สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดยังไงขออภัยนะคะ
คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงรู้จักกันมาสามปี แต่ยิ่งนานวันเรายิ่งไม่แน่ใจว่าเค้าเป็นคนยังไงกันแน่ เรารู้สึกเหมือนเราเนเบี้ยล่างเค้าตลอดเลย คือฐานะทางบ้านเค้าไม่ค่อยดีค่ะ เวลาเรามีเครื่องเขียนอุปกรณ์การเรียนใหม่ๆเค้าก็ชอบหยิบของเราไปใช้ก่อน ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ใช้เลยแล้วก็ยังไม่ได้อนุญาติให้เค้าใช้ด้วย แล้วพอเอาไปก็ทำพัง แล้วก็เอามาคืนเราทำเป็นหัวเราะแหะๆ ชอบแย่งของกินจากมือ ชอบตบหัวเรา(ต่อหน้าพ่อแม่เรายังกล้าทำ เค้าคงคิดว่าพ่อแม่เราไม่เห็น) เค้าไม่ค่อยทำการบ้าน คือจริงๆแล้วเค้าหัวดีกว่าเรา แต่ติดเล่นโทรศัพท์ เค้าก็รอจนเราทำเสร็จแล้วให้ส่งไลน์ไปให้เค้าลอก แล้วที่เจ้บช้ำน้ำใจที่สุดคือการดูถูกเรื่องหน้าตา เอาไปเปรียบเทียบกับสัตว์ชั้นต่ำต่างๆ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะคะเพราะสำหรับลูกผู้หญิงแล้วเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่อ่อนไหวมาก เราก็รู้ตัวนะว่าเราไม่ได้สวยอะไร แต่ก็ไม่ได้บัดซบจนดูไม่ได้ขนาดนั้น แล้วช่วงนั้นสิวเราก็เยอะ เราเคยฮึดสู้เถียงเค้านะ เราก็เถียงไปว่า"ว่าแต่คนอื่นไม่ดูตัวเอง" เค้าก็ตอกเรากลับว่า"ก็สวยกว่าก็แล้วกัน" ตอนนั้นเงิบน้ำตาร่วงเลย เพื่อนขึ้นกับเรา บ้านเราไม่ใช่บ้านคนรวยลูกคุณหนูอะไรหรอกนะ เพียงแต่ที่บ้านเราสอนให้พูดจาดีๆ เราเลยเฟลกับอะไรแบบนี้มาก จนวันนั้นอากาศร้อนมากเราเลยชวนเค้าไปล้างหน้าบอกว่าไปล้างหน้ากันเดี๋ยวสิวขึ้น เค้าก็มางอนเราประมาณว่าแหมๆทำมาเป็นชวนไปล้างหน้ากลัวสิวจะขึ้น ดูหน้าเค้าสิสิวเยอะแยะยังไม่พูดอะไรเลย เราก็อ้าว ไรของเนี่ย นี่ยังไม่ได้ด่าอะไรเหมือนที่เค้าด่าเราตอนหน้าแย่ๆเลยนะ ทำมานอยใส่เรา ทำไมไม่หัดเอาใจเค้ามาใส่ใจเราบ้างล่ะ เวรกรรมมันมีจิงๆ (ที่หน้าเราดีขึ้นก็คือแม่เราช่วยรักษาหาครีมให้ทานะ)(ในใจนะ)แล้วก็ยังมีความเห็นแก่ตัวอีกหลายเรื่องที่เวลาทำงานกลุ่มก็จะหนีไปอยู่กับคนเก่งๆทิ้งเราให้เป็นเศษ และก็ตอนไปเข้าค่าย ก็ตามประสาผู้หยิงมานั่งล้อมวงเม้ามอยกันก่อนนอนก็มีเรามีเค้าแล้วก็เพื่อนๆในกลุ่ม ซักพักเราก็ขอไปนอนก่อนเพราะเราไม่ค่อยสบายด้วย