เขียน พุธ ที่ ๒๗ พ.ค. ๒๕๕๘ กำลังนึกถึงใครบางคน เปิดเพลง Loving you ของ Paolo Nutini ฟังอย่างมีความสุข
..................................................................................................................................................
ย้อนกลับไปหลายปีก่อน วันนี้(๒๗ พ.ค.) ^^ " เป็นวันที่เราได้รู้จักกับคนๆหนึ่ง เพราะเป็นวันแรกที่พวกเราต้องเข้าอยู่หอพัก มหา'ลัย ....จำได้ว่าตอนนั้นที่เจอเธอ เธอเป็นเด็กเงียบๆ นิ่งๆ ถาม 10 คำ ตอบ 1 คำ แต่ด้วยความที่เราเป็นคนพูดมาก จึงพยายามชวนคุยจนเราทราบว่าเค้ามาจากจังหวัดไหน เรียนจบสายอะไร ใครมาส่งรายงานตัว เราถามแม้กระทั้งว่าดัดฟันมานานกี่ปี ในวันแรกที่เจอกัน ฯลฯ.....จากนั้นเราก็เริ่มคุยกันเรื่อยๆ....ในกลุ่มของเค้ามีเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันหลายคนที่มาเรียนคณะนี้ ส่วนเราเป็นคนเดียวของโรงเรียนที่มาเรียนต่อใน มหา'ลัย นี้(คนเดียวของโรงเรียนจริงๆ) จึงทำให้เวลาไปไหนมากัน เราจึงเกาะไปกับกลุ่มของเค้า........ขอใช้ตัวย่อและกัน เค้าคนนั้น ธ.
ช่วงกิจกรรมต่างๆ ของมหา'ลัย ก่อนเปิดภาคเรียน เราสองคนก็แทบไม่ได้คุยกันเลย พวกเราแยกส่วนกันทำกิจกรรม แต่ก็ยังพอมีเวลาเจอและคุยกันบ้างหลังทำกิจกรรมเสร็จ.......การเจอกันทุกๆเย็น พร้อมกับคำถามว่า เป็นไงบ้าง เหนื่อยเปล่า สนุกเปล่า ไหวมั้ย เธอทำให้เราเริ่มรู้สึกว่า เฮ้ย แปลกดีไม่เคยเจอคนถามแบบนี้ !! ตอนนั้นก็คิดเฉยๆว่า เออ ห่วงคนอื่นเหมือนกันนะ (เวลา ธ. จะตั้งคำถามหรือพูดหน้าตาจะจริงจังมาก)
ช่วงเช้าวันสุดท้ายของการรับน้อง เป็นวันที่พวกเราต้อง วิ่ง เดิน กิน กันแบบสนุกสนาน...พวกเราโดนปลุกกันแต่เช้า เพื่อเตรียมตัวร่วมกิจกรรม หลังจากลงมาจากหอพัก เรา ก็เจอกับ ธ ที่ยืนอยู่กลับเพื่อนๆ คำถามแรก ที่ได้รับคือ "แน่ใจนะว่าวันนี้ไหว" เราก็ตอบ ธ ไปว่าไหว (ซึ่งจริงๆแล้ว ไม่น่าจะรอด)......พอถึงเวลาจริง พวกเรากว่า 10 คน ก็วิ่ง เดิน กินไปพร้อมๆกัน ...แต่ความทรมารกำลังเกิดขึ้นกับเรา ด้วยเพราะเราตัวใหญ่ เดินนานๆ ก็จะปวดเท้า + โรคหอบ + เท้าพอง สรุปเดินไปสักพัก ก็เริ่มจะหายใจไม่ออก ขาไม่ยอมก้าว จนเพื่อนจะเรียก รุ่นพี่ให้พาไปถึงจุดสิ้นสุดก่อน แต่เราก็ยังจะเดินต่อ...ในตอนนั้นต้องขอบคุณ เพื่อนๆหลายๆคนที่ช่วยพยุงและลากจนเดินไปถึงที่หมาย รวมถึง ธ ด้วย ที่เดินไป หยิบขนมให้กินไป .....อื่ม นิสัยน่ารักดีเหมือนกันนะ.....ผ่านกิจกรรมการรับน้องไป อย่างสนุกสนาน 7 วัน หรรษา
