ได้ยินไหม หัวใจฉัน .. มันกำลังบอก ...
ไม่ใช่รายการเสียงจริง ตัวจริง แต่มันคือ หูแว่ว ภาพหลอน ซึ่งเป็นอาการของผู้ป่วยในกลุ่มโรคจิตเภท หรือ Schizophrenia ถ้าใครนึกไม่ออก ให้ลองนึกถึงภาพยนตร์เรื่อง A Beautiful Mind ครับ
ผู้กำกับสาวชาวอิหร่าน Marjane Satrapi จาก Persepolis หนังอะนิเมชั่นเสียดสีศาสนา ที่เคยได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ในปี 2007 หยิบเอาเรื่องราวของผู้ป่วยโรคจิตเภทมาเล่าผ่านมุมมองของตัวผู้ป่วยเอง ในอารมณ์ของงานระทึกขวัญหรรษา ผสมตลกร้าย ที่น่าจะพอทำให้ผู้ชมหลายๆคน เข้าใจหัวจิตหัวใจของผู้ป่วยจิตเภทได้ดียิ่งขึ้น
เรื่องราวของ เจอร์รี่ ชายหนุ่มนิสัยซื่อๆ ที่เพิ่งได้งานเป็นเจ้าหน้าที่แพ๊คสินค้าในโรงงานเครื่องสุขภัณฑ์แห่งหนึ่งในเมืองเล็กๆ ชีวิตประจำวันดำเนินไปเช่นคนปกติ แต่ที่แตกต่าง คือ เขายังต้องอยู่ในความดูแลของจิตแพทย์ และมีความจำเป็นจะต้องรับยาต้านอาการทางจิตอย่างต่อเนื่อง ด้วยความที่ใช้ชีวิตเพียงลำพัง เจอร์รี่ผู้เปลี่ยวเหงา มีเพียงหมาแมวเป็นเพื่อนร่วมห้อง เขาแทบไม่ปฏิบัติตัวใดๆ ตามที่จิตแพทย์สั่งไว้เลย และด้วยสิ่งที่เค้าเป็นอยู่ จึงได้ส่งผลให้เดทแรกของเขา ต้องจบลงด้วยค่ำคืนสุดสยอง
ตัวหนังดีงามด้วยการใช้เทคนิคเล่าเรื่องผ่านสายตา ความคิด และมุมมองของตัวละครหลัก ซึ่งป่วยด้วยโรคจิตเภท เจอร์รี่ มีอาการหูแว่ว ได้ยินเสียงพูดคุยจากหมา แมว เสมือนเป็นตัวแทนความคิดดีชั่วในใจ บวกกับอาการภาพหลอน เห็นโลกทั้งใบเป็นสิ่งสวยงาม ฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้ง ในแบบที่เขาอยากให้เป็น ซึ่งแน่นอนว่า มันช่างแตกต่างจากความเป็นจริงชนิดหักมุมสามร้อยหกสิบองศา
และทั้งหมดทั้งมวล พาให้เราเข้าใจและเชื่อในทุกๆพฤติกรรมของเจอร์รี่ .. แม้ในหนังจะเผยให้เห็นว่า เขาคือฆาตกรต่อเนื่องระดับขึ้นหิ้ง แต่สิ่งเขากระทำ มันมาจากความป่วยทางใจที่ถูกสะสมมาอย่างยาวนาน จนทำให้การมองโลก และวิถีการเข้าสังคมของเขานั้นบิดเบี้ยวไปจนหมด
การเลี้ยงดู ความเปลี่ยวเหงา การถูกกระทบกระเทือนทางใจอย่างรุนแรงในวัยเด็ก และการถ่ายทอดจากแม่สู่ลูกผ่านทางพันธุกรรม ล้วนหล่อหลอมและส่งอิทธิพลมาสู่อาการทางจิต หนังไม่ได้ทำให้เจอร์รี่ดูโหดร้าย แต่ทำให้เราเข้าใจ บวกกับอาการซึมเศร้าที่ปรากฏให้เห็น ... ฆาตกรเจอร์รี่ ไม่ใช่คนที่น่ากลัว แต่กลับน่าเห็นใจ และชัดเจนว่า ‘#เขาคือคนป่วย’