เราก็ขึ้นไปนอนบนเตียง(คนอื่นยังนั่งจับกลุ่มกันอยู่ข้างเตียง) แต่เราก็ยังนอนไม่หลับเพราะแปลกที่ คิดถึงบ้าน เราก็นอนหลับตาไปเรื่อยๆแต่สติยังอยู่ครบได้ยินทุกอย่างชัดเจน แล้วก็แจ็กพอตแตกจ้าาาา เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด เป็นคนเปิดประเด็นนินทาเราาาาาา เรียกว่าระยะเผาขนเลยค่ะตอนนั้นคิดหนักมากว่าจะลุกขึ้นไปแสดงตัวดีมั้ยว่าฉันยังไม่หลับนะ แต่ก็ไม่กล้าพอ โครตเกลียดตัวเองอ่ะที่ยอมเค้าอยู่นั่นแหละ ก็ทำได้แค่นอนร้องไห้ต่อไป จิงๆมันยังมีอีกหลายเรื่องนะแต่เราเล่าไม่หมด ที่มาเล่าวันนี้ก็คืออยากถามทุกๆคนว่าเราควรเอาไงต่อ คบต่อ หรือหาเพื่อนใหม่ คือเราก็ร็แหละว่าเราควรหาเพื่อนใหม่ แต่เราไม่รู้จะปลีกตัวออกไปยังไงดี เราสงสารแม่ด้วยที่แม่ต้องมาทุกข์ใจเพราะเห็นเราเศร้า เราเคยจะมาตั้งกระทู้นี้นานแล้วแต่เราไม่มั่นใจว่าจะมีใครช่วยเราได้จิงรึเปล่า เพราะเรากลัวว่าถ้าเราทำตามคำแนะนำแล้วมันผิดพลาดเราจะต้องเสียใจกว่าเดิม เราเลยลองปรึกษาแม่ดู ฉฒ๋ฏ้บอกว่าก็ลองดูก็ได้เพราะอาจจะมีบางคนที่เจอเรื่องราวแบบนี้มาเหมือนกันแล้วอาจจะช่วยเราได้ ก็ช่วยมาตอบเราด้วยนะคะ ขอบคุนมากที่รับฟังปัญหาของเรา
มีปัญหากับเพื่อนนิดหน่อยค่ะ ต้องการคำแนะนำ
คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงรู้จักกันมาสามปี แต่ยิ่งนานวันเรายิ่งไม่แน่ใจว่าเค้าเป็นคนยังไงกันแน่ เรารู้สึกเหมือนเราเนเบี้ยล่างเค้าตลอดเลย คือฐานะทางบ้านเค้าไม่ค่อยดีค่ะ เวลาเรามีเครื่องเขียนอุปกรณ์การเรียนใหม่ๆเค้าก็ชอบหยิบของเราไปใช้ก่อน ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ใช้เลยแล้วก็ยังไม่ได้อนุญาติให้เค้าใช้ด้วย แล้วพอเอาไปก็ทำพัง แล้วก็เอามาคืนเราทำเป็นหัวเราะแหะๆ ชอบแย่งของกินจากมือ ชอบตบหัวเรา(ต่อหน้าพ่อแม่เรายังกล้าทำ เค้าคงคิดว่าพ่อแม่เราไม่เห็น) เค้าไม่ค่อยทำการบ้าน คือจริงๆแล้วเค้าหัวดีกว่าเรา แต่ติดเล่นโทรศัพท์ เค้าก็รอจนเราทำเสร็จแล้วให้ส่งไลน์ไปให้เค้าลอก แล้วที่เจ้บช้ำน้ำใจที่สุดคือการดูถูกเรื่องหน้าตา เอาไปเปรียบเทียบกับสัตว์ชั้นต่ำต่างๆ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะคะเพราะสำหรับลูกผู้หญิงแล้วเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่อ่อนไหวมาก เราก็รู้ตัวนะว่าเราไม่ได้สวยอะไร