สวัสดีค้ะ เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นค่ะ ขอเริ่มตั้งแต่แรกเลยนะค้ะ เราคบกับแฟนมาประมาณ4ปีกว่าระหว่างที่คบกันก็มีปัญหามากมาย ทั้งแม่เค้าบอกให้เลิกกันเพราะกลัวจะเสียการเรียน เราก็ร้องไห้ฟูมฟายสุดท้ายก็ไม่ได้เลิกค่ะเค้าไม่คุยกับแม่เค้าแล้วก็พิสูจนตัวเอง  เนื่องจากเราสองคนคบกันตั้งแต่มอต้นค่ะ แต่เราก็ไม่ได้เสียการเรียนอะไร เค้าเป็นคนเรียนเก่งมากๆส่วนเราต่างกะเขาลิบลับเลยค่ะ เราเรียนไม่เก่งหัวไม่ดีวิชาการไม่ได้เรื่องเลย แม่เราน่าจะเป็นคนบอกมากกว่านะ(ฮาๆ) คบกันเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปแต่เขาจะเหมือนเพื่อนมากกว่า ปล่อยชีวิตเราอิสระแต่ทำอะไรต้องบอกเขานะ เค้าเหมือนเป็นทั้งพ่อ พี่ เพื่อน เพราะเค้าระเบียบเยอะกว่าคนในครอบครัวอีกค่ะ นั่นแหละค่ะทำให้เรารักเค้ามากขึ้นทุกวันๆผ่านอะไรด้วยกันมาก็เยอะ ครอบครัวเรารู้จักเค้าค่ะครอบครัวเค้าก็รู้จักเรา เคยเจอกันค่ะ หลังๆแม่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะว่าเค้าไม่ได้เสียการเรียนแบบที่คิด เราก็มีเค้าอ่ะคะคอยพาเรียนเกรดก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ต่อมาช่วงขึ้นมอปลายเรากะเค้าก็คุยกันน้อยลงค่ะแต่ก็ยังคบกันอยู่เนื่องจากต่างคนต่างสอบย้ายโรงเรียนก็เลยไม่ค่อยได้คุยกันไม่ค่อยได้เจอกัน พอผ่านช่วงสอบไปเค้าสอบติดคนละโรงเรียนกับเรา แยกกันอยู่แต่ความสัมพันธ์ก็ไม่ได้หายไปค่ะ แต่ที่มาแทนที่คือระยะห่าง พอเปิดเทอมมอปลายมาเรากะเค้าเริ่มทะเลาะกันเรื่อยๆเพราะคำว่าห่างเราก็คิดไปได้ต่างๆนาๆเค้าจะพยายามอธิบายทุกอย่าง เราก็ปล่อยค่ะหลังจากนั้นก็คบกันไปได้อีกสักปีกว่าประมาณขึ้นมอ5 ระยะห่างมาแทนที่เต็มตัวแล้วค่ะ ความรู้สึกลดลง คำบอกเลิกก็เกิดขึ้นค่ะ เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรบอกเราว่าเข้าใจและจะไม่มีใคร เค้าจะรอจนกว่าเราจะโตกว่านี้เค้ารอได้แน่นอน แต่เราก็คิดไว้แล้วค่ะ ว่าประมานอีก2ปีรอให้เราเรียนมหาลัยจะกลับไปหาเค้าแน่นอนถ้าเค้ายังรอ แต่ก็ไม่ได้บอกเค้าค่ะถือว่าพิสูจนความรักไปในตัว การเรียนมอ5ผ่านไปด้วยหลายอย่างที่เราได้รับรู้ เค้าคุยกะคนอื่น ทั้งที่เราปิดใจทุกอย่างไม่ให้ใครเข้ามา เค้าดังในโรงเรียนมีคนคุยเยอะมาก และเพื่อนเราก็อยู่โรงเรียนเดียวกะเค้าค่ะ บอกให้เราทำใจเหอะมันไม่รอหรอก เราก็ไม่เชื่อค่ะเพราะเค้าจะทักมาคุยเป็นห่วงเป็นใยเราตลอด เราเชื่อใจตัวเองมากนะ แต่ผ่านไปประมานเกือบๆเดือนเค้าลงรูปคู่กะเพื่อนผญ.คนนึง แล้วคนในโรงเรียนก็มาคอมเม้นตว่ายังไงๆไม่ก็เอาแล้วกูว่าแล้วว่าคนนี้แน่ อะไรแบบนี้ ใจแตกสลายตรงนั้นเลยค่ะ(ร้องไห้หนักมากๆ)และงงในสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะอาจจะล้อตามประสาเพื่อน อาทิตยถัดมาเข้าขึ้นสถานะคบกันค่ะ เงิบรับประทานแล้วโทรมมากเป็นอาทิตที่ตั้งคำถามคุยกะตัวเองเยอะสุดในชีวิต เลิกกันไม่ถึงปีมีใหม่แล้วหรอ 2ปีของเค้ามันนานไปหรอ แต่ทำไมเรารอได้นะ ความมั่นคงมันคงน้อยไป เสียใจมากค่ะตอนนี้ก็ขึ้นมอ6แล้วเอาเวลาไปอ่านหนังสือและเรียนอย่างเดียวค่ะ ก็อยากจะฝากถึงเพื่อนที่อ่านกระทู่นี้ว่า อย่าไปเชื่อมั่นในใจคนมากเลยค่ะ บางทีระยะทางมั่นคงแต่ใจคนมันไม่ใช่ค่ะ มันเปลี่ยนได้ตลอด ขอให้เพื่อนๆเจอรักที่ดีกันนะค่ะ ขอบคุณที่อ่านจบค่ะ