ตอนนี้ผมอายุ 18 ปี
เมื่อก่อนผมอยู่กับคุณตาคุณยายมาตั้งแต่เด็กๆ บ้านอยู่ จ.สุราษฏร์ธานี พ่อเสียชีวิต แม่ก็แยกกันอยู่ คือตากับยายส่งผมเรียนจนจบ ม.3 แล้วผมก็เลือกเรียนสายอาชีพ เลยไปอยู่กับแม่ที่ จ.นครศรีธรรมราช เข้าเรียนที่วิทยาลัยเทคนิค สาขาช่างอิเล็กทรอนิกส์
กิจวัตรประจําวันก็ไม่มีไรมาก ตื่นเช้ามาก็อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน เลิกเรียนเสร็จก็กลับบ้าน ทำงานบ้าน ล้างจาน กวาดขยะ ซักผ้า(เฉพาะของตัวเอง) เสร็จจากงานบ้านก็ไม่มีไรทำ มีเวลาว่างเยอะ เลยได้จัดการเคลียร์งานที่ค่างจากที่โรงเรียน ทำการบ้าน มีงานกลุ่มก็ออกไปทำกับเพื่อน วันเสาร์-อาทิตย์ ถ้าไม่มีงานค่างก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อน เป็นแบบนี้ตลอดเลยไม่ได้เครียดอะไร แค่อยู่กับแม่เงินใช้ไม่ค่อยคล้องแค่นั้นเอง แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา
จนมาถึงช่วงปิดเทอม ปวช. ปี1 เทอม1
ป้าก็ชวนให้มาเรียนต่อ เทอม2 ที่ภูเก็ต ได้มาช่วยงานที่ร้าน ได้มีเงินใช้ (ป้าผมเปิดร้านอาหารกลางคืนเป็นร้านโฟร์คซอง) ผมก็ได้คุยกับที่บ้านแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร เลยตัดสินใจย้ายมาเรียน ปวช. ปี1 เทอม2 ที่ภูเก็ต
แต่พอเริ่มอยู่ไปๆ มันไม่ได้สนุกอย่างที่คิด
กิจวัตรประจําวัน คือ.. ตื่นประมาณ6โมงเช้า อาบน้ำ ไปโรงเรียน พอเลิกเรียนต้องรีบกับมาให้ทัน5โมงเย็น จัดการจัดร้านต่างๆนานา เสร็จประมาณ6โมงครึ่ง ก็ขึ้นห้องพักผ่อน จนประมาณทุ่มครึ่ง ต้องอาบน้ำแต่งตัว พร้อมที่จะลงมาช่วยที่ร้านประมาณ2ทุ่ม
ส่วนงานที่ร้านก็มี เช็คบิล เดินอาหาร ซื้อของให้ลูกค้า ฯลฯ
จนเที่ยงคืน ก็ได้เวลากลับขึ้นไปนอน จน6โมงเช้า ก็ตื่นอาบน้ำไปโรงเรียน เป็นแบบนี้ทุกวัน จนแบบรู้สึกเหนื่อย
จนเรียนจบ ปวช. ปี1 เกรดที่ออกมาน่าตกใจ เกรดเฉลี่ยเทอม1 ตอนอยู่กับแม่ได้ 2กว่าเกื่อบๆ3 ลดลงเหลือ 0.98
ไม่ต้องตกใจครับ จะบอกสาเหตุให้ คือ... ไม่มีเวลาว่างที่จะทำการบ้านหรือเคลียร์งานค่างต่างๆ มีงานกลุ่มก็ไม่ได้ไปทำ กิจวัตรประจําวันตั้งแต่มาอยู่ภูเก็ตก็เหมือนกับที่บอกไปข้างต้นเลยครับ
จนตอนนี้ผมเรียนมาถึง ปวช. ปี2 กำลัง ปวช. ปี3 แต่ยังไม่ได้ขึ้นปี3 นะครับ เพราะเกรดเฉลี่ยรวมไม่ถึง เลยโดนรีไทร์
ตอนนี้ผมไม่ได้เรียนแล้วครับ พักผ่อนสักปี ช่วยงานที่ร้านให้เต็มที่ แล้วค่อยไปเรียนต่อที่ กศน. ให้ได้วุฒิ ม.6 แล้วเอาไปเรียนต่อที่ มหาลัย(นี่คือความคิด)
ผมเอามาเล่าเพื่อให้เป็นแนวทางความคิด อายุในช่วงนี้ก็เรียนไปก่อนเถอะครับ อีกไม่กี่ปีก็เรียนจบ มีงานทำ แต่ถ้าใครอยากเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้านผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ต้องดูด้วยว่า งานที่เราทำมันหนักเกินไปไหม จะกระทบต่อผลการเรียนไหม
... นี่คือประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา ยังไงผมก็ยังต้องเรียน เพราะผมคิดถึงอนาคตในวันข้างหน้า แม้ว่าจะเรียนจบหลังเพื่อนก็ไม่เป็นไร
ปล. ถ้าผมพิมพ์ข้อความตกหล่นก็ขอโทษด้วยนะครับ
