยอมกัน จะคิดว่าเหตุผลตัวเองถูกเสมอ

เรื่องที่ทะเลาะก็มีหลายเรื่อง หลักๆเลยก็เรื่อง ปากเราเนี่ยแหละ, ไม่ค่อยมีเวลา, เด็กไปเป็นที่ปรึกษาไม่ได้

เราเป็นคนปากหมา+ กวนทีน มีไรนี่ปากไปก่อนตลอดเลย แฟนเราก็พยายามเข้าใจนะ แต่บางทีเธอก็คงรับไม่ได้ด้วยล่ะมั้งกับสิ่งที่เราพูด
บางอย่างที่เราพูดเราจะพูดในอีกทาง แต่สิ่งที่เราพูดกลับทำให้เธอเสียใจเฉยเลยแง่ะ มันไม่ได้ตั้งใจนี่นา

เรื่องเวลา: ปกติเราจะอยู่หอกับแฟน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดก็จะตัวติดกันตลอดเลย แต่พอเรากลับบ้านทีไร เป็นต้องทะเลาะกันทุกที คือแฟนเราอยากให้เราโทรหาตลอด (อันนี้ที่เราเข้าใจนะ เราเดาใจแฟนไม่ถูกแง่ะ แอบโง่) แต่บางทีเราก็อยู่กับพ่อแม่ บางทีก็โดนท่านว่า เพราะกลับบ้านก็ควรอยู่กับครอบครัว //ถ้าเราแยกตัวมาได้บ้างเราก็จะโทรนะ เช่น ไปเข้าห้องน้ำ / เดินห้าง (แต่แฟนเราก็จะน้อยใจว่าทำไมไม่ยอมโทรมา รออยู่ เธอเป็นคนขี้เหงาครับ) เธอเป็นคนชอบคุยมากกว่าพิมพ์ครับ เธอบอกว่าการพิมพ์มันเป็นเพียงแค่ตัวอักษร รู้สึกยังไงก็ไม่อาจรู้ได้
        หลายครั้งที่เราทำให้เธอน้อยใจในเรื่องโทรศัพท์ โทรมักจะโทรมาหาบ่อยๆเราก็รับไม่ได้/คุยได้ไม่นานเพราะอยู่กับพ่อแม่บ้างไรบ้าง (เวลาคุยกันทีเป็นชม.ๆ เลยครับ) ทุกเช้าเราจะโทรไปมอนิ่ง บางทีเธอก็ไม่ได้ยิน แต่พอเธอโทรกลับมา เราก็ไม่ได้รับสาย ขึ้นเป็น 10 มิสคอล เราก็รีบโทรกลับ เธอก็บอกว่าเป็นแบบนี้อีกแล้วนะ ทำไมไม่ใส่ใจกันบ้าง (คือบางทีเวลามันก็ไม่ตรงนี่นา เธอว่างเราไม่ว่างงี๊ หรือเราไปอาบน้ำแล้วเธอโทรมาให้คุยเป็นเพื่อนเพราะทางกลับบ้านมันมืด เราก็ดันไม่ทันได้รับ จนเธอถึงบ้านแล้ว เราก็ร็สึกเฟลเลย ปล่อยให้ผญของเรากลับคนเดียว อันตรายอีก เวลามันชอบคลาดกันอยางนี้เรื่อยไป จนทำให้เธอเอือมเรา)
เวลาเรากลับบ้าน เราก็จะไม่ค่อยมีเวลาไปหาเธอ ช่วงนี้ปิดเทอมยิ่งไม่ได้เจอหน้า เนื่องจากบ้านไกลกัน ค่ารถไปหาก็จะแพง การเดินทางก็จะกินเวลา ถามว่าคิดถึงไหม คิดถึงนะ แต่บางครั้ง ไม่ได้เจอกันเพียงแค่วันเดียว ก็ทะเลาะกันแล้วง่าาา   บางทีเธอก็บอกว่าถ้าไม่ยอมมาหา เธอก็จะไม่มาให้เจอเหมือนกัน
เราก็ลำบากใจ คิดถึงก็คิดถึง จะไปหาทุกวันก็ไม่ไหว จะให้กลับไปนอนหอ ก็ไม่ได้ เราก็ต้องอยู่กับพ่อแม่  เป็นเรื่องที่หาทางออกไม่ได้จริงๆ

เรื่องที่ปรึกษา เนื่องจากเธออายุเยอะกว่าเรา เวลาเธอมีปัญหาเราก็มีนิสัยเด็ก ไม่สามารถเป็นที่ปรึกษาที่ดีของเธอได้ บางครั้งในเวลาที่เธอต้องการเรา เช่น อย่างเรื่องเธอกลับบ้านแล้วเราดันไม่ได้รับโทรศัพท์เพราะไปอาบน้ำบ้าง ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์บ้าง เธอก็เลยเหนือยใจครับ เวลาเธอมีปัญหาเรื่องงานเราก็ทำได้แค่บอกว่าสู้ๆนะ เป็นห่วงนะ แต่เราก็รู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่แค่คำพูดแต่อยากให้เราทำไรสักอย่าง ซึ่งเราก็ทำไรไม่ได้สักอย่าง รู้สึกตัวเองด้อยมากเลยครับ
เราขอโทษเธอจนคำขอโทษมันไม่มีความหมายไปซะแล้ว แต่เราไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ถ้าเธอมาเห็นกระทู้นี้ อยากให้รู้ว่า
(เค้าขอโทษนะ เค้าอยากทำให้ดีกว่านี้ จะพยายามนะคะ)

เราควรจะง้อเธอยังไงดี ? ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่แก้ไม่หาย
ขอความเห็นหน่อยได้ไหมครับ หรือเรากับเธอจะเข้ากันไม่ได้จริงๆ ?