มันเหมือนกับว่าทุกคนมองข้ามเราไป ทุกคนไม่ต้องการเราเแล้วยังไงยังงั้นเลยอ่ะครับ คนในห้องไม่ต้องการเราเลย เวลาทำงานกลุ่ม ครูให้แบ่งกลุ่มกันเอง ผมก็รอเเล้วรอเล่า รอคนมาเรียกเข้ากลุ่ม ก็ไม่มีซักคน ทั้งๆที่เราก็ทำงานดีคุณครูก็ชอบผลงาน จนทุกครั้งก็กลายเป็นเศษเหลือที่ต้องจับกลุ่มกับคนที่ เป็นเศษเหมือนๆกัน เวลาพักเที่ยงก็จะต้องไปอาศัยกลุ่มอื่นนั่งกินข้าวบางครั้งก็โดนปฏิเสธบ้างต้องนั่งกินคนเดียว เคยพยายามอยู่มาหมดทุกกลุ่มในห้องเเล้ว ต้องเป็นคนชวนคนอื่นคุยทุกที ไม่งั้นก็ไม่มีใครคุยกับเราเลย เหงามากครับ อยากมีเพื่อนสนิทๆซักคน มีใครรู้สึกแบบผมมั่งไหมนี่ หรือเราแค่รู้สึกไปเองๆ