จิตใจของคนดีนั้นมีพลังมีอำนาจยิ่งใหญ่มหาศาลในการคิดพูดทำที่เป็นความดีงาม
เป็นคุณเป็นประโยชน์ไม่เฉพาะแก่ตนเองแต่แก่สัตว์โลกทั่วไปไม่มีขอบเขต
แม้กระทั่งทำให้เป็นปราชญ์ในพระพุทธศาสนา ที่ทำกัน ไม่ได้ง่าย ๆ ก็เกิดได้แต่จิตใจที่ดีจริง.

ผู้ทำความดีอยู่สม่ำเสมอ รู้ตัวอยู่ ย่อมมีปีติในความดีที่ได้ทำ คือย่อมมีปีติในธรรมนั่นเอง
ผู้ทำดีคือผู้มีธรรม ผู้ปีติในธรรมคือปีติในความดี เมื่อความดีไม่ขาดตกบกพร่อง
ก็คือในการปฏิบัติธรรม ตามที่สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
ทรงแสดงธรรมความปีติโสมนัสย่อมไม่บกพร่องจากใจด้วยตลอดเวลา.

การศึกษาธัมมะด้วยการเรียนรู้จดจำเป็นความสำคัญเพียงส่วนหนึ่ง
แต่การนำธัมมะที่เรียนรู้มาปฏิบัติให้เกิดธัมมะในใจตนเป็นความสำคัญที่สุด
อย่าให้ธัมมะอยู่ที่ปากหรืออยู่แต่ในสมุดในหนังสือ นั่นไม่ใช่ตนมีธัมมะ
ธัมมะต้องเข้าถึงใจ ต้องเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับใจ จึงจะเป็นการมีธัมมะ.

ธัมมะในพระพุทธหฤทัยของสมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
แผ่กระจายออกครอบคลุมอยู่ทั่วโลก ผู้นับถือพระพุทธศาสนา จงทำตนให้เป็นผู้มีปัญญา
น้อมรับพระธรรมเข้าไว้ในใจตน อบรมตนให้เป็นคนมีธัมมะที่จิตใจ
มิใช่ปาก หรือที่ความจำจึงจะไม่เสียทีที่ได้พบพระพุทธศาสนา
ได้มีสมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นสมเด็จพระบรมครู.