คนเรา สามารถอั้นขี้ได้นานแค่ไหนหรอ?? (ประสบการณ์อั้นขี้ + นั่งสายการบินพรีเมียมครั้งแรกและครั้งเดียว)
....สำหรับคนอื่นเราไม่รู้นะ แต่ถ้าสำหรับเรา มันเคยเกิดเหตุการณ์นี้อยู่ครั้งหนึ่ง....
นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่ว่า ตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องที่ฮานอย จนกระทั้งได้มาเข้าส้วมอีกที ก็ที่บ้านย่านรามอินทราเลยล่ะ
(คือ ปวดขี้จนหน้ามืด เอาจริงๆ)....
วันเกิดเหตุ ย้อนไปเมื่อปี 2010 ณ เมืองฮานอย
ตอนหัวค่ำ เพื่อนเวียดนามพาขี่มอไซต์ไปเลี้ยงส่งที่ร้านไก่ KFC แถว รร.Somerset Hanoi
ตอนนั้นก็ตะหงิดๆแล้วล่ะ ว่าลางไม่ดีชัวร์....กินไก่เสร็จก็หาโอกาสเข้าไปส่องในห้องน้ำ
แต่แบบ ถึงจะเป็นร้านKFC แต่ห้องน้ำก็ใช่ว่าจะสะอาดเท่าไหร่ เลยต้องอั้นเอาไว้ก่อนละกัน กะว่าจะไปถึงสนามบิน ค่อยคิดหาที่ขี้.....
กินข้าวเย็นเสร็จ เพื่อนพาไปส่งขึ้นรถบัสจากในฮานอยไปสนามบินนอยไบ....
คิดดูว่า ช่วงประมาณ 2 ทุ่มที่เวียดนาม รถติดมาก อุบาทพอๆกับกรุงเทพ
ในรถบัสคนแน่นแถมไม่เปิดแอร์ ต้องยืนโหน ทุลักทุเล สะพายเป้ใบใหญ่ๆอีก1ใบ
จำได้ดีว่า เย็นวันนั้น รถติดแถวๆสะพานข้ามแม่น้ำอะไรซักอย่าง ที่ขั้นกลางระหว่างฮานอยกับสนามบิน
ตัวสะพานใหญ่มาก นึกดูน่าจะใหญ่พอๆกับสะพานแขวน คนไหนเคยไปฮานอยน่าจะเคยผ่านสะพานนี้..
แล้วแบบว่า รถก็เคลื่อนไปได้ช้าๆ คนบนรถก็ยืนเบียดกัน..รถขยับทีไรขนลุกทุกที...
กว่าเราจะประคองร่างอันบอบช้ำมาถึงสนามบินได้ เข่าอ่อนแทบจะคลานลงรถบัสเลยทีเดียว...
พอถึงสนามบิน ใช่ว่าอะไรจะดีขึ้น...เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เราได้นั่งเครื่องบินลำใหญ่
(สมัย ก่อนเคยขึ้นแค่แอร์เอเชีย แต่ก็นานๆทีได้นั่งเครื่องบิน) คิวรอเช็คอินที่หน้าเคาเตอร์การ์ต้า คิวยาวมากกกก....คนล้านแปด...
แล้วตรงคิวรอสำหรับผู้โดยชั้นประหยัด ขดอยู่ในไลน์วกไปวนมายิ่งกว่างู...
ครั้นจะแว็บไปเข้าห้องน้ำก่อน ก็กลัวว่า กว่าจะกลับมาเช็คอินอีกที จะพาลจะตกเครื่องเอา...ก็เลยต้องทนๆไปก่อน...