ผู้กำกับ Satrapi ยังช่วยสร้างภาพแทนความคิดของผู้ป่วยให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ด้วยการคุมโทนและอารมณ์ของตัวหนัง ให้อยู่ในบรรยากาศที่มีความเป็นแฟนตาซี ทีเล่นทีจริง ดรอปความโหด และความหดหู่ลงด้วยงานโปรดักชั่น ซึ่งเน้นไปที่ความสดใส ในแบบหนังตลกหรรษาพาเพลิน พร้อมตัดสีด้วยชมพูหวานสไตล์ลูกกวาด ทำให้ผู้ชมยังพอรับรู้ได้ว่า สิ่งที่เห็น มันหวานแหวว เกินเลยไปกว่าจะพบเจอได้ในโลกแห่งความเป็นจริง
นักแสดงหนุ่ม Ryan Reynolds รับบทเป็นเจอร์รี่ มาในการแสดงแบบวันแมนโชว์ ที่ได้รับการสนับสนุนอย่างดีจากทีมนักแสดงสมทบทั้งหลาย เรย์โนลด์ ขึ้นจอด้วยมาดซื่อๆ ไร้พิษภัย แต่ก็ดูจะซุกซ่อนความแปลกประหลาดเอาไว้อยู่ในแววตาที่ซุกซน พร้อมถ่ายทอดความโดดเดี่ยวลึกๆที่ถูกกักขังเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา ... เรย์โนลด์ ตอกย้ำด้วยการแสดง ที่จะทำให้เราเห็นว่า ผู้ป่วยจิตเภท ไม่ได้โหดร้ายจากกมลสันดาน แต่พวกเขาแค่มีความผิดปกติ ที่พวกเราควรพยายามจะต้องทำความเข้าใจ
The Voices จึงไม่ได้แค่หมายถึงเสียงแว่ว ที่ผู้ป่วยได้ยินเท่านั้น แต่ยังเป็นเสมือน ‘#เสียงร้องขอความช่วยเหลือ’ จากพวกเขา ที่ปรารถนาให้พวกเราได้รับฟัง
นอกจากจะแสดงให้เราเห็นและเข้าใจ ยังช่วยให้พวกเรารู้วิธีปฏิบัติตัวกับผู้ป่วยได้ในระดับหนึ่ง หากเราต้องมีคนรู้จักป่วยด้วยอาการดังกล่าว คือ การให้เขาได้รับยาและการรักษาอย่างสม่ำเสมอ เรื่องนี้สำคัญมากนะครับ ดังจะเห็นได้จากหน้าข่าวหลายๆครั้งที่ผู้ป่วยทำอันตรายกับผู้คนรอบข้าง สาเหตุส่วนใหญ่เมื่อสืบลงไป เกือบทั้งนั้นก็มาจากการเข้าไม่ถึงในการรักษาและขาดการกินยาอย่างต่อเนื่องนั่นเอง
กลับมาที่ภาพรวมของตัวหนัง นอกจากความดีงามในแง่ของเนื้อหา ตัวหนังยังเป็นงานที่ดูเพลิน สนุกสนาน มีความโหดแบบอารมณ์ขันร้ายๆ ประเภทชวนขำขันแบบหดหู่ โดยมีสีสันสำคัญอยู่ที่คาแรกเตอร์หมา แมว ตัวแทนความดี ความเลวในใจของพระเอก น่ารักน่าชังตามประสาเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากของมนุษย์ และยังปล่อยประโยคพูดเด็ดๆ โดนๆ ที่น่าจะเรียกเสียงหัวเราะระหว่างชมได้ไม่ยากครับ
