ขอเท้าความก่อนนะครับ เนื่องด้วยตอนนี้ผมอยู่ ม.6 แล้วครับ อยากเรียนด้านกฏหมายระหว่างประเทศ อยากทำงานต่างประเทศครับ แล้วก็เข้าสู้ช่วงแอดมิชชั่นแล้ว ซึ่งคะแนนแอดเมื่อคำนวนออกมาแล้ว ปรากฏว่า ถึงเกณฑ์คะแนนสูง-ต่ำ(เทียบย้อนหลัง 3 ปี)  ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นมหาลัยที่ติด 1 ใน 10 ของมหาลัยชั้นนำของประเทศ (ขอเรียกว่า มหาวิทยาลัยAแล้วกัน) แต่คะแนนอยู่ในระดับปานกลางถึงน้อยเลยทีเดียว ซึ่งก่อนหน้านี้ ผมเคยคิดว่าการเป็นหัวหมาดีกว่า เนื่องด้วย ตอนอยู่ มัธยมต้นผมอยู่ห้องคิงเลย เจอแต่คนเก่งๆ( บางคนออกแนวเห็นแก่ตัว เพราะบางครั้งถามงาน ตอบไม่รู้ แต่ส่งเป็นคนแรก หรือถามการบ้านตอบไม่รู้ แต่ส่งเป็นคนแรกเช่นกัน) ซึ้งผมดูกลายเป็นตัวตลกของคนในห้องไปเนื่องจากว่า ได้ลำดับเกรดเฉลี่ยออกมา ลำดับที่ 35-38 ตลอดเลย(ในห้องมี38คน) พูดไรไปก็ไม่ค่อยมีใครเชื่อถือ แต่พอ ม.ปลาย ย้ายมาอยู่สายศิลป-คำนวน(ร.ร เดียวกัน) ปรากฏว่า กลายเป็นลำดับต้นๆของห้องไปซะแบบนั้น เรื่องที่เคยเรียนแล้วใน ม.ต้น แต่ไม่เข้าใจเลย กลับกลายมาเป็นว่า เข้าใจแบบง่ายดายมาก เพื่อนๆในห้องก็ดูรักกันดี เวลาทำกิจกรรมก็ช่วยเหลือกันตลอด เลยติดความคิดแบบนั้นมาตลอด ว่าเรียนที่ไม่เก่งมาก แต่อบอุ่นดีกว่า
          เข้าเรื่องครับ จากที่บอกไปในย่อหน้าแรกว่าคะแนนแอดมิชชั่นของผมนั้น ถึงเกณฑ์ขั้นต่ำ ของมหาวิทยาลัยA แต่ก่อนหน้านั้น ผมได้สมัครใจไปกับการรับตรงกับทาง มหาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่ามหาลัยราชภัฏนั้นไม่ดีนะครับ เพราะมีรุ่นพี่เก่งๆหลายท่านจบจากที่นี่เช่นกัน และผมก็ได้คิดว่า จะตัดสินใจเรียนที่นี่ จะไม่แอดมิชชั่นแล้ว เรียนที่(คิดว่า)สบายใจดีกว่า ซึ่งทางญาติฝ่ายพ่อก็สนับสนุน เพราะใกล้บ้าน สามารถขับรถไปถึงได้ง่ายๆ(ผมขับมอเตอร์ไซค์) ซึ่งผมก็ได้ทำการรายงานตัวพร้อมจ่ายค่าเทอมไปเป็นที่เรียบร้อย แต่พอญาติฝ่ายแม่ถามว่าเรียนที่ไหน ผมก็ตอบไปตามจริง พวกท่านบอกว่า "ทำไมเรียนแค่นี้ล่ะ เรายังไปได้ไกลกว่านี้นะ ทำไมไม่ไปมหาวิทยาลัย A ระยะทางก็ไม่ต่างกันมาก แต่รถติดกว่านิดหน่อย เราขับมอเตอร์ไซค์คงไม่เป็นไรหรอก" แล้วผมก็ได้อ่านกระทู้ในเด็กดีในหัวเช่นเดียวกันนี้ มีแต่คนบอกว่า เป็นหางราชสีห์ ยังไงก็เป็นราชสีห์ สมัครงานเค้าไม่ดูหรอกว่าเป็น หัว หรือ หาง สนใจแค่เป็น หมา หรือ ราชสีห์
         ซึ่งสิ่งเหล่านี่ ทำให้ผมนั้นท้อใจ แล้วคิดว่าสิ่งที่พวกเค้าพูดกันมันจริงเหรอ... ผมพยายามตั้งใจเรียนมาก อ่านหนังสือกฏหมายทุกคืน แต่ทุกครั้งที่อ่าน เมื่อไปดูประวัติผู้เขียน ต่างจบจากมหาวิทยาลัยมีชื่อกันทั้งนั้น นั้นก็ยิ่งทำให้ผมเริ่มท้อแท้ แล้วสงสัยว่าหรือสิ่งที่เราคิดมาตลอดว่าถูก มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้  สาเหตุที่ที่มาตั้งกระทู้นี้ เพราะอยากจะถามผู้อ่านทุกคนว่า มันจะมีทางมั้ย ทีผมจะเก่งแบบคนที่ จบ จาก ม.ดังๆ กับเค้าบ้าง หรือ ชื่อมหาวิทยาลัย คือสิ่งที่กำหนดชีวิตของเราในการทำงานไปตลอด