เนื่องจากพึ่งจะมีเหตุการณ์นึงผ่านไป ทำให้รู้สึกว่าตัวเองนี่เป็นคนที่ร้องไห้ง่ายเกินไปละ
หลังจากมานั่งคิดนอนคิด ก็แบบ เห้ย! ร้องไห้ง่ายจริงๆวะ <คือไม่ใช่เด็กแล้วด้วย T^T

เรื่องมันมีอยู่ว่า วันนี้นี่น้องชายเราโดนว่า (เป็นเรื่องที่ยาวมากและไม่อยากจะเอ่ยถึง ขอข้ามไปตอนเราร้องไห้เลยละกันนะคะ 5555)
คือเรานี่พอบทจะพูดปกป้องน้อง น้ำตามันก็ไหลออกมาแบบ กลั้นไม่ได้ เหมือนเขื่อนแตก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกจะร้องไห้หรืออะไรเลย
แถมยังน้ำตาแตกถึงขั้นพูดไม่ค่อยออก เหมือนมันจุกๆอยู่ที่คอ

หลังจากกลับเข้ามาในบ้าน แล้วได้สงบสติอารมณ์ น้ำตาก็ยังไหลอยู่
แต่พอมานั่งคิดว่าแบบ ^ เอ่อ เรื่องของตรูก็ไม่ใช่นะเฟร้ย? อยู่ดีดี ไปร้องไห้เฉยเลย???
(บางทีมันก็แอบมีฟีลลิ่งกะตัวเองว่า จะร้องไห้ทำไมเนี่ย คือนะจุดนั้น รู้สึกตัวเองดูโง่มากที่ไปยืนร้องไห้)
คือใจเนี่ยก็อยากปกป้องน้องนะ แต่มันต้องไม่ใช่การจะพูดอะไรสักอย่างแล้วจบด้วยไปยืนร้องไห้

แล้วยังมีเวลาที่เค้าจะมีต้องพูดจบค่าย หรือกล่าวความในใจอะไรซึ้งๆต่อหน้าทุกคน ก็คิดไว้ในใจแล้วว่าจะพูดว่าอะไร
แต่พอมือจับไมค์เท่านั้นละ ฟีลลิ่ง อินเนอร์ มาเต็มมาก เขื่อนแตกก่อนจะพูดประโยคแรกจบค่า!! (มันจะรู้สึกเหมือนอยากส่ง อยากถ่ายทอดความรู้สึกที่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆไปให้ทุกคน จะรับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างที่เต็มเปี่ยมในอกและช่องท้อง แต่ไม่ใช่มวลขี้) <ถ้าปล่อยพลังได้คงปล่อยไปแล้ว5555>

ที่แย่คือ ไอช่วงที่อยากจะพูดมากๆ มันกับจุกพูดไม่ออก เพราะน้ำตามันก็ไหล น้ำมูกแบบเต็มสตรีม สูดก็ต้องสูดเข้า เพราะไม่รู้จะไปหาทิชชู่มาจากไหน

แต่พอส่งไมค์ต่อเท่านั้นละ โหย เหมือนแบบความรู้สึกี่เลยจุดพีคไปแล้ว ตอนนี้กำลังลงเนิน (น้ำตาที่เคยไหลก็หลุดไหลอย่างช้าๆ? เหมือนสั่งได้ -.-)


แล้วเราก็มานั่งคิดถึงเรื่องอนาคตว่าถ้าแบบ วันนึงเเราต้องทำงาน แล้วเราเจอสภาวะที่กดดันมากกว่านี้ หรือเจออะไรที่เจอกว่านี้ เราไม่กลายเป้นคนขี้แยไปเลยหรอ?
จะว่า sensitive ก็ไม่รู้จะว่ายังไงดี คือเราอยากเลิกร้องไห้มากๆๆๆ อยากจะเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดี

ไม่รู้ว่าเราแปลกรึเปล่า มีใครเคยเป็นแบบนี้ไหมค่ะ? อยากได้คำแนะนำจากทุกคนมากเลย
เราจะแก้นิสัยนี้ยังไงดี?
ขอบคุณมากๆนะค่ะ >/ \< //