สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิพ
ปกติตัวผมจะขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีอุดมสุขเพื่อไปทำงานในทุกเช้าช่วงเวลา 8.50-9.00 น.
เมื่ออาทิดก่อนทุกอย่างในชีวิตผมก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเคย
เช้าวันนั้น ผมเดินไปหยุดรอที่ทางเข้ารถไฟฟ้าตรงตำแหน่งประจำ
มีหญิงสาวคนนึงยืนอยู่ก่อนแล้ว เธอคุยโทรศัพท์กับคนปลายสาย
ผมเงยหน้าจากทางเดิน สายตามาหยุดที่ดวงตากลมโต ใบหน้าของเธอสดใส
สวยแบบไร้เมคอัพหนาเตอะ... ให้ตายเถอะครับ ใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเลย
ผมพยายามข่มตา ข่มใจไม่มองที่เธอ เมื่อรถไฟมาผมรีบเดินเข้าไปชิดประตูอีกฝั่งหนึ่ง
ใจก็บอกตัวเองว่า อย่าไปยุ่งกับเธอคนนั้นเลย!!!
ผมทำสำเร็จครับ เข้ามายืนอยู่ด้านในชิดประตู แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงหญิงสาวคุยโทรศัพท์ยืนอยู่ข้างๆตัวผม
ใช่เลย ใช่แน่ๆ!!!? ผมค่อยๆหันไปมองต้นตอของเสียง (ไม่กล้ารีบหันไปกลัวเธอคนนั้นจะตกใจ)
เธอน่ารักมากครับ ในความรู้สึกของผม รถไฟผ่านไปหลายสถานี ใจผมมันเต้นแรง
ในหัวก็มีแต่คำถามว่า จะทักเธอดีไหม, ทำความรู้จักกับเธอยังไงดี, ไม่อยากปล่อยให้คลาดกันเลย
โอ้ย!!! สารพัดความคิดเลยครับ เรายืนข้างกัน ผมก็คิดไปเองว่า เธอสูงประมาณนี้ ยืนคู่กันกับผมก็ดูเหมาะสมกันเลย ^^
ในที่สุดผมเลยรวบรวมความกล้า ทักเธอไปว่า ขอโทษนะครับ ผมอยากรู้จักกับคุณ ขอไลน์ได้ไหมครับ
เธอมองหน้าผมครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับมาว่า ไม่ดีกว่าค่ะ!!!
จบครับ ทุกอย่างเงียบสนิท.... เวลาดูช้าลงไปทันที ผมคิดต่อทันทีว่าทำอะไรผิดไปหรือป่าว!!?
ที่สถานีหนึ่ง คนเริ่มลงเยอะ รวมทั้งตัวเธอด้วย เราสองคนได้สบตากันอีกครั้ง
เธอบอกกับผมก่อนที่จะจากไปว่า ไปก่อนนะ.. ผมยิ้มใจชื่นพร้อมกับบอกเธอไปว่า
คราวหน้าเจอกัน ผมจะขอใหม่นะครับ.. เธอยิ้มให้ผม แล้วบอกกับผมว่า คราวหน้าลองใหม่นะ....
แค่นี้แหละครับ สั้นๆแต่ทำผมเพ้อมาจนถึงทุกวันนี้
ทุกเช้าเดี๋ยวนี้ผมสารภาพครับ ว่าผมไปแอบยืนรอเพื่อจะได้เจอเธออีกสักครั้ง
นี่แหละครับเรื่องราวที่ผมอยากจะแบ่งปันให้เพื่อนๆชาวพันทิพ
และเผื่อเธอคนนั้นจะได้อ่านบทความนี้ ผมอยากบอกว่า ผมคิดถึงคุณ