สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลยนะ เรามีปัญหาคาใจมานาน พยายามที่จะหาคำตอบให้ตัวเองหลายครั้งแล้วนะ แต่เราไม่เคยหามันเจอสักที
รบกวนเพื่อนๆช่วยออกความคิดเห็นให้เราหน่อยนะ ขอบคุณมากจ้า
เริ่มเรื่องเลยแล้วกัน เรื่องมันมีอยู่ว่า ณ ตอนนี้เรากำลังจะเข้าศึกษาต่อที่มหาลัย คือจริงๆเรามีความฝันอยากเป็นหมอหรือไม่ก้เภสัชกรก้ได้ แต่เราสอบไม่ติดสักอย่างเลย จนวันนึงเราได้มารู้จักเเพทย์ทางเลือกจากละครเรื่องหนึ่ง คือมันดีมากได้ออกชุมชนผู้คนบนดอย รักษาคนไข้โดยใช้ภูมิปัญญาไทย คือเราก็เคยฝันอยากทำงานบนดอยนะ เราชอบการทำงานแบบนี้ มันเป็นอะไรที่ท้าทายแต่เราไม่ได้หมายถึงท้าทายชีวิตคนนะ จนวันนึงเราสามารถสอบเข้าศึกษาต่อได้ในคณะการเเพทย์แผนไทย ของม.แห่งหนึ่งในภาคเหนือตอนบนนะ คือเราดีใจมาก ดีใจสุดๆไม่คิดเลยว่าเราจะได้ทั้งครอบครัวนิมีความสุขกันยกใหญ่เลยแหละ แต่มันปัญหามันก้เกิดขึ้นในวันที่เราจะไปศึกษาต่อ คือทางมอเขาให้เรียนปรับพื้นฐานก่อนไงเราก้ไปนะ ถึงไกลบ้านมากๆ ก้ไปเรียนด้วยความที่ชอบมาก ไปอยู่ได้วันแรกคิดถึงบ้านมาก ร้องไห้ตลอดเวลาแต่ก้ดีนะที่เพื่อนใหม่ ที่เรียนที่เดียวกันชวนออกมาจากหอ พาไปกินข้าวคุยกันบ้างตามประสาวัยรุ่นน่ะ แต่พอกลับมาหอมันก้เงียบเหงา โดดเดี่ยวมาก ใจนิอยากกลับบ้านมากๆเลยนะ พอรุ่งเช้าทางมอก้นัดให้นศ.ทุกคนไปรายงานตัวพร้อมกับส่งเอกสารที่จะใช้ยื่นเป็นนศ.ของวพบ. (วิทยาลัยแพทย์แผนไทยบัณฑิต) ใจเรานิแบบอยากกลับบ้านมากไม่อยากเรียนปรึกษากับแม่แม่ก้บอกว่าแล้วแต่เรา แต่แม่นิร้องไห้นะอยากให้กลับไผปเรียนใกล้บ้าน เรานิเริ่มลังเล ใจนึงก้อยากเรียนอีกใจก้อยากกลับบ้าน เหตุผลที่เราอยากกลับบ้านคือเราสงสารพ่อ พ่อเราทำงานหาเงินคนเดียวไง ค่าใช้จ่ายต่างๆมันมากจริงเราก้กลัวว่าพ่อจะไม่ไหว ก่อนหน้านี่เราก้คุยกันนะแต่พ่อบอกพ่อไหว ซึ่งเราก้รู้นะว่าไม่ไหวแต่พ่อก้บอกอยากเรียนก้ไปเถอะ แต่พอเรามาคิดทบทวนนะ มันสวนทางอ่ะ การเดินทางไปวพบ.เราลำบากเนื่องจากเราไม่รถมอไซด์ไป ต้องอาศัยเพื่อนซึ่งเราก้เกรงใจเพื่อนคือเราก้พึ่งรู้จักกันได้ไม่นานจะรบกวนก้ยังไงๆอยู่ จะให้พ่อส่งรถคันที่อยู่ที่บ้านมาให้ก้ต้องใช้เงินอีกจำนวนมาากเราเลยตัดสินใจกลับบ้านเลย
แล้วพอเรากลับบ้านมาได้สักพักเราก้ได้คุยกับเพื่อนคนนึงก้เป็นเพื่อนสนิทกันนิแหละ คือเพื่อนเราเรียนการโรงเเรม เราก้บ่นๆกับมันว่าอยากเรียนจบทำงานไวๆ อยากหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ มันก้ชวนไปเรียนกับมัน มันก้คุยกับผอ.ที่มันเรียนให้ ผอ.ก็โทรหาเราหาทุนการศึกษาให้ แต่มันก้ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์นะ คือเราสับสนอ่ะ เรานินึกเสียดายเเพทย์แผนไทย แต่ตอนนี้เราก้ลงแอดมิชชั่นแพทย์แผนไทยไว้นะ แต่ก้ไม่รู้นะว่าจะติดไหมเพราะแต่ล่ะที่รับน้อยเหลือเกิน ใจนึงเราก้อยากไปแพทย์แผนไทย เราอยากเรียนในสิ่งที่รัก อยากทำงานกับพอสว. มันคือความฝันของเราอ่ะ แต่อีกใจก้อยากเรียนการโรงแรมที่จบไวเพราะเรียนแค่สองปี และก็มีโอกาสไปฝึกงานต่างประเทศด้วยอ่ะ คือบ้านก้ไม่ได้รวย เราอยากสร้างฐานะให้ครอบครัว แต่ก้ยังสับสนกับทางเดินของเรา เราลังเลไม่รู้จะไปเส้นทางไหนดี เพื่อนๆช่วยให้คำแนะนำเราหน่อยนะค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ ^______^ หากเราเขียนผิดยังไงก้ต้องขอโทษด้วยนะคะ
