คือเราไม่ได้นับถือศาสนาอะไรเลยมาสักพักแล้ว คือเราคิดว่าตัวเราเองรู้อยู่แล้ว ว่าอันไหนผิดชอบชั่วดีไม่เห็นจะต้องนับถืออะไร
แต่เราก็ไม่ได้ลบหลู่นะ และคิดว่าการนับถือศาสนาก็ไม่น่าจะต้องบังคับกัน เป็นสิทธิส่วนบุคคลและเราก็บอกแม่ ป้าไรงี้ไปแล้ว
ว่าตอนนี้ไม่นับถือศาสนาอะไรแล้วนะ ถ้าจะทำบุญไปวัดอะไรก็ไปเลย ไม่ต้องชวนเรา เค้าก็บ่นๆแต่ก้ไม่ได้อะไรกับเรามาก
เค้าจะพูดแค่ตอนเวลาเค้าจะไปวัดไรงี้แบบแซะๆ แต่คือเราก็ไม่ได้สนใจอะไร ทางบ้านไม่ค่อยเท่าไหร่
ทีแรกเราก็คิดเหมือนที่บอกแหละว่า เราคิดว่ามันเป็นสิทธิส่วนบุคคล จนกระทั่งปีที่แล้วโรงเรียนเรา
มันจะมีเข้าค่ายคุณธรรมเราก็ขอไม่บวชครูก้โอเค เราก็ไปช่วยงานแต่พอกลับมา
ตอนคาบพบระดับ ครูหัวหน้าระดับก็พูดว่าต้องไปหาศาสนามา ไม่มีไม่ได้ เอ๊ะทำไมอะ เราเริ่มไม่โอเค มันไม่ใช่สิทธิส่วนบุคคลหรอ?
เราก็เครียดมาตลอดปิดเทอมว่า ถ้าเปิดเทอมหน้าไปเข้าค่ายคุณธรรม หัวหน้าระดับต้องบังคับให้บวชชัวร์
ครูหัวหน้าระดับคนนี้ค่อนข้างโหด เป็นครูห้องปกครองด้วย เราก็คิดมาตลอดว่าจะไปบอกเค้ายังไงดี
ว่าแบบให้เราไปค่ายไปได้นะ ไปช่วยงานแต่ขอไม่บวชได้ไหม
จนวันนี้เปิดเทอมเราเริ่มคิดว่าต่อให้ไปบอกยังไงเค้าก็คงไม่ฟัง เพราะว่าวันนี้ตอนเข้าแถว ครูหัวหน้าระดับคนนี้ก็เดินมา
ตอนสวดมนต์พอดีเราก้ไม่ได้ประนมมืออะไร ทีแรกเค้าก็ไม่ได้ว่า พอนั่งเค้าก็เดินมาถามว่าเธอนับถือศาสนาอะไร
เราก็ตอบไปว่าไม่ได้นับถืออะไรค่ะ เค้าก็บอกได้ยังไงเธอต้องไปหาศาสนามา ต้องมีอะไรมายึดเหนี่ยวจิตใจสะบ้าง
คือเราไม่มีศาสนานี่มันผิดหรอมันทำไม่ได้หรอ
เพื่อนก็หาว่าเราอยากแปลกแยกเกินไป แค่เรามีความคิดเป็นของตัวเองมันผิดขนาดนั้นเลยหรอ เห้อออออ