เริ่มเข้าสู่โหลดการใช้ชีวิตเด็กหอใน เรากับ ธ อยู่ หอเดียวกันแต่คนละชั้น เรียนคณะเดียวกันแต่คนละห้อง .........เราสองคนก็เริ่มคุยกัน สนิดกันมากขึ้น ตามแบบเพื่อนทั่วไป จนวันหนึ่งมีเหตุอะไรบางอย่างให้เราลงไปห้อง ธ ด้านล้าง แต่ ธ ก็ชวนเราไปคุยด้วย ...จากคุยเรื่อง บ้าๆบอๆ จนมาสักพัก ธ เริ่มเล่าเรื่องปัญหาครอบครัวให้ฟัง ....จากหน้าร้อยยิ้ม สนุกสนาน เปลี่ยนมาเป็นหน้าเศร้า น้ำตาเริ่มไหล และมีคำพูดจาก ธ ว่า..."ไม่อยากเรียนแล้ว อยากกลับบ้าน เธอรู้มั้ย ตอนที่บ้านมาส่งเรา เค้าก็แค่มาส่งเพื่อจะให้คนอื่นคิดว่ายังเป็นครอบครัว แต่พอ พ่อ แม่ กลับไป พวกเค้าจะไม่อยู่ด้วยกันแล้ว"......จากนั้น ธ ร้องไห้ ออกมาแบบปล่อยเต็มที่มาก จนเราเองที่คิดว่า ผู้ชายคนนี้มันเป็นยังไงกันแน่ นิ่งๆ นิ่มๆ แต่ข้างในแผลในใจเยอะมาก ......จนสักพักเราไม่รู้จะทำยังไง เลยเดินเข้าไปกอด (ธ นั่งเก้าอี้ เรายืดกอด) สักพัก ธ หยุดร้อง เราเลยแกล้งแซวไปว่า ผู้ชายนิ่งๆ เวลาร้องไห้ น่ารักนะเนี้ยะ !! ธ ก็เงียบสักพักแล้วพูด ว่า กวนตีน และ !!!......ครั้งนี้เป็นแรกที่เราเองเริ่มคิดจริงจังว่า ผู้ชายคนนี้มีอะไรแปลกๆในตัว และทำให้เราสนใจ ธ มากขึ้น......จนเวลาค่อยๆผ่านไป เรื่องราวต่างๆของความเป็นเพื่อน ระหว่างเรา และ ธ ค่อยๆ เกิดขึ้นมากมาย.....
บันทึกความทรงจำ !
..................................................................................................................................................
ย้อนกลับไปหลายปีก่อน วันนี้(๒๗ พ.ค.) ^^ " เป็นวันที่เราได้รู้จักกับคนๆหนึ่ง เพราะเป็นวันแรกที่พวกเราต้องเข้าอยู่หอพัก มหา'ลัย ....จำได้ว่าตอนนั้นที่เจอเธอ เธอเป็นเด็กเงียบๆ นิ่งๆ ถาม 10 คำ ตอบ 1 คำ แต่ด้วยความที่เราเป็นคนพูดมาก จึงพยายามชวนคุยจนเราทราบว่าเค้ามาจากจังหวัดไหน เรียนจบสายอะไร ใครมาส่งรายงานตัว เราถามแม้กระทั้งว่าดัดฟันมานานกี่ปี ในวันแรกที่เจอกัน ฯลฯ.....จากนั้นเราก็เริ่มคุยกันเรื่อยๆ....ในกลุ่มของเค้ามีเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันหลายคนที่มาเรียนคณะนี้ ส่วนเราเป็นคนเดียวของโรงเรียนที่มาเรียนต่อใน มหา'ลัย นี้(คนเดียวของโรงเรียนจริงๆ) จึงทำให้เวลาไปไหนมากัน เราจึงเกาะไปกับกลุ่มของเค้า........ขอใช้ตัวย่อและกัน เค้าคนนั้น ธ.