แพทย์แผนไทย กับการโรงแรมและการท่องเที่ยว
รบกวนเพื่อนๆช่วยออกความคิดเห็นให้เราหน่อยนะ ขอบคุณมากจ้า
เริ่มเรื่องเลยแล้วกัน เรื่องมันมีอยู่ว่า ณ ตอนนี้เรากำลังจะเข้าศึกษาต่อที่มหาลัย คือจริงๆเรามีความฝันอยากเป็นหมอหรือไม่ก้เภสัชกรก้ได้ แต่เราสอบไม่ติดสักอย่างเลย จนวันนึงเราได้มารู้จักเเพทย์ทางเลือกจากละครเรื่องหนึ่ง คือมันดีมากได้ออกชุมชนผู้คนบนดอย รักษาคนไข้โดยใช้ภูมิปัญญาไทย คือเราก็เคยฝันอยากทำงานบนดอยนะ เราชอบการทำงานแบบนี้ มันเป็นอะไรที่ท้าทายแต่เราไม่ได้หมายถึงท้าทายชีวิตคนนะ จนวันนึงเราสามารถสอบเข้าศึกษาต่อได้ในคณะการเเพทย์แผนไทย ของม.แห่งหนึ่งในภาคเหนือตอนบนนะ คือเราดีใจมาก ดีใจสุดๆไม่คิดเลยว่าเราจะได้ทั้งครอบครัวนิมีความสุขกันยกใหญ่เลยแหละ แต่มันปัญหามันก้เกิดขึ้นในวันที่เราจะไปศึกษาต่อ คือทางมอเขาให้เรียนปรับพื้นฐานก่อนไงเราก้ไปนะ ถึงไกลบ้านมากๆ ก้ไปเรียนด้วยความที่ชอบมาก ไปอยู่ได้วันแรกคิดถึงบ้านมาก ร้องไห้ตลอดเวลาแต่ก้ดีนะที่เพื่อนใหม่ ที่เรียนที่เดียวกันชวนออกมาจากหอ พาไปกินข้าวคุยกันบ้างตามประสาวัยรุ่นน่ะ แต่พอกลับมาหอมันก้เงียบเหงา โดดเดี่ยวมาก ใจนิอยากกลับบ้านมากๆเลยนะ พอรุ่งเช้าทางมอก้นัดให้นศ.ทุกคนไปรายงานตัวพร้อมกับส่งเอกสารที่จะใช้ยื่นเป็นนศ.ของวพบ. (วิทยาลัยแพทย์แผนไทยบัณฑิต) ใจเรานิแบบอยากกลับบ้านมากไม่อยากเรียนปรึกษากับแม่แม่ก้บอกว่าแล้วแต่เรา แต่แม่นิร้องไห้นะอยากให้กลับไผปเรียนใกล้บ้าน เรานิเริ่มลังเล ใจนึงก้อยากเรียนอีกใจก้อยากกลับบ้าน เหตุผลที่เราอยากกลับบ้านคือเราสงสารพ่อ พ่อเราทำงานหาเงินคนเดียวไง ค่าใช้จ่ายต่างๆมันมากจริงเราก้กลัวว่าพ่อจะไม่ไหว ก่อนหน้านี่เราก้คุยกันนะแต่พ่อบอกพ่อไหว ซึ่งเราก้รู้นะว่าไม่ไหวแต่พ่อก้บอกอยากเรียนก้ไปเถอะ แต่พอเรามาคิดทบทวนนะ มันสวนทางอ่ะ การเดินทางไปวพบ.เราลำบากเนื่องจากเราไม่รถมอไซด์ไป ต้องอาศัยเพื่อนซึ่งเราก้เกรงใจเพื่อนคือเราก้พึ่งรู้จักกันได้ไม่นานจะรบกวนก้ยังไงๆอยู่ จะให้พ่อส่งรถคันที่อยู่ที่บ้านมาให้ก้ต้องใช้เงินอีกจำนวนมาากเราเลยตัดสินใจกลับบ้านเลย
แล้วพอเรากลับบ้านมาได้สักพักเราก้ได้คุยกับเพื่อนคนนึงก้เป็นเพื่อนสนิทกันนิแหละ คือเพื่อนเราเรียนการโรงเเรม เราก้บ่นๆกับมันว่าอยากเรียนจบทำงานไวๆ อยากหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ มันก้ชวนไปเรียนกับมัน มันก้คุยกับผอ.ที่มันเรียนให้ ผอ.ก็โทรหาเราหาทุนการศึกษาให้ แต่มันก้ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์นะ คือเราสับสนอ่ะ เรานินึกเสียดายเเพทย์แผนไทย แต่ตอนนี้เราก้ลงแอดมิชชั่นแพทย์แผนไทยไว้นะ แต่ก้ไม่รู้นะว่าจะติดไหมเพราะแต่ล่ะที่รับน้อยเหลือเกิน ใจนึงเราก้อยากไปแพทย์แผนไทย เราอยากเรียนในสิ่งที่รัก อยากทำงานกับพอสว. มันคือความฝันของเราอ่ะ แต่อีกใจก้อยากเรียนการโรงแรมที่จบไวเพราะเรียนแค่สองปี และก็มีโอกาสไปฝึกงานต่างประเทศด้วยอ่ะ คือบ้านก้ไม่ได้รวย เราอยากสร้างฐานะให้ครอบครัว แต่ก้ยังสับสนกับทางเดินของเรา เราลังเลไม่รู้จะไปเส้นทางไหนดี เพื่อนๆช่วยให้คำแนะนำเราหน่อยนะค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ ^______^ หากเราเขียนผิดยังไงก้ต้องขอโทษด้วยนะคะ