อยากรู้ว่าใครมีโมเมนต์เเบบนี้บ้างคะ คนอื่นๆ คนใกล้ตัวชอบ มีปัญหากับการไม่มีเเฟนของเราอ่ะ (นี้เป็นกระทู้เเรกของเรา)
เรามีชีวิตที่ส่วนใหญ่จะอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ชอบเดินห้างคนเดียว ชอบกินข้าวคนเดียวคือมันกินได้เต็มที่ แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดชอบไปเที่ยวคนเดียว เรามีอาชีพที่สังคมคิดว่าค่อนข้างมั่นคง เงินดี (ไม่รู้จริงไหมตอนนี้ก็ยังจนอยู่) เราไม่ได้เป็นคนสวย แต่ก็ไม่ได้ขี้แหล่ขนาดนั้น ตอนที่เรียนมหาลัยก็พอมีคนมาจีบบ้าง(คณะที่เรียนมีเพศตรงข้ามเป็นส่วนใหญ่) บางทีก็ชอบแต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงให้เค้ารู้ว่าชอบ เเล้วสักพักเค้าก็หายไป บางทีก็เป็นคนที่เราชอบ เค้าแอดเฟสมา ทักมา เค้าขอเบอร์ คุยกัน แล้วสักพักเค้าก็หายไป บางทีเราก็ไม่ชอบเลยไม่ได้คุยด้วย อกหักก็มีไปรักไปชอบเค้าไม่กล้าบอก ไปรักไปชอบเค้าแล้วเค้าไม่ได้รู้สึกเหมือนเราก็มี เราอ่ะก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นปัญหาอะไรขนาดนั้น เราเชื่อว่า ณ ตอนนี้มีคนอีกมากมายที่เค้าก็อยู่แบบที่ไม่มีเเฟน (ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีเเฟนก็อยากมีตลอด แต่มันยังไม่เจอคนที่เราชอบเค้า แล้วเค้าก็ชอบเรา) จนกระทั้งมีงานการทำ ก็แน่นอนที่งานของเราส่วนใหญ่จะมีแต่เพศตรงข้าม คำถามเเรกๆที่เพื่อนร่วมงานหรือลูกน้องจะถามคือ มีแฟนยัง เราก็ตอบตามความจริง หนักๆเข้าเริ่มมีการจับคู่ให้เรา ทีแรกก็เฉยๆ พอเริ่มพูดไม่หยุดสักทีเราก็ลำคาร ไม่ใช่ว่าคนที่เค้าจับคู่ให้จะเป็นคนไม่ดีอะไร คือคนมันไม่ได้รู้สึกว่าจะต้องรู้จักหรือคบกันในแบบเเฟน เราก็ไม่ได้อยากทำตัว ปฏิเสทอีกฝ่ายขนาดนั้น เพราะเค้าก็ไม่ได้ผิดอะไร เราแค่คิดว่าถ้าเราจะรักจะชอบคงไม่ต้องให้คนอื่นมาพูดอะไรมากมายหรอก คือเราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ปัญหาของเราคนเดียวล่ะ มันเป็นสิ่งที่คนอื่นคิดและทำให้มันเป็นปัญหาของเรามากกว่า
ไม่รู้ใครมีประสบณ์การแบบนี้บ้างอ่ะ เบื่อกันบ้างไหม คิดอยู่นะว่าจะต้องหาแฟนสักคนแล้วล่ะ แต่ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน เฮ้อออ...
วันๆชีวิตก็ไม่ได้ไปไหน ตื่นเช้าไปทำงาน เลิกงานก็ค่ำบางวันก็ดึก เข้าห้องนอน วนๆอยู่แบบนี้
อยากรู้ว่าใครมีโมเมนต์เเบบนี้บ้างคะ คนอื่นๆ คนใกล้ตัวชอบ มีปัญหากับการไม่มีเเฟนของเรา
เรามีชีวิตที่ส่วนใหญ่จะอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ชอบเดินห้างคนเดียว ชอบกินข้าวคนเดียวคือมันกินได้เต็มที่ แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดชอบไปเที่ยวคนเดียว เรามีอาชีพที่สังคมคิดว่าค่อนข้างมั่นคง เงินดี (ไม่รู้จริงไหมตอนนี้ก็ยังจนอยู่) เราไม่ได้เป็นคนสวย แต่ก็ไม่ได้ขี้แหล่ขนาดนั้น ตอนที่เรียนมหาลัยก็พอมีคนมาจีบบ้าง(คณะที่เรียนมีเพศตรงข้ามเป็นส่วนใหญ่) บางทีก็ชอบแต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงให้เค้ารู้ว่าชอบ เเล้วสักพักเค้าก็หายไป บางทีก็เป็นคนที่เราชอบ เค้าแอดเฟสมา ทักมา เค้าขอเบอร์ คุยกัน แล้วสักพักเค้าก็หายไป บางทีเราก็ไม่ชอบเลยไม่ได้คุยด้วย อกหักก็มีไปรักไปชอบเค้าไม่กล้าบอก ไปรักไปชอบเค้าแล้วเค้าไม่ได้รู้สึกเหมือนเราก็มี เราอ่ะก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นปัญหาอะไรขนาดนั้น เราเชื่อว่า ณ ตอนนี้มีคนอีกมากมายที่เค้าก็อยู่แบบที่ไม่มีเเฟน (ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีเเฟนก็อยากมีตลอด แต่มันยังไม่เจอคนที่เราชอบเค้า แล้วเค้าก็ชอบเรา) จนกระทั้งมีงานการทำ ก็แน่นอนที่งานของเราส่วนใหญ่จะมีแต่เพศตรงข้าม คำถามเเรกๆที่เพื่อนร่วมงานหรือลูกน้องจะถามคือ มีแฟนยัง เราก็ตอบตามความจริง หนักๆเข้าเริ่มมีการจับคู่ให้เรา ทีแรกก็เฉยๆ พอเริ่มพูดไม่หยุดสักทีเราก็ลำคาร ไม่ใช่ว่าคนที่เค้าจับคู่ให้จะเป็นคนไม่ดีอะไร คือคนมันไม่ได้รู้สึกว่าจะต้องรู้จักหรือคบกันในแบบเเฟน เราก็ไม่ได้อยากทำตัว ปฏิเสทอีกฝ่ายขนาดนั้น เพราะเค้าก็ไม่ได้ผิดอะไร เราแค่คิดว่าถ้าเราจะรักจะชอบคงไม่ต้องให้คนอื่นมาพูดอะไรมากมายหรอก คือเราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ปัญหาของเราคนเดียวล่ะ มันเป็นสิ่งที่คนอื่นคิดและทำให้มันเป็นปัญหาของเรามากกว่า
ไม่รู้ใครมีประสบณ์การแบบนี้บ้างอ่ะ เบื่อกันบ้างไหม คิดอยู่นะว่าจะต้องหาแฟนสักคนแล้วล่ะ แต่ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน เฮ้อออ...
วันๆชีวิตก็ไม่ได้ไปไหน ตื่นเช้าไปทำงาน เลิกงานก็ค่ำบางวันก็ดึก เข้าห้องนอน วนๆอยู่แบบนี้