เช็คอิน ได้บัตรโดยสารเรียบร้อยก็กะว่าจะเดินผ่าน ตม.เกร๊ๆ เพราะสนามบินนอยไบนี้เราก็เคยมาหลายครั้งแล้ว เป็นสนามบินไม่ใหญ่
แต่ผิดคาดเลย...เพราะว่าสนามบินไม่ใหญ่นี้แร่ะ มันเลยยิ่งทำให้ทุกอย่างในสนามบินดูคับแคบ
ยิ่งโดยเฉพาะช่วงก่อนเที่ยงคืน หลายๆสายการบิน ที่บินไปโซน เกาหลี ญี่ปุ่น หรือ ยุโรป มักจะมารอออกพร้อมๆกัน...
คิว ตม.ก็รอนาน เปิดแค่ไม่กี่ช่อง...เข้าไปด้านใน ก็ไม่มีที่นั่งอีก...โอ้ย เพลีย...
เลยถือโอกาสนั่น แวะเข้าห้องน้ำก่อนละกัน อั้นมานานจนขี้จะล้นออกปากแล้ว...
แต่คือไร เพื่อนๆรู้ไหม?? ห้องน้ำคนล้นออกมาถึงข้างนอก ขนาดโถฉี่ ยังต้องยืนต่อคิวกันเยี่ยวอ่ะ....
(ไม่รู้มันเป็นเวรกรรมอะไรของเรา)....เราก็เลยแบบยืนบิดไปบิดมา จนเกือบจะถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่อง เลยตัดใจว่า ไหนๆให้ได้ฉี่ก็พอใจ...
เฮ้ออ...ตัดฉับๆมาถึงฉากที่ต้องนั่งบนเครื่อง...เพราะด้วยความที่ เราเป็นคนชอบขึ้นเครื่องบิน พอนั่งเครื่องทีไร มักจะขอนั่งฝั่งริมหน้าต่าง
เราเป็นคนชอบถ่ายรูป แต่ลืมนึกไปว่า ครื่องออก 5ทุ่มครึ่ง แล้วเมิงจะถ่ายอะไร?
ขึ้นมาบนเครื่องบิน บรรยากาศดี ชวนให้เราเคลิ้ม พนักงานก็หน้าตาดี ผู้โดยสารก็หน้าตาดีบ้าง ไม่ดีบ้าง คละกันไป....
สักพัก ระหว่างบอร์ดดิ่ง แอร์หมวยก็เอาผ้าเย็นกับลูกอมมาเสริฟ ถูแขนที นี้แบบขนลุกอีกล่ะ....
จะขอไปเข้าห้องน้ำก็ไม่กล้า กลัวว่าเดี่ยวเค้าจะเอาเครื่องเทคออฟ และเดียวจะเป็นเรื่อง...
เลยต้องทนนั่งอั้นต่อไป..ข้างๆก็เป็นฝรั่งชะนีผมทอง..นางชวนเราคุยนู้นนี้นั่น..เรื่อยเปื่อย...
แต่สมัยนั้นภาษาเรายังไม่แน่นพอ เลยได้แต่แบบ เอ่อๆอ่าๆ
จนถึงเวลา เสริฟอาหาร...นังหมวยคนเดิมเดินมาอีกแร่ะ....เอาแซนวิชไก่มาเสริฟ
ผิดหวังมากมาย อุตส่าห์จ่ายค่าตั๋วเกือบ3000บาท ได้กินแค่แซนวิช..นางถามเราว่า "อยากรับน้ำอะไรดี?"
ด้วยความที่ นี้คือครั้งแรกที่ได้นั่งสายการบินพรีเมียม..เลยพูดไปอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า" มิ้ลคึ..พลีสส....."
นางยิ้มใส่เรา1ที แล้วก็เดินเข็นรถไปเสริฟอาหารคนอื่นต่อ...เอะ ยังไง...
สรุปกินแซนวิชจนหมด นม ที่ขอไปยังไม่ได้กินที...น้ำก็ไม่ได้กิน
ใจคอจะปล่อยให้ขนมติดคอเราหรือไงเนี้ย?? เอ้ะ? หรือว่าเราโดนแอร์แกล้ง?เอ๊ะ
เพราะมานั่งคิดๆดู บนเครื่องบิน เค้ามีแค่ชา กาแฟ โค๊ก นี้นา...หรือสิ่งที่เราขอไปมันแปลก และพิศดาร?....