ประสบการณ์ชีวิต เรียนไปด้วย+ทำงานไปด้วย แต่ผลลัพธ์ชั่งน่าเศร้า
เมื่อก่อนผมอยู่กับคุณตาคุณยายมาตั้งแต่เด็กๆ บ้านอยู่ จ.สุราษฏร์ธานี พ่อเสียชีวิต แม่ก็แยกกันอยู่ คือตากับยายส่งผมเรียนจนจบ ม.3 แล้วผมก็เลือกเรียนสายอาชีพ เลยไปอยู่กับแม่ที่ จ.นครศรีธรรมราช เข้าเรียนที่วิทยาลัยเทคนิค สาขาช่างอิเล็กทรอนิกส์
กิจวัตรประจําวันก็ไม่มีไรมาก ตื่นเช้ามาก็อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน เลิกเรียนเสร็จก็กลับบ้าน ทำงานบ้าน ล้างจาน กวาดขยะ ซักผ้า(เฉพาะของตัวเอง) เสร็จจากงานบ้านก็ไม่มีไรทำ มีเวลาว่างเยอะ เลยได้จัดการเคลียร์งานที่ค่างจากที่โรงเรียน ทำการบ้าน มีงานกลุ่มก็ออกไปทำกับเพื่อน วันเสาร์-อาทิตย์ ถ้าไม่มีงานค่างก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อน เป็นแบบนี้ตลอดเลยไม่ได้เครียดอะไร แค่อยู่กับแม่เงินใช้ไม่ค่อยคล้องแค่นั้นเอง แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา
จนมาถึงช่วงปิดเทอม ปวช. ปี1 เทอม1
ป้าก็ชวนให้มาเรียนต่อ เทอม2 ที่ภูเก็ต ได้มาช่วยงานที่ร้าน ได้มีเงินใช้ (ป้าผมเปิดร้านอาหารกลางคืนเป็นร้านโฟร์คซอง) ผมก็ได้คุยกับที่บ้านแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร เลยตัดสินใจย้ายมาเรียน ปวช. ปี1 เทอม2 ที่ภูเก็ต
แต่พอเริ่มอยู่ไปๆ มันไม่ได้สนุกอย่างที่คิด
กิจวัตรประจําวัน คือ.. ตื่นประมาณ6โมงเช้า อาบน้ำ ไปโรงเรียน พอเลิกเรียนต้องรีบกับมาให้ทัน5โมงเย็น จัดการจัดร้านต่างๆนานา เสร็จประมาณ6โมงครึ่ง ก็ขึ้นห้องพักผ่อน จนประมาณทุ่มครึ่ง ต้องอาบน้ำแต่งตัว พร้อมที่จะลงมาช่วยที่ร้านประมาณ2ทุ่ม
ส่วนงานที่ร้านก็มี เช็คบิล เดินอาหาร ซื้อของให้ลูกค้า ฯลฯ
จนเที่ยงคืน ก็ได้เวลากลับขึ้นไปนอน จน6โมงเช้า ก็ตื่นอาบน้ำไปโรงเรียน เป็นแบบนี้ทุกวัน จนแบบรู้สึกเหนื่อย
จนเรียนจบ ปวช. ปี1 เกรดที่ออกมาน่าตกใจ เกรดเฉลี่ยเทอม1 ตอนอยู่กับแม่ได้ 2กว่าเกื่อบๆ3 ลดลงเหลือ 0.98
ไม่ต้องตกใจครับ จะบอกสาเหตุให้ คือ... ไม่มีเวลาว่างที่จะทำการบ้านหรือเคลียร์งานค่างต่างๆ มีงานกลุ่มก็ไม่ได้ไปทำ กิจวัตรประจําวันตั้งแต่มาอยู่ภูเก็ตก็เหมือนกับที่บอกไปข้างต้นเลยครับ
จนตอนนี้ผมเรียนมาถึง ปวช. ปี2 กำลัง ปวช. ปี3 แต่ยังไม่ได้ขึ้นปี3 นะครับ เพราะเกรดเฉลี่ยรวมไม่ถึง เลยโดนรีไทร์
ตอนนี้ผมไม่ได้เรียนแล้วครับ พักผ่อนสักปี ช่วยงานที่ร้านให้เต็มที่ แล้วค่อยไปเรียนต่อที่ กศน. ให้ได้วุฒิ ม.6 แล้วเอาไปเรียนต่อที่ มหาลัย(นี่คือความคิด)
ผมเอามาเล่าเพื่อให้เป็นแนวทางความคิด อายุในช่วงนี้ก็เรียนไปก่อนเถอะครับ อีกไม่กี่ปีก็เรียนจบ มีงานทำ แต่ถ้าใครอยากเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้านผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ต้องดูด้วยว่า งานที่เราทำมันหนักเกินไปไหม จะกระทบต่อผลการเรียนไหม
... นี่คือประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา ยังไงผมก็ยังต้องเรียน เพราะผมคิดถึงอนาคตในวันข้างหน้า แม้ว่าจะเรียนจบหลังเพื่อนก็ไม่เป็นไร
ปล. ถ้าผมพิมพ์ข้อความตกหล่นก็ขอโทษด้วยนะครับ