สวัสดีครับทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านในกระทู้นี้ก่อนอื่นผมขอบอกไว้ก่อนเลยผมอาจพิมพ์ไม่รู้เรื่องหรือพิมพ์ผิดถูกยังไงก็ขออภัยไว้ก่อนด้วย
ผมยืมล็อคอินของพี่มาผมอยากพูดถึงเรื่องต่างๆที่ผมไม่เคยพูดให้ใครฟังอาจเพราะผมเป็นคนขี้อายด้วยเลยไม่เคยได้คุยเรื่องเเบบนี้กับ
ใครเป็นเรื่องของผมตอนเด็กที่ยังเก็บมันมาคิดถึงจนถึงทุกวันนี้ถึงผู้หญิงคนหนึ่งโรงเรียนผมเป็นโรงเรียนเล็กๆไม่ใหญ่มากมีนักเรียนรวมๆ
100 กว่าคน ตั้งเเต่ชั้นอนุบาลถึง ป.6 ตอนนั้นผมน่าจะซัก ป.5 น้อง เขา ป.3 ครั้งเเรกที่ผมได้มองเห็นน้องผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก่อนหน้านี้
ผมเเทบไม่เคยเห็นเลยอาจก่อนหน้านั้นน้องเขายังเด็กมากหรือผมไม่ได้สนใจก็ไม่รู้ ผมเป็นคนที่ขี้อายมากกับผู้หญิงตอนนั้นเวลาผมเเบบ
จะเริ่มชอบผู้หญิงผมจะไม่เคยไปกล้าพูดคุยกับเขาเลย ผมจะเเกล้งเขาตลอดมากกว่าทำเป็นไปกวนหรือภาษาชาวบ้านเรียกไปกวนทีนเลย
ก็ว่าได้ ทุกๆพักกลางวันเวลาผมไปเเกล้งน้องเขาน้องเขาก็จะวิ่งไล่ตามตีตลอดเรียกได้ว่าเป็นเเบบนี้มาทุกวันเลยประมาณ 2 ปี
ณ ตอนนั้น ความรู้สึกของผมในตอนนั้นคือเเค่ว่าเเค่ไปเเกล้งน้องเขาเเละน้องเขาวิ่งไล่ตีมันคือเเค่หาเรื่องอยากเห็นหน้าน้องเขามากกว่า
ทุกๆวันในเวลาเรียนผมจะชอบขอครูไปเข้าห้องน้ำหรือขอช่วยงานครูให้เดินผ่านหน้าห้องน้องที่เขาเรียนเเล้วเเอบมองเข้าไป
ในห้องเรียนน้องเขาบางทีน้องเขาก็หันมามองผมก็เเกล้งทำเป็นเดินหรือวิ่งผ่านไปเเบบไม่สนใจ ตอนเข้าเเถวตอนเช้าที่ที่ผมยืนกับน้อง
มันสามารถมองเห็นถึงกันได้บางครั้งผมก็ชอบเเอบมองน้องเขา บางครั้งน้องก็หันมามอง เเล้วยิ้มบ้างผมก็เเกล้งฟอร์มมองไปทางอื่น
เหมือนไม่ได้มองน้องเขาเวลาเราได้เจอหน้ากันผมบอกไม่ถูกว่าน้องเขาทำหน้าไงเเต่คิดไปเองว่าน้องเขายิ้มเเบบเหมือนอยากเจอ(รึป่าวไม่รู้อ่ะ)
เเต่มันเป็นยิ้มที่ผมเห็นเเล้วผมโครตมีความสุขเลยตอนนั้นเเค่ได้มองได้เห็นหน้าน้องเขาทุกวันเวลาไปโรงเรียนผมเเบบมีความสุขมากที่ได้เห็นหน้า
คนคนนี้เวลาวันหยุดพอดีน้องเขาเป็นน้องสาวของเพื่อนที่อยู่ชั้นเดียวกันกับผม ก็พอจะรู้จักบ้านอยู่บ้างผมก็ชอบปั่นจักรยานไปผ่านหน้าปากซอย
บ้านเพื่อนผม เผื่อหวังจะเห็นหน้าน้องเขาบ้าง เเต่ก็ไม่เคยได้เข้าไปข้างในซอยหรอกเเค่ปั่นผ่านหน้าปากซอยเฉยๆ 5555
ผมพยายามหาเรื่องเเกล้งน้องเขา มาตลอดจนจบชั้นป.6 ผมก็ย้ายโรงเรียนไปเข้าชั้นมัทธยมที่โรงเรียนอื่นหลังจากนั้นผมก็เเทบไม่ได้เจอน้อง
เขาเลยสิ่งที่ค้างคาใจผมมาตลอดคือ ผมอยากรู้ว่า ณ ตอนนั้นน้องเขาจะชอบบ้างไหมหรือมีเเต่ผมที่คิดไปเองคนเดียว 555  
ผมก็ไม่รู้ว่าผมมาพิมพ์ทำไมเเต่เเค่อยากจะเล่าเรื่องเเบบนี้ที่ในชีวิตจริงผมไม่กล้าพูดกับใครเพราะผมเขินที่จะเล่า ตอนนี้ผมก็ได้เจอน้องเขาอีกครั้งเพราะน้องเขายังบ้านอยู่ที่เเถวเดิมเลย น้องเขามาทำงาน เซเว่นตอนปิดเทอมครั้งเเรกที่ผมได้เจอน้องเขาผมทำตัวไม่ถูกเลยรีบขี่รถเปลี่ยนเซเว่นอย่างไว
ไม่กล้าเข้าไปซื้อ เเต่ก่อนหน้านั้นผมก็เจอเฟสบุ๊คน้องเขา ผมก็เข้าไปส่องดูทำให้รู้ว่าน้องเขามีเเฟนเเล้วในปัจจุบันผมก็เเอดไปเเต่น้องเขาไม่รับ
555  ซึ่งผมเฟลมากตอนนั้น เเต่ความรู้สึกผมมันก็บอกไม่ถูกจนถึงตอนเนี้ยผมไม่ได้ต้องการ อะไรเลยผมเเค่ได้มองเขาอยู่ไกลๆผมก็มีความสุขมาก
มันอาจดูเป็นคำพูดที่เเบบสวยหรูซึ่งผมก็ไม่คิดว่าผมจะรู้สึกอะไรเเบบนี้กับใครเเต่ก็ไม่รู้มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้สึกกับใครเลย
เป็นความรู้สึกที่เเค่ได้เห็นหน้าคนคนนึงมันก็ทำให้เรามีความสุข
ผมขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านหรือเข้ามาอ่านเรื่องไร้สาระของผมนะครับ อาจดูปัญญาอ่อนไปก็ขอโทษด้วยครับ 555