ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวหน่อยน้ะครับ อยู่จังหวัดภูเก็ต (แค่นี้พอน้ะครับ 55555)
ผมกับแฟนเราเจอกันครั้งแรกที่หน้า ร.ร.แห่งหนึ่งผมนั่งรถไปกับเพื่อน แฟนผมเค้าก็มากับเพื่อนแต่เพื่อนคนนี้ผมรู้จัก เพื่อนผมเลยชวนไปเดินถนนคนเดิน(หลาดปล่อยของ) ผมมองหน้าเค้าเวลาเค้ายิ้มเค้าน่ารักดีแต่ก็น้ะตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร พอกลับไปที่บ้านผมก็ขอ FACEBOOK แฟนจากเพื่อนของผมที่เค้ามาด้วย ผมก็แอดเค้าไปรู้สึกว่าตอนนั้นเค้าจะไม่มีแฟนทีแต่นานมากกว่าเค้าจะรับแอดผม เป็นเพราะเค้าหยิ่งหรืออะไรซักอย่าง 5555555 แต่พอเค้ารับแอดผม ผมก็ทักเค้าไปก็คุยปกติไม่เชิงจีบ แล้วก้หายไปไม่ได้คุยกันเดือนสองเดือน จนเค้ามีแฟนผมก็อึ้ง ห้ะ!!!มีแฟนเป็นทอม ผมคิดในใจสงสัยกูคงจะหมดหวังแล้ว พอหลังจากที่เค้าเลิกกับทอมคนนี้(รู้สึกจะคบได้อาทิตย์เดียว) ผมก็เลยทักเค้าไปคุย ก็คุยกันมาเรื่อยๆจนผมชอบมากยิ่งกว่าเดิมผมเลยขอเค้าเป็นแฟน อ่อลืมบอกไป ตอนนี้เราเรียนคนละท ร.ร.กัน แต่พอผมเรียนไปซักพักผมก็เบื่อๆกับการเรียนผมจึงออกจากที่นั่น แล้วก็ไปทำงาน จนแม่ผมขอให้ไปเรียนที่เดียวกับแฟน เพราะแฟนจะได้ช่วยดูแลด้วย (เมื่อก่อนผมถเลถไลมาก) แต่นั่นแหละครับพอไปเรียนใหม่แฟนผมอยู่ ม.6 ผมอยู่ ม.4 แต่ผมก็เลือกเรียนสายเดียวกับแฟนน้ะครับเพราะจะได้ให้เค้าเป็นที่ปรึกษาได้เวลาเรียน เราก็คบกันมาเรื่อยๆจนมีวันหนึ่ง ที่ ร.ร. มีการจัดงานภาษาไทย แล้ววันนี้เป็นวันครบรอบ 9 เดือนของผมกับแฟนพอดี ผมจึงไปปรึกษาครูที่ผมรู้ตักว่าผมจะขอเซอไพร้แฟนได้มั้ยแต่ครูก็ไม่อนุญาติ (ผมตั้งใจจะทำตั้งแต่ครบรอบ5เดือนแล้วว่าจะเซอไพร้แฟนที่หลาดปล่อยของ) แต่เดชะบุญเหมือนสวรรค์เป็นใจ บนอาคารหอประชุมมีทหารมาร้องเพลงคืนความสุขให้ประชาชน ตอนนั้นผมลืมการเซอไพร้แฟนไปซะสนิทเลย พอถึงเวลาพักเที่ยงผมก็ไปกินข้าวกับแฟนตามปกติ พอกินเสร็จแฟนก็ชวนขึ้นไปดูทหารร้องเพลงผมก็ขึ้นไป เค้าหันมาพูดกับผมว่า 'เท่ห์จังผู้ชายร้องเพลง' ผมจึงคิดขึ้นมาได้ลองเอาโอกาสนี้เซอไพร้เลยล้ะกัน แต่ผมไม่ได้ขออนุญาติครูหรือใครเลยน้ะครับ ผมจึงบอกกับน้องๆในห้องว่าจะเซอไพร้แฟนน้ะ ช่วยเตี้ยมๆให้พี่ด้วย แล้วผมวิ่งไปซื้อดอกกุหลาบที่ ร.ร.จัดงาน แต่พอไปถึงครูบอกว่าดอกไม้หมดแล้ว ผมจึงเดินไปที่เด็กคนนึงแล้วบอกว่าขอซื้อดอกไม้ต่อได้มั้ยหมดนี่เลย น้องเขาไม่ขาย ผมจึงขอซื้อแค่ดอกเดียวน้องเค้าก็ให้มา ผมก็วิ่งไปที่ด้านหลังเวทีแล้วก็บอกกับพี่ๆทหารวง่าผมขอร้องเพลงนึงจะเซอไพร้แฟน พี่ทหารก็ใจดีให้ผมร้อง ผมตื่นเต้นมากสั่นไปทั้งตัวเพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน พอขึ้นเวทีผมก็ร้องเพลง 'ขอบคุณที่รักกัน' แล้วก็เดินเอาดอกไม้ไปให้แฟน ผมเห็นน้ำตาของแฟนที่ออกมา ผมดีใจมากที่ทำให้เค้ามีความสุขได้