เอาล่ะ วกกลับมาเรื่องปวดท้องขี้ ..เราออกตัวเลยว่า สมัยก่อนนั้น เคยขึ้นเครื่องบินนับครั้งได้
และก็ไม่เคยเดินเข้าไปสำรวจห้องน้ำบนเครื่องบิน เลยทำให้เรากลัว...ไม่ใช่กลัวที่แคบนะ แต่กลัว กดชักโครกไม่เป็น...
กลัวสาระพัดอย่าง..คิดดู ขนาดจะขออนุญาตแหม่มที่นั่งข้างๆไปเข้าห้องน้ำ เราก็ยังกลัวจะคุยกับนางไม่รู้เรื่อง....
เฮ้อ..ถอนหายใจแล้วเอามือทาบอก
1.40 ชั่วโมงผ่านไป เครื่องแลนด์ที่สุวรรณภูมิ...
สิ่งเเรกที่เราทำคือ วิ่งไปเข้าห้องน้ำ แต่แบบสมัยก่อนห้องน้ำฝั่งขาเข้า เป็นแบบใช้กระดาษทิชชู่
เราไม่ชิน ไม่ชอบซักแห้งก็เลยอั้นไว้ก่อน อีกอย่างคิดว่ายังพอไหว..เลยรีบๆไปต่อคิว ตม. ดีกว่า...
ตม.ไทย ก็คิวยาวเหลือเกิน...ขนาดตอนตีหนึ่งยังรอเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะเสร็จ...
ผ่าน customs ก็มองหาห้องน้ำก่อนเลย...โอ้ยยย อะไรกันเนี้ย? ห้องน้ำสนามบินเป็นแบบใช้ทิชชู่หมดเลย...
ออกมาเเล้วก็รีบไปขึ้นรถเวียน นั่งไป bus terminal กะว่า ไม่ไหวแล้ว ถึงไหนถึงกัน ฉันจะเข้าห้องน้ำที่บัสเทอร์ให้ได้...
แต่รู้ไหม?? พอรถเวียนถึงบัสเทอร์ปุ๊บ รถ ปอ.554 ออกพอดี...ย๊าาา..ตาย..ตาย..ตาย..
อั้นจนหน้าเขียว..วิ่งขึ้น 554 อย่างไว....คนแน่นยังกะปลากระป๋อง เพราะพนักงานสนามบินเค้าเลิกงานช่วงนั้นพอดี
จำได้ว่า นั้นเป็นครั้งแรก ที่เราเป็นลม...เรายืนโหนรถเมย์ อยู่ดีๆก็ล้มตึ่งไปเลยตอนที่รถมันเข้าโค้ง อ่ะ...
ตอนนั้นทั้งอายคน ทั้งจุกเสียดท้อง ทั้งปวดขี้จนเรอออกปาก อ่ะ
กว่าเราจะมาถึงหน้าปากซอยแถวรามอินทรา..กว่าจะนั่งวินมอไซต์เข้าบ้าน..
กว่าจะได้เข้าห้องน้ำ...ดูนาฬิกาแล้ว ปาเข้าไปเกือบตี 3 .....
สรุปเราอั้นมาตั้งแต่ 2ทุ่ม ถึงตี 3....เราอั้นขี้ไปเพื่ออะไรเนี้ย?? จนทุกวันนี้ ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่เจอ..
แล้วของเพื่อนๆ มีใครเคยตกที่นั่งลำบากแบบเราบ้างไหม? เข้ามาเเชร์กันได้นะครับ..
ถือว่า เป็นประสบการณ์ดีดี ฮาๆ ที่เกิดขึ้น ระหว่างเดินทาง...