โดยสรุปแล้ว The Voices เป็นงานที่ผมค่อนข้างชอบ อาจจะรู้สึกนัวๆอยู่สักพักหลังจากดูจบ และคิดว่า คอหนังตลกร้าย หนังโหด ฆาตกรโรคจิต หรือแฟนๆของหนุ่มเรย์โนลด์ น่าจะพอใจ เพราะหนังเรื่องนี้ไม่ได้มีดีแค่ความโหด แต่ยังมาพร้อมสาระอัดแน่น ในรูปแบบของงานที่ดูสบาย ไม่ได้มืดมน ถึงขนาดชีวิตมันช่างบัดซบ
และไม่ใช่แค่ผู้ป่วยจิตเภทเท่านั้น แต่คนเหงาน่าจะได้ข้อคิดดีๆ พอช่วยดึงสติไม่ให้ตัวเองต้องจ่อมจมอยู่กับความรู้สึกโดดเดี่ยว จนนำไปสู่ภาวะซึมเศร้า .. เพราะถึงแม้ว่า ความเหงาจะไม่ได้ทำให้ใครตายแบบตรงๆ แต่มันสามารถทำให้เราทำร้ายตัวเองได้ เพราะการอยู่คนเดียว มักนำไปสู่ความคิดชักจูงที่รังแต่จะฉุดรั้งให้ชีวิตเราถดถอยลง
เพราะการคิดวกวนว่าเรากำลังอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนั้น .. คือ จุดเริ่มต้นที่จะนำไปสู่ความทุกข์ทรมานอีกร้อยพัน ... ระลึกไว้เสมอว่า ไม่มีใครหรอกครับ ที่จะต้องอยู่คนเดียวอย่างสมบูรณ์แบบ .. แม้แต่ตัวคุณเอง ^^
***********
https://www.facebook.com/CinemaParadiso.by.Golffy
***********
[SR] [ริวิว] The Voices : เสียงที่เธอนั้น ไม่ได้ยิน .. หัวใจฉันพูดออกไป
ไม่ใช่รายการเสียงจริง ตัวจริง แต่มันคือ หูแว่ว ภาพหลอน ซึ่งเป็นอาการของผู้ป่วยในกลุ่มโรคจิตเภท หรือ Schizophrenia ถ้าใครนึกไม่ออก ให้ลองนึกถึงภาพยนตร์เรื่อง A Beautiful Mind ครับ
ผู้กำกับสาวชาวอิหร่าน Marjane Satrapi จาก Persepolis หนังอะนิเมชั่นเสียดสีศาสนา ที่เคยได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ในปี 2007 หยิบเอาเรื่องราวของผู้ป่วยโรคจิตเภทมาเล่าผ่านมุมมองของตัวผู้ป่วยเอง ในอารมณ์ของงานระทึกขวัญหรรษา ผสมตลกร้าย ที่น่าจะพอทำให้ผู้ชมหลายๆคน เข้าใจหัวจิตหัวใจของผู้ป่วยจิตเภทได้ดียิ่งขึ้น
เรื่องราวของ เจอร์รี่ ชายหนุ่มนิสัยซื่อๆ ที่เพิ่งได้งานเป็นเจ้าหน้าที่แพ๊คสินค้าในโรงงานเครื่องสุขภัณฑ์แห่งหนึ่งในเมืองเล็กๆ ชีวิตประจำวันดำเนินไปเช่นคนปกติ แต่ที่แตกต่าง คือ เขายังต้องอยู่ในความดูแลของจิตแพทย์ และมีความจำเป็นจะต้องรับยาต้านอาการทางจิตอย่างต่อเนื่อง ด้วยความที่ใช้ชีวิตเพียงลำพัง เจอร์รี่ผู้เปลี่ยวเหงา มีเพียงหมาแมวเป็นเพื่อนร่วมห้อง เขาแทบไม่ปฏิบัติตัวใดๆ ตามที่จิตแพทย์สั่งไว้เลย และด้วยสิ่งที่เค้าเป็นอยู่ จึงได้ส่งผลให้เดทแรกของเขา ต้องจบลงด้วยค่ำคืนสุดสยอง
