เรื่องนี้ไปดูเพราะชื่อผู้กำกับอย่างเดียวเลย
เพราะปกติไม่ถูกจริตกับหนังยุคหลังๆของดิสนีย์อยู่แล้ว ไม่รู้เป็นเพราะว่ามันไม่สนุกของมันเอง หรือว่าเป็นเพราะเราโตขึ้นแล้วชอบดูอะไรที่มันจริงจังขึ้นกันแน่

แต่จากเครดิตของพี่แบรตของเรา ที่เคยทำให้หัวเราะอารมณ์ดีปนลุ้นระทึกจาก The incredibles ก็เลยว่าจะลองดูซะหน่อย
คราวนี้ไปดูโดยไม่อ่านรีวิวก่อนด้วยเอ้า เชื่อมั่นในฝีมือขนาดไหนคิดดู ซึ่งผิดปกติวิสัยในการเลือกดูหนังของผมมากอ่ะ

ปรากฎว่าเปิดเรื่องมาก็ทะๆละ ทำไมมันดูธรรมด๊า ธรรมดา และเชยสะบัด ทั้งการแสดง ทั้งการตัดต่อ ทั้งดนตรีประกอบ

แต่ก็ยังคิดว่า เออ สงสัยเค้าตั้งใจให้เป็นแบบนี้ เดี๋ยวก็คงมีปล่อยของ

เออ พอเข้าเรื่องมาได้หน่อย ก็เริ่มเห็นแววความสนุก แอ๊กชั่นตูมตามมันส์สะใจ อารมณ์กวนๆยังพอมีให้เห็น
ใจชื้นละ แหม่ผู้กำกับคนนี้น่าจะไว้ใจได้จริงๆ

พอๆกะที่เราไว้ใจโนแลน และ ไว้ใจเจเจ อับราห์ม

แต่พอถัดจากฉากบ้านบึ้มเท่านั้นแหละ ........ทุกอย่างก็เหมือนหายนะ
ความสนุกลดน้อยลงๆ หลายๆครั้งทำเหมือนว่ามันจะกลับมา แต่มันก็ไม่มา

ยิ่งตอนท้ายๆนี่ ฉากร่ายบทของตัวร้ายนี่ ผมแทบอยากจะเอาหัวโขกเก้าอี้ เฮ้ยยย นี่มันบทหนังยุคไหนแล้ว เค้าเลิกพูดๆๆๆๆๆ แบบนี้ไปตั้งนานแว้ววว มันหลุดมาได้ยังไงฉากแบบนี้ ช่วยบอกที ต่อให้เป็นดิสนีย์ก็ไม่ไหวอ่ะ

ไหนจะฉากซึ้งที่สุดแสนจะเชยยยยยยย (ย.ยักษ์อีกล้านตัว) บรมโคตรเชยท้ายเรื่องอีก
นี่เค้าตั้งใจจะดึงกลิ่นอายของหนังครอบครัวยุค 90 มาให้เรารำลึกใช่ไหม
ไม่ใช่พวกทีมเขียนบทมันเฉิ่มเชยใช่ไหม
ไม่ใช่ผู้กำกับทำหนังไม่เข้าท่าใช่ไหม

ลึกๆแล้ว หัวใจตอบว่าใช่ว่ะ

เอาหนังครึ่งหลังไปทำใหม่เลย แล้วจะเสียเงินเข้าไปดูให้อีกรอบ
อันนี้พูดจริง