แต่ก็ไม่ได้บัดซบจนดูไม่ได้ขนาดนั้น แล้วช่วงนั้นสิวเราก็เยอะ เราเคยฮึดสู้เถียงเค้านะ เราก็เถียงไปว่า"ว่าแต่คนอื่นไม่ดูตัวเอง" เค้าก็ตอกเรากลับว่า"ก็สวยกว่าก็แล้วกัน" ตอนนั้นเงิบน้ำตาร่วงเลย เพื่อนขึ้นกับเรา บ้านเราไม่ใช่บ้านคนรวยลูกคุณหนูอะไรหรอกนะ เพียงแต่ที่บ้านเราสอนให้พูดจาดีๆ เราเลยเฟลกับอะไรแบบนี้มาก จนวันนั้นอากาศร้อนมากเราเลยชวนเค้าไปล้างหน้าบอกว่าไปล้างหน้ากันเดี๋ยวสิวขึ้น เค้าก็มางอนเราประมาณว่าแหมๆทำมาเป็นชวนไปล้างหน้ากลัวสิวจะขึ้น ดูหน้าเค้าสิสิวเยอะแยะยังไม่พูดอะไรเลย เราก็อ้าว ไรของเนี่ย นี่ยังไม่ได้ด่าอะไรเหมือนที่เค้าด่าเราตอนหน้าแย่ๆเลยนะ ทำมานอยใส่เรา ทำไมไม่หัดเอาใจเค้ามาใส่ใจเราบ้างล่ะ เวรกรรมมันมีจิงๆ (ที่หน้าเราดีขึ้นก็คือแม่เราช่วยรักษาหาครีมให้ทานะ)(ในใจนะ)แล้วก็ยังมีความเห็นแก่ตัวอีกหลายเรื่องที่เวลาทำงานกลุ่มก็จะหนีไปอยู่กับคนเก่งๆทิ้งเราให้เป็นเศษ และก็ตอนไปเข้าค่าย ก็ตามประสาผู้หยิงมานั่งล้อมวงเม้ามอยกันก่อนนอนก็มีเรามีเค้าแล้วก็เพื่อนๆในกลุ่ม ซักพักเราก็ขอไปนอนก่อนเพราะเราไม่ค่อยสบายด้วย เราก็ขึ้นไปนอนบนเตียง(คนอื่นยังนั่งจับกลุ่มกันอยู่ข้างเตียง) แต่เราก็ยังนอนไม่หลับเพราะแปลกที่ คิดถึงบ้าน เราก็นอนหลับตาไปเรื่อยๆแต่สติยังอยู่ครบได้ยินทุกอย่างชัดเจน แล้วก็แจ็กพอตแตกจ้าาาา เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด เป็นคนเปิดประเด็นนินทาเราาาาาา เรียกว่าระยะเผาขนเลยค่ะตอนนั้นคิดหนักมากว่าจะลุกขึ้นไปแสดงตัวดีมั้ยว่าฉันยังไม่หลับนะ แต่ก็ไม่กล้าพอ โครตเกลียดตัวเองอ่ะที่ยอมเค้าอยู่นั่นแหละ ก็ทำได้แค่นอนร้องไห้ต่อไป จิงๆมันยังมีอีกหลายเรื่องนะแต่เราเล่าไม่หมด ที่มาเล่าวันนี้ก็คืออยากถามทุกๆคนว่าเราควรเอาไงต่อ คบต่อ หรือหาเพื่อนใหม่ คือเราก็ร็แหละว่าเราควรหาเพื่อนใหม่ แต่เราไม่รู้จะปลีกตัวออกไปยังไงดี เราสงสารแม่ด้วยที่แม่ต้องมาทุกข์ใจเพราะเห็นเราเศร้า เราเคยจะมาตั้งกระทู้นี้นานแล้วแต่เราไม่มั่นใจว่าจะมีใครช่วยเราได้จิงรึเปล่า เพราะเรากลัวว่าถ้าเราทำตามคำแนะนำแล้วมันผิดพลาดเราจะต้องเสียใจกว่าเดิม เราเลยลองปรึกษาแม่ดู ฉฒ๋ฏ้บอกว่าก็ลองดูก็ได้เพราะอาจจะมีบางคนที่เจอเรื่องราวแบบนี้มาเหมือนกันแล้วอาจจะช่วยเราได้ ก็ช่วยมาตอบเราด้วยนะคะ ขอบคุนมากที่รับฟังปัญหาของเรา