ช่วงกิจกรรมต่างๆ ของมหา'ลัย ก่อนเปิดภาคเรียน เราสองคนก็แทบไม่ได้คุยกันเลย พวกเราแยกส่วนกันทำกิจกรรม แต่ก็ยังพอมีเวลาเจอและคุยกันบ้างหลังทำกิจกรรมเสร็จ.......การเจอกันทุกๆเย็น พร้อมกับคำถามว่า เป็นไงบ้าง เหนื่อยเปล่า สนุกเปล่า ไหวมั้ย เธอทำให้เราเริ่มรู้สึกว่า เฮ้ย แปลกดีไม่เคยเจอคนถามแบบนี้ !! ตอนนั้นก็คิดเฉยๆว่า เออ ห่วงคนอื่นเหมือนกันนะ (เวลา ธ. จะตั้งคำถามหรือพูดหน้าตาจะจริงจังมาก)
ช่วงเช้าวันสุดท้ายของการรับน้อง เป็นวันที่พวกเราต้อง วิ่ง เดิน กิน กันแบบสนุกสนาน...พวกเราโดนปลุกกันแต่เช้า เพื่อเตรียมตัวร่วมกิจกรรม หลังจากลงมาจากหอพัก เรา ก็เจอกับ ธ ที่ยืนอยู่กลับเพื่อนๆ คำถามแรก ที่ได้รับคือ "แน่ใจนะว่าวันนี้ไหว" เราก็ตอบ ธ ไปว่าไหว (ซึ่งจริงๆแล้ว ไม่น่าจะรอด)......พอถึงเวลาจริง พวกเรากว่า 10 คน ก็วิ่ง เดิน กินไปพร้อมๆกัน ...แต่ความทรมารกำลังเกิดขึ้นกับเรา ด้วยเพราะเราตัวใหญ่ เดินนานๆ ก็จะปวดเท้า + โรคหอบ + เท้าพอง สรุปเดินไปสักพัก ก็เริ่มจะหายใจไม่ออก ขาไม่ยอมก้าว จนเพื่อนจะเรียก รุ่นพี่ให้พาไปถึงจุดสิ้นสุดก่อน แต่เราก็ยังจะเดินต่อ...ในตอนนั้นต้องขอบคุณ เพื่อนๆหลายๆคนที่ช่วยพยุงและลากจนเดินไปถึงที่หมาย รวมถึง ธ ด้วย ที่เดินไป หยิบขนมให้กินไป .....อื่ม นิสัยน่ารักดีเหมือนกันนะ.....ผ่านกิจกรรมการรับน้องไป อย่างสนุกสนาน 7 วัน หรรษา
เริ่มเข้าสู่โหลดการใช้ชีวิตเด็กหอใน เรากับ ธ อยู่ หอเดียวกันแต่คนละชั้น เรียนคณะเดียวกันแต่คนละห้อง .........เราสองคนก็เริ่มคุยกัน สนิดกันมากขึ้น ตามแบบเพื่อนทั่วไป จนวันหนึ่งมีเหตุอะไรบางอย่างให้เราลงไปห้อง ธ ด้านล้าง แต่ ธ ก็ชวนเราไปคุยด้วย ...จากคุยเรื่อง บ้าๆบอๆ จนมาสักพัก ธ เริ่มเล่าเรื่องปัญหาครอบครัวให้ฟัง ....จากหน้าร้อยยิ้ม สนุกสนาน เปลี่ยนมาเป็นหน้าเศร้า น้ำตาเริ่มไหล และมีคำพูดจาก ธ ว่า..."ไม่อยากเรียนแล้ว อยากกลับบ้าน เธอรู้มั้ย ตอนที่บ้านมาส่งเรา เค้าก็แค่มาส่งเพื่อจะให้คนอื่นคิดว่ายังเป็นครอบครัว แต่พอ พ่อ แม่ กลับไป พวกเค้าจะไม่อยู่ด้วยกันแล้ว"......จากนั้น ธ ร้องไห้ ออกมาแบบปล่อยเต็มที่มาก จนเราเองที่คิดว่า ผู้ชายคนนี้มันเป็นยังไงกันแน่ นิ่งๆ นิ่มๆ แต่ข้างในแผลในใจเยอะมาก ......จนสักพักเราไม่รู้จะทำยังไง เลยเดินเข้าไปกอด (ธ นั่งเก้าอี้ เรายืดกอด) สักพัก ธ หยุดร้อง เราเลยแกล้งแซวไปว่า ผู้ชายนิ่งๆ เวลาร้องไห้ น่ารักนะเนี้ยะ !! ธ ก็เงียบสักพักแล้วพูด ว่า กวนตีน และ !!!......ครั้งนี้เป็นแรกที่เราเองเริ่มคิดจริงจังว่า ผู้ชายคนนี้มีอะไรแปลกๆในตัว และทำให้เราสนใจ ธ มากขึ้น......จนเวลาค่อยๆผ่านไป เรื่องราวต่างๆของความเป็นเพื่อน ระหว่างเรา และ ธ ค่อยๆ เกิดขึ้นมากมาย.....