เราเพิ่งโดนแฟนบอกเลิกค่ะ เราคบกัน 6 ปีสมัยเรียน เค้าไม่เคยดูแลเรา
ทำกับเราเหมือนคนที่เกลียดกันมากกว่า..เราเคยบอกเลิก
แต่แค่อยากให้สนใจ สุดท้ายเราก็ง้อเป็นปี เราคบกันลุ่มๆดอนๆแม้จะมีคนเข้ามา
เราก็ไม่เคยสนใจ..จนปีที่ 6 เค้าไล่เราเหมือนไม่ใช่คน
เราเงียบไปเป็นปีเรารอเค้าโทรมา เค้าบล็อคการติดต่อ
ทุกอย่างจากเรา..ปีหนึ่งเค้าหายไป..เราพยายามตัดใจ

              ต่อมาคบกับอีกคน แต่ในใจก็มีเค้าอยู่เสมอ..คงต้องขอโทษคนใหม่
เรายังพยายามติดต่อเค้า เราไม่เคยหายไป..แต่เราทำอะไรไม่ได้..
จนเราเลิกกับคนใหม่..เรากลับมาคบกัน..เหมือนจะดี

            แต่แล้วเหมือนฟ้าผ่า เรางอแงตามนิสัยผู้หญิงเพราะเค้าไม่เคยโทรหา
เค้าขุดเรื่องเก่ามาพูด ว่าเราคบคนอื่น เค้าไม่เคยมีใคร..เราก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ทั้งที่ตกลงว่าจะไม่พูดเรื่องเก่า..เค้ามีความสุขกับการอยู่คนเดียว เค้าไม่อยากให้เรา
โทรหาหรือคุยปรึกษาเรื่องต่างๆ เค้าไม่อยากให้เราคาดหวัง..เค้าว่าเอาภาระไปใส่เค้า
ชีวิตเค้าไม่สงบสุข..แล้วเค้าก็บอกเลิก..ไม่ถามเราสักคำ..ทั้งที่เค้าเข้าใจผิด


      เค้าไม่ต้องการคำอธิบาย..แล้วปิดการติดต่อทุกอย่างจากเรา..เรารู้ว่าเค้า
คงไปจริงๆ...เราคิดถึง..ในใจติดอยู่กับคำว่ารอ..เราควรรอ..หรือไม่..เรารอเค้ามา 11 ปรแล้ว
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้..เจ็บมากค่ะ