คนเรา สามารถอั้นขี้ได้นานแค่ไหนหรอ?? (เรามาแชร์เรื่องฮาๆเกี่ยวกับขี้ ที่เกิดขึ้นระหว่างเที่ยวกันดีกว่า)
....สำหรับคนอื่นเราไม่รู้นะ แต่ถ้าสำหรับเรา มันเคยเกิดเหตุการณ์นี้อยู่ครั้งหนึ่ง....
นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่ว่า ตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องที่ฮานอย จนกระทั้งได้มาเข้าส้วมอีกที ก็ที่บ้านย่านรามอินทราเลยล่ะ
(คือ ปวดขี้จนหน้ามืด เอาจริงๆ)....
วันเกิดเหตุ ย้อนไปเมื่อปี 2010 ณ เมืองฮานอย
ตอนหัวค่ำ เพื่อนเวียดนามพาขี่มอไซต์ไปเลี้ยงส่งที่ร้านไก่ KFC แถว รร.Somerset Hanoi
ตอนนั้นก็ตะหงิดๆแล้วล่ะ ว่าลางไม่ดีชัวร์....กินไก่เสร็จก็หาโอกาสเข้าไปส่องในห้องน้ำ
แต่แบบ ถึงจะเป็นร้านKFC แต่ห้องน้ำก็ใช่ว่าจะสะอาดเท่าไหร่ เลยต้องอั้นเอาไว้ก่อนละกัน กะว่าจะไปถึงสนามบิน ค่อยคิดหาที่ขี้.....
กินข้าวเย็นเสร็จ เพื่อนพาไปส่งขึ้นรถบัสจากในฮานอยไปสนามบินนอยไบ....
คิดดูว่า ช่วงประมาณ 2 ทุ่มที่เวียดนาม รถติดมาก อุบาทพอๆกับกรุงเทพ
ในรถบัสคนแน่นแถมไม่เปิดแอร์ ต้องยืนโหน ทุลักทุเล สะพายเป้ใบใหญ่ๆอีก1ใบ
จำได้ดีว่า เย็นวันนั้น รถติดแถวๆสะพานข้ามแม่น้ำอะไรซักอย่าง ที่ขั้นกลางระหว่างฮานอยกับสนามบิน
ตัวสะพานใหญ่มาก นึกดูน่าจะใหญ่พอๆกับสะพานแขวน คนไหนเคยไปฮานอยน่าจะเคยผ่านสะพานนี้..
แล้วแบบว่า รถก็เคลื่อนไปได้ช้าๆ คนบนรถก็ยืนเบียดกัน..รถขยับทีไรขนลุกทุกที...
กว่าเราจะประคองร่างอันบอบช้ำมาถึงสนามบินได้ เข่าอ่อนแทบจะคลานลงรถบัสเลยทีเดียว...
พอถึงสนามบิน ใช่ว่าอะไรจะดีขึ้น...เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เราได้นั่งเครื่องบินลำใหญ่
(สมัย ก่อนเคยขึ้นแค่แอร์เอเชีย แต่ก็นานๆทีได้นั่งเครื่องบิน) คิวรอเช็คอินที่หน้าเคาเตอร์การ์ต้า คิวยาวมากกกก....คนล้านแปด...
แล้วตรงคิวรอสำหรับผู้โดยชั้นประหยัด ขดอยู่ในไลน์วกไปวนมายิ่งกว่างู...
ครั้นจะแว็บไปเข้าห้องน้ำก่อน ก็กลัวว่า กว่าจะกลับมาเช็คอินอีกที จะพาลจะตกเครื่องเอา...ก็เลยต้องทนๆไปก่อน...
