อาจมีภาษาวิบัติ คำหยาบ กราบขออภัยในที่นี้ด้วยคนับ ! ! !

เรื่องมีอยู่ว่า มีผู้หญิงคนนึงมาชอบผม เธอเป็นคนนิสัยน่ารักนะตอนไปเที่ยวก็ซื้อของกลับมาฝากผม แต่เนื่องในตอนนั้นผมรู้สึกเฉยๆ(และติดเพื่อนมากกก) พยายามไม่ให้ความหวังแต่เธอก็พยายามนะชวนคุย ชวนไปนู่นนี่ ไอ้เราก็ไม่รู้ทำไง พยายามที่สุดที่จะตีตัวออกห่าง เอาง่ายๆทำทุกอย่างอ่ะ โทรมาก็ไม่รับบ้างทักแชทมาทำไม่เห็นบ้างหล่ะ จนในที่สุดก็สำเร็จเธอหายไป   

แต่เรื่องมันยังไม่จบ ไอ้ช่วงแรกก็ดีหรอกลั้นล้า(สัสๆ) กินเที่ยวเพื่อนไปไหนไปหมด ระหว่างนั้นเธอหายไปเลยนะ หายแบบสาบสูญ อ่ะก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะอยากให้เป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่ พอมาสักพักเห้ยเหมือนกูขาดอะไรสักอย่าง(คำพูดพระเอกสัส)ก็เริ่มหาคนคุย คุยกับใครกี่คนก็ไม่สนุกรู้สึกเฉย เฉยมากๆเริ่มแล้วมันเริ่มละเริ่มคิดถึงว่ะ(เอ้า ซะงั้นกู!!!)ก็เลยทักเธอไป เห้ยอ่านแล้วไม่ตอบหวะ(สมควรที่กูจะโดน) ทักหลายรอบนะแต่ก็เหมือนเดิม  ไอ้เราก็อ่ะ ในเมื่อเราไปทำแบบนั้นก่อนเป็นใครก็ไม่ตอบหรอกจริงม่ะ !!! ก็เลิกที่จะไปตอแยเธอ

แต่แล้ววันที่ทำกูซึ้งใจก็เกิดขึ้น(สึส!!!น้ำตาคลอ) ผมเกิดเข้าโรงบาลอาการหนัก หนักมากกกก ชนิด 50 50 อ่ะ ระหว่างพะงาบอยู่ เห้ยเธอมามาเยี่ยมเฉย!!! (ส่วนพวกที่กุเคยคุยหายหมดไม่มีสักตัว) แล้วไม่ได้มาครั้งสองครั้งนะ มาบ่อยมากกกทั้งที่หอพักก็ไม่ใช่ใกล้ๆ(หอพักมันเป็นแบบที่จำกัดเวลาเข้า-ออก)แล้วคือที่นั่นเรียนหนักมากกก ระหว่างนอนพะงาบอยู่ก็คิด กูนี่ควายชัดๆจะมีกี่คนวะที่จะทำแบบนี้ คิดในใจถ้าหายออกไปคนนี้หละดีสุดที่กูเคยเจอมาแล้ว(อยากลั่นกบาลตัวเองสักพันครั้ง!!!)  แล้วหลังจากผมหายออกไปได้ก็พยายามนะพยายามอย่างมากที่จะชวนคุย ชวนเที่ยว แต่เธอเฉยมากเหมือนกูตอนแรกเลย เฮ้อออออออเศร้าาา แต่ผมไม่ลดความพยายามนะและจะพยายามต่อไป

เลยอยากจะมาเล่าาาให้ฟัง บางสิ่งมีค่าถ้าคุณได้มารักษาให้ดี (จะมีคนอ่านไหมนั้นช่างงงงมัน)

ปล.ไก่ได้"พลอย"