เห้อ เหนื่อย เบื่อ เซ็ง เครียด
ก็รู้อยู่ในใจว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ก็พยายามหลอกตัวเองมาเสมอ
ว่าไม่ใช่ เราต้องไม่เป็น ซึ่ีงผมก็ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เด็กหรอก เริ่มมาเขวก็ตอนมัธยมนี่แหละ
และยืนยันได้เลยว่า เป็นด้วยสภาพแวดล้อมแน่นอน
เพศที่สามเป็นเรื่องปกติ ผมก็ไม่ได้เกลียดหรอก แต่ไม่อยากเป็นเข้าใจมั้ย
ถ้าเลือกได้ผมคงอยากเป็นผู้ชายครับ ไม่ใช่เกย์ไม่ดี แต่ไม่อยากเป็นไง TT
รู้สึกกดดันมากครับ
ผมไม่อยากมีแฟน และผมก็ไม่มีแฟน ถึงจะชอบผู้ชาย แต่ก็ไม่เคยแสดงอาการออกมาเกินหน้าเกินตานะ
แค่รู้ัสึกชอบเท่านั้น สมองสั่งให้ผมชอบเค้าอยากเป็นแฟนกับเค้า แต่จิตใจเราอยากมีแฟน ญ มากกว่า
คือจิตใจมันชอบผู้หญิงอะ(หรือเราหลอกตัวเองวะ)  
เช่น ถ้า ญ ช เดินคู่กัน สายตาผมจะมอง ช ตลอดเลย ถึงจะพยายามมอง ญ แล้วก็ตาม
จนตอนนี้เพื่อนชอบทัก ญาติชอบถาม ว่าไม่มีแฟนเนี่ยเป็นเกย์หรือเปล่า ?
เห้อ ถ้าเราเป็นผช จริง ๆ ก็คงบอกไปว่า บางทีการไม่มีแฟนก็ไม่ได้เป็นเกย์เสมอไปหรอกนะ
แต่คือเอาไงดีล่ะ ในเมื่อเราเป็นจริง ๆ แต่ก็ไม่ได้อยากเป็นนี่หว่า แฟนชายก็ไม่อยากคบ
สมองคืออยากหาหญิงมาคบ ร่างกายมันก็ต่อต้านไม่ยอมรับอีก

ผมต้องหลอกตัวเองแบบนี้ไม่ทุก ๆ วันจริง ๆ หรอ
อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากบอกใครว่าเป็นเกย์ ไม่ใช่รับไม่ได้
แต่ไม่อยากเป็น ผมอยากกลับมาเป็นผู้ชายมากกว่า
ถ้าให้ยอมรับ บอกเพื่อน ๆ บอกพ่อแม่ เขาก็รับได้นั่นแหละ
แต่คือคนมันไม่อยากเป็นอะ จะให้ทำไงเล่าาาาา

ผมชอบศึกษาธรรมนะ บอกเลยอยากบวชมาก
แต่ติดปัญหาก็ตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวบอกบวชได้เดี๋ยวบอกบวชไม่ได้
ผมก็อยากละทางโลกเหลือทนแล้ว
เบื่อชีวิต เบื่อทุกอย่าง ไม่อยากเจออะไรเลย
ถ้าหยุดทุกสิ่ง ถ้าตายไปก็คงไม่เสียดายอะไรหรอก ออกจะดีด้วยซ้ำ

กลัว ...ไม่รู้กลัวอะไร ถ้าผมให้คำปรึกษาคนอื่นคงบอกว่าา ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น
แล้วจงใช้ชีวิตให้มีความสุขซะ ......แต่พอมาอยู่จุดๆ นี้จริง ๆ มันจุกว่ะ ไม่อยากทำอะไรเลย