เช็คอิน ได้บัตรโดยสารเรียบร้อยก็กะว่าจะเดินผ่าน ตม.เกร๊ๆ เพราะสนามบินนอยไบนี้เราก็เคยมาหลายครั้งแล้ว เป็นสนามบินไม่ใหญ่
แต่ผิดคาดเลย...เพราะว่าสนามบินไม่ใหญ่นี้แร่ะ มันเลยยิ่งทำให้ทุกอย่างในสนามบินดูคับแคบ
ยิ่งโดยเฉพาะช่วงก่อนเที่ยงคืน หลายๆสายการบิน ที่บินไปโซน เกาหลี ญี่ปุ่น หรือ ยุโรป มักจะมารอออกพร้อมๆกัน...
คิว ตม.ก็รอนาน เปิดแค่ไม่กี่ช่อง...เข้าไปด้านใน ก็ไม่มีที่นั่งอีก...โอ้ย เพลีย...
เลยถือโอกาสนั่น แวะเข้าห้องน้ำก่อนละกัน อั้นมานานจนขี้จะล้นออกปากแล้ว...
แต่คือไร เพื่อนๆรู้ไหม?? ห้องน้ำคนล้นออกมาถึงข้างนอก ขนาดโถฉี่ ยังต้องยืนต่อคิวกันเยี่ยวอ่ะ....
(ไม่รู้มันเป็นเวรกรรมอะไรของเรา)....เราก็เลยแบบยืนบิดไปบิดมา จนเกือบจะถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่อง เลยตัดใจว่า ไหนๆให้ได้ฉี่ก็พอใจ...
เฮ้ออ...ตัดฉับๆมาถึงฉากที่ต้องนั่งบนเครื่อง...เพราะด้วยความที่ เราเป็นคนชอบขึ้นเครื่องบิน พอนั่งเครื่องทีไร มักจะขอนั่งฝั่งริมหน้าต่าง
เราเป็นคนชอบถ่ายรูป แต่ลืมนึกไปว่า ครื่องออก 5ทุ่มครึ่ง แล้วเมิงจะถ่ายอะไร?
ขึ้นมาบนเครื่องบิน บรรยากาศดี ชวนให้เราเคลิ้ม พนักงานก็หน้าตาดี ผู้โดยสารก็หน้าตาดีบ้าง ไม่ดีบ้าง คละกันไป....
สักพัก ระหว่างบอร์ดดิ่ง แอร์หมวยก็เอาผ้าเย็นกับลูกอมมาเสริฟ ถูแขนที นี้แบบขนลุกอีกล่ะ....
จะขอไปเข้าห้องน้ำก็ไม่กล้า กลัวว่าเดี่ยวเค้าจะเอาเครื่องเทคออฟ และเดียวจะเป็นเรื่อง...
เลยต้องทนนั่งอั้นต่อไป..ข้างๆก็เป็นฝรั่งชะนีผมทอง..นางชวนเราคุยนู้นนี้นั่น..เรื่อยเปื่อย...
แต่สมัยนั้นภาษาเรายังไม่แน่นพอ เลยได้แต่แบบ เอ่อๆอ่าๆ
จนถึงเวลา เสริฟอาหาร...นังหมวยคนเดิมเดินมาอีกแร่ะ....เอาแซนวิชไก่มาเสริฟ
ผิดหวังมากมาย อุตส่าห์จ่ายค่าตั๋วเกือบ3000บาท ได้กินแค่แซนวิช..นางถามเราว่า "อยากรับน้ำอะไรดี?"
ด้วยความที่ นี้คือครั้งแรกที่ได้นั่งสายการบินพรีเมียม..เลยพูดไปอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า" มิ้ลคึ..พลีสส....."
นางยิ้มใส่เรา1ที แล้วก็เดินเข็นรถไปเสริฟอาหารคนอื่นต่อ...เอะ ยังไง...
สรุปกินแซนวิชจนหมด นม ที่ขอไปยังไม่ได้กินที...น้ำก็ไม่ได้กิน
ใจคอจะปล่อยให้ขนมติดคอเราหรือไงเนี้ย?? เอ้ะ? หรือว่าเราโดนแอร์แกล้ง?เอ๊ะ
เพราะมานั่งคิดๆดู บนเครื่องบิน เค้ามีแค่ชา กาแฟ โค๊ก นี้นา...หรือสิ่งที่เราขอไปมันแปลก และพิศดาร?....