ตัวหนังดีงามด้วยการใช้เทคนิคเล่าเรื่องผ่านสายตา ความคิด และมุมมองของตัวละครหลัก ซึ่งป่วยด้วยโรคจิตเภท เจอร์รี่ มีอาการหูแว่ว ได้ยินเสียงพูดคุยจากหมา แมว เสมือนเป็นตัวแทนความคิดดีชั่วในใจ บวกกับอาการภาพหลอน เห็นโลกทั้งใบเป็นสิ่งสวยงาม ฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้ง ในแบบที่เขาอยากให้เป็น ซึ่งแน่นอนว่า มันช่างแตกต่างจากความเป็นจริงชนิดหักมุมสามร้อยหกสิบองศา
และทั้งหมดทั้งมวล พาให้เราเข้าใจและเชื่อในทุกๆพฤติกรรมของเจอร์รี่ .. แม้ในหนังจะเผยให้เห็นว่า เขาคือฆาตกรต่อเนื่องระดับขึ้นหิ้ง แต่สิ่งเขากระทำ มันมาจากความป่วยทางใจที่ถูกสะสมมาอย่างยาวนาน จนทำให้การมองโลก และวิถีการเข้าสังคมของเขานั้นบิดเบี้ยวไปจนหมด
การเลี้ยงดู ความเปลี่ยวเหงา การถูกกระทบกระเทือนทางใจอย่างรุนแรงในวัยเด็ก และการถ่ายทอดจากแม่สู่ลูกผ่านทางพันธุกรรม ล้วนหล่อหลอมและส่งอิทธิพลมาสู่อาการทางจิต หนังไม่ได้ทำให้เจอร์รี่ดูโหดร้าย แต่ทำให้เราเข้าใจ บวกกับอาการซึมเศร้าที่ปรากฏให้เห็น ... ฆาตกรเจอร์รี่ ไม่ใช่คนที่น่ากลัว แต่กลับน่าเห็นใจ และชัดเจนว่า ‘#เขาคือคนป่วย’
ผู้กำกับ Satrapi ยังช่วยสร้างภาพแทนความคิดของผู้ป่วยให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ด้วยการคุมโทนและอารมณ์ของตัวหนัง ให้อยู่ในบรรยากาศที่มีความเป็นแฟนตาซี ทีเล่นทีจริง ดรอปความโหด และความหดหู่ลงด้วยงานโปรดักชั่น ซึ่งเน้นไปที่ความสดใส ในแบบหนังตลกหรรษาพาเพลิน พร้อมตัดสีด้วยชมพูหวานสไตล์ลูกกวาด ทำให้ผู้ชมยังพอรับรู้ได้ว่า สิ่งที่เห็น มันหวานแหวว เกินเลยไปกว่าจะพบเจอได้ในโลกแห่งความเป็นจริง
นักแสดงหนุ่ม Ryan Reynolds รับบทเป็นเจอร์รี่ มาในการแสดงแบบวันแมนโชว์ ที่ได้รับการสนับสนุนอย่างดีจากทีมนักแสดงสมทบทั้งหลาย เรย์โนลด์ ขึ้นจอด้วยมาดซื่อๆ ไร้พิษภัย แต่ก็ดูจะซุกซ่อนความแปลกประหลาดเอาไว้อยู่ในแววตาที่ซุกซน พร้อมถ่ายทอดความโดดเดี่ยวลึกๆที่ถูกกักขังเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา ... เรย์โนลด์ ตอกย้ำด้วยการแสดง ที่จะทำให้เราเห็นว่า ผู้ป่วยจิตเภท ไม่ได้โหดร้ายจากกมลสันดาน แต่พวกเขาแค่มีความผิดปกติ ที่พวกเราควรพยายามจะต้องทำความเข้าใจ
