คือรู้สึกแย่ทุกครั้งที่คนเขียนว่ายงยุทธด้วยประโยคว่า "ยงยุทธเอาแต่รับความร้กไม่รู้จักให้" คือรู้สึกว่ายงยุทธโดนรังแกด้วยคำพูดของตัวละครต้วอื่นที่คอยว่ายงยุทธเสมอและคนที่พูดก็เป็นคนที่ไม่เคยมาใกล้ชิดสนิทสนมกับยงยุทธอย่างรพีกับธนาแค่มองผิวเผินจากความดูเงียบๆ เฉยๆของยงยุทธทั้งที่ไม่เคยรู้เลยว่ายงยุทธเจ็บปวดแค่ไหน ทนทุกข์แค่ไหน จนคนดูหลายคนว่ายงยุทธตามตัวละครเราไม่รู้ว่าคนเขียน เขียนประโยคนี้บ่อยแค่ไหน ต้องการสื่อแค่ไหนแต่ทุกครั้งที่เห็นประโยคนี้เจ็บใจแทนยงยุทธอ่ะ คือแบบ ถ้าบอกว่าลือชัยเอาแต่รับความรัก เราว่าอันนี้ดูใช่กว่าอีกทำตัวเกเรทั้งที่แม่รักให้ทุกอย่าง ถ้ายงยุทธเอาแต่รับความรัก คงไม่ตั้งใจเรียนไม่ทำตัวเป็นเด็กดีของย่าหรอก แต่เพราะสำนึกเสมอถึงความรักของย่าที่มีต่อเด็กกำพร้าคนนี้ถึงได้เชื่อฟังย่าทุกอย่าง ส่วนหทัยรัตน์ ยงยุทมอบความรักตอบแทนให้หทัยรัตน์นะแต่มันอาจจะไม่พอ นั่นก็คือ การซื่อสัตย์ และ การรักษาสัญญารวมถึงการให้เกียรติคนรัก และการไม่เอาปัญหาของตัวเองไปให้รัตน์ แต่การเป็นคนรักมันต้องมีมุมหวานบ้างซึ่งยงยุทธขาดไป ดังนั้นการบอกว่ายงยุทธเอาแต่รับความรักมันไม่ใช่เพราะยงยุทธไม่เคยเรียกร้อง มึแต่คนเรียกร้องเอาจากยงยุทธอย่างหทัยรัตน์พอยงยุทธให้ได้ไม่เท่าที่ตัวเองต้องการก็หาว่ายงยุทธเอาแต่รับ ไม่ยุติธรรมเลย ถ้าบอกว่าให้ได้ไม่เท่าที่ตัวเองต้องการยังโอเค (อินจัดจริงๆ)