กระทู้นี้จะขอคำแนะนำด้วย และเล่าประสบการ์ณด้วย อัดอั้นมากจริงๆ

          ช่วงนี้เริ่มจะเปิดเทอมแล้ว น้องๆ หลายคนอาจจะได้สายที่ใช่วิชาที่ชอบนะครับ แต่สำหรับบางคนเรียนไปสักพักแล้วมันรู้สึกไม่ใช่ ก็อยากถ่ายทอดประสบการ์ณของผมให้ฟังกันนะครับ

              เมื่อสายม.ปลายตอนม.4 เพราะพฤติกรรมดี กิจกรรมเด่น ผมเลยได้ไปอยู่ห้อง 1 วิทย์ - คณิตอัจฉริยะภาพ แต่......ผมสายเรียนวิทย์ - คณิตไม่ได้ครับ
                    ตลอดชีวิตม.4 เหมือนเลื่อนลอยมาก ใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ เรียนไม่รู้เรื่องเลยสักวิชาเดียว ปวดหัวบ่อยมาก พอเรียนม.4 จบ.... ติดศูนย์ ติดแก้เป็นแถบ เล่นเอาไม่หลับไม่นอนไปหลายคืนหลังกว่าจะแก้เสร็จ
                 หลังจากนั้นก็มานั้งร้องไห้จนน้ำตาหมดตัวเพื่อขอย้ายสายไปเรียนสายศิลป์ เพราะรู้ตัวเองว่าถนัดภาษาและศิลปะกว่ามาก ครอบครัวก็เออ ออ ว่าจะย้ายสายให้ แต่เรื่องกลับเงียบ..
              จนกระทั่งทนเรียนมาจนถึง ม.5 เทอม 2 ครูทุกท่านเริ่มมองผมเป็นเด็กขี้เกียจ ไม่เอางาน ไม่เอาถ่าน ซึ่งผมก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนั้น ทำให้ผมเกิดแรงกดดันมากที่ถูกเพ่งเล็งตลอกเวลา สอบทีไรได้ 0 ตลอด จนมันทำให้ผมผมเริ่มมีอาการแปลกๆครับ นอนไม่หลับ หงุดหงิดง่าย ร้องไห้บ่อยแบบไร้เหตุผล รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า รู้สึกโดดเดี่ยว ชอบเก็บตัวในห้องทำลายข้าวของ ทำร้ายตัวเอง และกินยาฆ่าตัวตายหลายครั้ง (แต่ดันไม่ตาย ) แต่ก็ที่บ้านไม่มีใครทราบนะครับ เพราะผมอยู่หอคนเดียว
     พอขึ้น ม.6 ครับ อาการเหล่านั้นก็เริ่มรุนแรงขึ้น จำผมได้รับเรื่องๆหนึ่งจากแม่ที่โทรมาว่าผม ซึ่งผมจำไม่ได้แล้ว จนผมเป็นหอบจากอารมณ์ (Hyperventilation Syndrome) จนต้องหามส่งโรงพยายบาลกันยกใหญ่ พอนอนโรงพยาบาลได้สักพักก็ลาออกจากโรงเรียนเดิมมายังโรงเรียนใกล้บ้าน ที่บ้านยังอยากให้เรียนต่อกลับมาเรียนต่อ
      วันหนึ่งผมเกิดขาดสติ เนื่องจากไม่ได้นอนนอนไม่หลับมาหลายคืน และรู้สึกสิ้นหวังกับอะไรบางอย่าง จำไม่ได้ ตื่นมาอีกทีก็อยู่บนเตียงโรงพยาบาลแล้วครับสาวเรื่องไปมาเลยได้พบคำตอบว่าผมเอามีดเฉือนข้อเท้าตัวเอง ผมได้ยินแล้วตกใจมากครับ อะไรจะขนาดนั้น ผมจำอะไรไม่ได้เลยเนี่ยนะ  แพทย์เลยส่งผมไปแผนกจิตเวช หมอวินิจฉัยว่า ผมเป็นโรคซึมเศร้าครับ เหมือนเก็บกดมานานแล้วไม่ได้ระบายออกมันเลยขาดสติเลยทำพฤติกรรมแบบนั้นออกมา
         โชคดีที่ยังมีชีวิตมานั่งพิมพ์กระทู้นี้ ต่อมาก็มารักษาต่อที่โรงพยาบาลเฉพาะ ก็โดนวินิจฉัยอีกว่าเป็น Bipolar เพราะมีบางครั้งที่ไฮเปอร์มากๆ สักพักเลยลาออกจากโรงเรียนที่ 2 เลยครับ เพื่อตัดปัญหาต้นตอของความเครียดทั้งหมด ทุกอย่างก็ดีขึ้นตามลำดับครับ แต่ก็ยังไม่วายมีปัญหากับครอบครัวประจำๆ โดยที่ครอบครัวผมคิดว่าผมคิดไปเอง ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น   ผมควรทำอย่างไรดีครับ ขนาดแพทย์ออกบัตรผู้ป่วยจิตเภทแล้วก็ยังไม่เชื่อกัน ทุกวันนี้การใช้ชีวิตก็ปกตินะครับ ทำงานเป็นช่างภาพอิสระ อายุเพิ่ง 19 ครับ ก็อยากเรียนในจบนะครับ จะได้มีกระดาษเลี่ยมกรอบไปสมัครงานดีๆกับเขาบ้าง ถ้าไม่มีวุฒิก็ไม่มีใครรับ   ก็พยายามควบคุมตัวเองอย่างสุดฤทธิ์ ที่จะไม่ให้ทำเรื่องบ้าๆ แต่ก็ยังทำอยู่ดี เพราะผมแคร์กับคำพูดของคนในครอบครัวมาก เพียงนิดเดียวผมก็มาคิดแล้วก็สติหลุดทำร้ายตัวเองทันทีครับเลยครับ ผมควรทำอย่างไรดีครับ?
ปล.ไม่เอาการทำสมาธินะครับ ไม่ได้ผล ลองแล้วครับ มีแต่สติหลุดกว่าเดิมครับ