The Voices จึงไม่ได้แค่หมายถึงเสียงแว่ว ที่ผู้ป่วยได้ยินเท่านั้น แต่ยังเป็นเสมือน ‘#เสียงร้องขอความช่วยเหลือ’ จากพวกเขา ที่ปรารถนาให้พวกเราได้รับฟัง
นอกจากจะแสดงให้เราเห็นและเข้าใจ ยังช่วยให้พวกเรารู้วิธีปฏิบัติตัวกับผู้ป่วยได้ในระดับหนึ่ง หากเราต้องมีคนรู้จักป่วยด้วยอาการดังกล่าว คือ การให้เขาได้รับยาและการรักษาอย่างสม่ำเสมอ เรื่องนี้สำคัญมากนะครับ ดังจะเห็นได้จากหน้าข่าวหลายๆครั้งที่ผู้ป่วยทำอันตรายกับผู้คนรอบข้าง สาเหตุส่วนใหญ่เมื่อสืบลงไป เกือบทั้งนั้นก็มาจากการเข้าไม่ถึงในการรักษาและขาดการกินยาอย่างต่อเนื่องนั่นเอง
กลับมาที่ภาพรวมของตัวหนัง นอกจากความดีงามในแง่ของเนื้อหา ตัวหนังยังเป็นงานที่ดูเพลิน สนุกสนาน มีความโหดแบบอารมณ์ขันร้ายๆ ประเภทชวนขำขันแบบหดหู่ โดยมีสีสันสำคัญอยู่ที่คาแรกเตอร์หมา แมว ตัวแทนความดี ความเลวในใจของพระเอก น่ารักน่าชังตามประสาเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากของมนุษย์ และยังปล่อยประโยคพูดเด็ดๆ โดนๆ ที่น่าจะเรียกเสียงหัวเราะระหว่างชมได้ไม่ยากครับ
โดยสรุปแล้ว The Voices เป็นงานที่ผมค่อนข้างชอบ อาจจะรู้สึกนัวๆอยู่สักพักหลังจากดูจบ และคิดว่า คอหนังตลกร้าย หนังโหด ฆาตกรโรคจิต หรือแฟนๆของหนุ่มเรย์โนลด์ น่าจะพอใจ เพราะหนังเรื่องนี้ไม่ได้มีดีแค่ความโหด แต่ยังมาพร้อมสาระอัดแน่น ในรูปแบบของงานที่ดูสบาย ไม่ได้มืดมน ถึงขนาดชีวิตมันช่างบัดซบ
และไม่ใช่แค่ผู้ป่วยจิตเภทเท่านั้น แต่คนเหงาน่าจะได้ข้อคิดดีๆ พอช่วยดึงสติไม่ให้ตัวเองต้องจ่อมจมอยู่กับความรู้สึกโดดเดี่ยว จนนำไปสู่ภาวะซึมเศร้า .. เพราะถึงแม้ว่า ความเหงาจะไม่ได้ทำให้ใครตายแบบตรงๆ แต่มันสามารถทำให้เราทำร้ายตัวเองได้ เพราะการอยู่คนเดียว มักนำไปสู่ความคิดชักจูงที่รังแต่จะฉุดรั้งให้ชีวิตเราถดถอยลง
เพราะการคิดวกวนว่าเรากำลังอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนั้น .. คือ จุดเริ่มต้นที่จะนำไปสู่ความทุกข์ทรมานอีกร้อยพัน ... ระลึกไว้เสมอว่า ไม่มีใครหรอกครับ ที่จะต้องอยู่คนเดียวอย่างสมบูรณ์แบบ .. แม้แต่ตัวคุณเอง ^^
***********
https://www.facebook.com/CinemaParadiso.by.Golffy
***********