คือตอนนี้เราอายุ 25+ แลัว แต่ยังรู้สึกเป็นเด็กกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันมาก เป็นเพราะที่บ้านยังห่วงมาก ไม่ให้ไปไหนสักเท่าไร เวลาไปเที่ยวกับเพื่อนทีเหมือนเป็นเรื่องผิดมาก ไม่สบายก็ต้องบอก จะเข้ามาหา(แบบเราอยู่หออะไรงี้อะครับ) แต่บางทีเราก็ไม่ได้บอกมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ อยากขับรถบ้าง ก็ไม่ให้กลัวนั่นกลัวนี่ เวลาอยากไปไหนทีต้องให้พ่อพาไป เรารู้สึกเขาห่วงมากไป เหมือนเราเป็นลูกแหง่ตลอด มีไรให้บอก จะหาให้อะไรทำนองนี้ เรารู้ว่าท่านรักเรามาก แต่ตอนนี้เหมือนเราทำไรไม่เป็นเลย เหมือนโดนจับตาดูตลอด จะคบเพื่อนบ้างก็ถามจุกจิก ไปไหนกับมคร ก็ถามจุกจิก อีกอย่างเราเป็นผู้ชาย เราชอบเที่ยว (ไม่ใช่เที่ยวกลางคืนนนอกลู่นอกทางนะ) เราชอบไปเปิดตากับสิ่งใหม่ๆ เราค่อนข้างจะอึดอัด เห้ออ มีใครเป็นแบบนี้บ้างครับ แล้วแก็ไขยังไงดี เราไม่มช่คนเหลวไหลนะ ท่านพูดไรม่เราก็ฟัง บางทีเถียงบ้าง แต่ไม่ถึงกับระเบิดลง. เราคิดว่า เป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังอนาคตเราตายแน่ๆ ทำไรไม่เป็นเลย

แท็กอะไรดี หาไม่เจอครับ