เอาล่ะ วกกลับมาเรื่องปวดท้องขี้ ..เราออกตัวเลยว่า สมัยก่อนนั้น เคยขึ้นเครื่องบินนับครั้งได้
และก็ไม่เคยเดินเข้าไปสำรวจห้องน้ำบนเครื่องบิน เลยทำให้เรากลัว...ไม่ใช่กลัวที่แคบนะ แต่กลัว กดชักโครกไม่เป็น...
กลัวสาระพัดอย่าง..คิดดู ขนาดจะขออนุญาตแหม่มที่นั่งข้างๆไปเข้าห้องน้ำ เราก็ยังกลัวจะคุยกับนางไม่รู้เรื่อง....
เฮ้อ..ถอนหายใจแล้วเอามือทาบอก
1.40 ชั่วโมงผ่านไป เครื่องแลนด์ที่สุวรรณภูมิ...
สิ่งเเรกที่เราทำคือ วิ่งไปเข้าห้องน้ำ แต่แบบสมัยก่อนห้องน้ำฝั่งขาเข้า เป็นแบบใช้กระดาษทิชชู่
เราไม่ชิน ไม่ชอบซักแห้งก็เลยอั้นไว้ก่อน อีกอย่างคิดว่ายังพอไหว..เลยรีบๆไปต่อคิว ตม. ดีกว่า...
ตม.ไทย ก็คิวยาวเหลือเกิน...ขนาดตอนตีหนึ่งยังรอเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะเสร็จ...
ผ่าน customs ก็มองหาห้องน้ำก่อนเลย...โอ้ยยย อะไรกันเนี้ย? ห้องน้ำสนามบินเป็นแบบใช้ทิชชู่หมดเลย...
ออกมาเเล้วก็รีบไปขึ้นรถเวียน นั่งไป bus terminal กะว่า ไม่ไหวแล้ว ถึงไหนถึงกัน ฉันจะเข้าห้องน้ำที่บัสเทอร์ให้ได้...
แต่รู้ไหม?? พอรถเวียนถึงบัสเทอร์ปุ๊บ รถ ปอ.554 ออกพอดี...ย๊าาา..ตาย..ตาย..ตาย..
อั้นจนหน้าเขียว..วิ่งขึ้น 554 อย่างไว....คนแน่นยังกะปลากระป๋อง เพราะพนักงานสนามบินเค้าเลิกงานช่วงนั้นพอดี
จำได้ว่า นั้นเป็นครั้งแรก ที่เราเป็นลม...เรายืนโหนรถเมย์ อยู่ดีๆก็ล้มตึ่งไปเลยตอนที่รถมันเข้าโค้ง อ่ะ...
ตอนนั้นทั้งอายคน ทั้งจุกเสียดท้อง ทั้งปวดขี้จนเรอออกปาก อ่ะ
กว่าเราจะมาถึงหน้าปากซอยแถวรามอินทรา..กว่าจะนั่งวินมอไซต์เข้าบ้าน..
กว่าจะได้เข้าห้องน้ำ...ดูนาฬิกาแล้ว ปาเข้าไปเกือบตี 3 .....
สรุปเราอั้นมาตั้งแต่ 2ทุ่ม ถึงตี 3....เราอั้นขี้ไปเพื่ออะไรเนี้ย?? จนทุกวันนี้ ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่เจอ..
แล้วของเพื่อนๆ มีใครเคยตกที่นั่งลำบากแบบเราบ้างไหม? เข้ามาเเชร์กันได้นะครับ..
ถือว่า เป็นประสบการณ์ดีดี ฮาๆ ที่เกิดขึ้น ระหว่างเดินทาง...