คือตั้งแต่เล็กจนโตเราถูกดูถูกมาโดยตลอดโดยเฉพาะตอนนี้ที่จะต่อมหาลัยสิ่งที่เราคิดไว้คือเอแบค้พราะเราชอบและถนัดภาษาอังกฤษที่สุดและเราก็ไม่ได้เรียนแย่เกรดเฉลี่ยเราก็อยู่ 3 กว่าตลอด เราไม่ถนัดคณิตเลยยยยยยยยย เรียกว่าไม่ค่อยถูกกับมันเท่าไหร่เลยดีกว่านะ  แต่ที่เราหาข้อมูลมาคือ อาร์ดอิ๊งจะมีวิชาหลักๆเลยคืออังกฤษธุระกิจซึ่งวิขาหลักคือคณิตและภาษาอังกฤษ เรื่องอังกฤษอ่ะเรามั่นใจว่าเราเอาตัวรอดได้อยู่  แต่คณิตเนี่ยสิเฮ้อออออออทั้งที่รู้ว่าไม่เก่งแต่ก็จะพยายามนะ
มาถึงอีกประเด็นด้วยความที่เรามีปัญหาด้านสายตาตั้งแต่เด็กเพื่อนๆบางคนก็ไม่เข้าใจเราสักทีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนเวลาถูกล้อหัวเราะเยาะเรา
บางครั้งเราก็น้อยใจในชีวิตนะว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนนี้เวรกรรมไรหรอเราถึงเกิดมาไม่เหมือนคนอื่นเราไม่ใช่คนสวยไรนะ
แต่คือตอนเด็กๆตั้งแต่อนุบาลจน ป.6 เราเข้ากิจกรรมกับโรงเรียนตลอดทั้งรำเอยเต้นเอยแข่งร้องเพลงไทย จีน อังกฤษ ลูกทุง
เราก็เจอเครื่องสำอางมาตลอดทำให้เราเป็นผิวแพ้ง่ายด้วยความที่เราเป็นคนผิวคล้ำอยู่แล้วด้วยจึงทำให้ถูเหยีดสีผิวบ้าง
จนตอนนี้ ม.6 แล้วนะเราก็ทนมาตลอดยังไม่วาย
มีคนบอกว่า แกเนี่ยนะจะไปเรียนเอแบค  
เยาะเย้ยเราซะ ดูถูกเรา ทั้งๆที่ประสิทธิภาพเราดีกว่าพวกหน้าตาดี สวย ใสไร้สมอง ทำตัวไร้สาระไปวันๆ จนตอนนี้ยังไม่รู้อนาคตตัวเองเลย เราก็ปลงอ่ะนะ อโหสิกันไป  

ฐานะเราก็ไม่ได้รวยนะก็พอมีพอกิน
จากการที่เราได้ศึกษาหาข้อมูลเรื่องเรียนมาโดยตลอดวางแผนอนาคตตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆเรารู้ได้ว่าเอแบคคือสิ่งที่เราใฝ่ฝัน

แต่จากหลายๆสิ่งที่เจอทำให้เราท้อและเริ่มไม่แน่ใจ