เกรียนไปเรื่อย เหนื่อยก็พัก
ไม่ตอบหล่อ ไม่โลกสวย ตอบตามความจริง ไม่สร้างภาพ ไม่รู้จะสร้างไปทำไม
ไว้เป็นที่ปลดปล่อยด้านมืดของตัวเอง
ช่วยเหลือคนที่น่าช่วย

นั่งอ่านความเป็นไปของคนในยุคที่ internet ครอบงำ
นั่งอ่านเรื่องของคนอยากเด่น อยากมี FC อยากมีที่ยืนในสังคม อยากมีตัวตน อยากให้คนรู้จัก
นั่งอ่านเรื่องของคนโรคจิต ที่ไม่รู้ว่าตัวโรคจิต (แต่เรารู้ว่าเราจิต เราถึงมาอยู่ในนี้ไง)
นั่งอ่านเรื่องคนอวดรวย เงินเดือนเป็นแสน กินตาบั๊ก ใช้ไอโฟน แต่ความจริงไม่สวยเหมือนภาพที่วาดไว้
นั่งอ่านชีวิตที่แสนลำบาก การต่อสู้กับอุปสรรค ชีวิตจริงที่ล้มแล้วหัวแตก ไม่มี ฟูก มีหมอน รองรับเหมือนใครหลายคน
นั่งอ่านเรื่องราวของคนขึ้เหงา มี internet เป็นเพื่อน ไม่มีใครคบในโลกจริง มีแต่เพื่อนในโลกเสมือน
นั่งอ่านเรื่องราว สุข เศร้า เหงา รัก ที่ราบเรียบ และ สุดโต่ง ... ประหนึ่งว่าเพิ่งเขียนเสร็จเมื่อกี้แล้วเอามาโพส

ใน pantip มันคือโลกใบเล็ก ๆ ที่สะท้อนด้านมืด ด้านสว่างของคนในสังคมได้ชัดเจน
มันมีสิ่งเหล่านี้อยู่แล้วในสังคม ก่อนมี internet เมื่อก่อนไม่มี internet ไม่มี pantip เราจึงเห็น คนดี คนเพี้ยน ได้แค่รอบตัวเรา
... แต่ pantip แค่เป็นศูนย์รวม เราจึงเห็นสิ่งเหล่านี้ชัดขึ้น หลากหลายขึ้น ...


บางทีการอ่านเรื่องใน โซเชียล มาก ๆ ก็ปวดกระบาล ... เห็นเพื่อนบางคนไม่เล่นโซเชียลเลย ทั้ง pantip FB line ig ... ชีวิตดูปรกติสุข
บางครั้งก็เบื่อโลกเสมือน ... ออกไปสูดอากาศข้างนอก ดูภูเขา แม่น้ำ ผู้คน(ตัวเป็น ๆ) ปิดโทรศัพท์ ปิดคอม Offline ให้หมด แล้วรู้สึกสดชื่น
ทิ้งความเป็นมนุษย์หน้าจอ ไปดูชีวิตจริงที่ไม่ต้องมโน เหมือนยุคที่ internet ยังไม่เข้ามาในชีวิต ... ทุกอย่างดู ช้า ราบเรียบ สงบ ... ดีเหลือเกิน

สดชื่นแล้วก็กลับมาเกรียนใหม่ ...