เวลาสอบ ผมเรียนสาย อังกฤษ-ฝรั่งเศส ก่อนสอบทุกครั้งผมจะให้เค้าติวฝรั่งเศสให้เพราะผมเป็นคนขี้ลืมความรู้ พอไปสอบก็สอบได้ ผมก็เอามาอวดเค้าเค้าก็ดีใจกับผม แล้วเราก็คบกันไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปเค้าเตรียมตัวที่จะจบ ม.6 แล้วต้องไปเรียน กทม. หลังๆเค้าเริ่มไม่ว่างเพราะต้องเคลียนู้นนี่ ผมก็เข้าใจน้ะแต่ก็แอบน้อยใจเบาๆที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ผมจึงได้ไปคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอยู่ ร.ร.เดียวกัน ((( และนั่นแหละที่ผมทำผิดครั้งยิ่งใหญ่มหาศาล ))) ตอนนั้นผมก็ยังไม่เลิกกับแฟนน้ะ ผมก็คุยกับผู้หญิงคนนี้เรื่อยๆ แล้วพอเลิกเรียนผมก็ไปนั่งกับ ผญ คนนี้ จนแฟนผมถามช่วงนี้หายไปไหน ไม่ค่อยมาหาที่บ้าน ทั้งๆที่บ้านก็อยู่ใกล้ ร.ร. ผมก็บอกไปต้องรีบกลับบ้าน จนมีสันหนึ่งผมนั่งอยู่กับ ผญ คนนี้ ที่ช่องลม แล้วเพื่อนแฟนก็เดินมาเห็นผมตัดสินใจเป็นไงเป็นกันจะรู้ก็รู้ถ้ารู้ก็เลิก แล้ววันที่บอกเลิกแฟนเป็นวันครบรอบ 1ปี 4เดือนเป้ะ อยากไม่สนใจเราไม่ใส่ใจเราทำไมล้ะ แต่นั่นแหละพอเลิก แล้วไปคบกับ ผญ คนนี้ที่คุย คบกันไม่ถึงอาทิตผมก็บอกเลิก เพราะมันลืมแฟนคนนี้ไม่ได้ แต่ช้าไปล้ะ เบอร์ผม เบอร์แม่ เบอร์น้อง เฟสบุ๊ค ไลน์ อะไรที่ผมสามารถติดต่อเค้าได้เค้าบล๊อคหมดทุกอย่าง แล้วก็มาถึงสอบปลายภาค เมื่อก่อนมีเค้าคอยติวให้ คอยสอนคอยย้ำตรงนี้ แต่สอบคราวนี้ไม่มีเค้าผมเหมือนจะร้องอ่ะอ่านไม่ค่อยเข้าใจทั้งๆที่เรียนมาแล้ว แตพอสอบออกมาก็ทำได้โอเคอยู่ พอวันที่เค้าจะไป กทม. 1 วัน แม่เค้าได้โทรให้มาช่วยขนของเพื่อจะส่งไป กทม. แต่ผมไปไม่เจอแฟนหรอกครับเพราะว่าเค้าปัจฉิมที่ ร.ร. และรับเกียรติบัตรจบ พอขนย้ายอะไรเสร็จแม่เค้าก็บอกถ้าอยากเจอตอนเย็นก็มาหาได้ พอตอนเย็นผมก็มานั่งรอเค้าที่หน้าบ้านกับแม่เค้า พอเค้ากลับมาเท่านั้นแหละ ผมใจเต้นรัว แค่พอเค้าเห็นหน้าผมเค้าทำเหมือนผมไม่มีตัวตน ไม่คุยไม่มองไม่พูด (ก็ผมเลือกที่จะทำแบบนั้นกับเค้าก่อนเจอแบบนี้ยังน้อยไป) พอถึงวันที่เค้าต้องขึ้นเครื่องไปกรุงเทพ แม่เค้าก็บอกมีไรจะคุยก็ไปคุยกันให้ดีๆเลิกแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ผมอ้อนวอนเค้าทุกอย่างให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีผลอะไร วินาทีนั้นบอกเลยว่าต่อมน้ำตาผมแตกหนักมาก ผมไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้วันที่ผมเสียใจที่สุด ที่ต้องเสียคนนี้ไปแล้วจะไม่มีวันหวนกลับมาอีก ถ้าวันนี้เค้ายังอยู่ก็คงจะครบ 1 ปี 7 เดือน ตอนนี้ผมก็ยังลืมเค้าไมไ่ด้แม้จะมีคนคุยแต่ความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนที่ได้คุยกับเค้า ถ้าเธอเค้ามาเห็นกระทู้นี้ช่วยตอบกลับมาหน่อยน้ะ ช่วยติดต่อกลับมาหน่อยก็ยังดี ยังรักยังรอเธอเสมอน้ะ หากใครมีคนรักก็รักษาเค้าเอาไว้ให้ดีๆน้ะครับ " อย่าทิ้งคนที่ใช่ ไปหาคนที่ชอบ " ขอบคุณครับที่เสียเวลาอ่าน
' ทิ่งคนที่รัก ไปหาคนที่ชอบ '
ผมกับแฟนเราเจอกันครั้งแรกที่หน้า ร.ร.แห่งหนึ่งผมนั่งรถไปกับเพื่อน แฟนผมเค้าก็มากับเพื่อนแต่เพื่อนคนนี้ผมรู้จัก เพื่อนผมเลยชวนไปเดินถนนคนเดิน(หลาดปล่อยของ) ผมมองหน้าเค้าเวลาเค้ายิ้มเค้าน่ารักดีแต่ก็น้ะตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร พอกลับไปที่บ้านผมก็ขอ FACEBOOK แฟนจากเพื่อนของผมที่เค้ามาด้วย ผมก็แอดเค้าไปรู้สึกว่าตอนนั้นเค้าจะไม่มีแฟนทีแต่นานมากกว่าเค้าจะรับแอดผม เป็นเพราะเค้าหยิ่งหรืออะไรซักอย่าง 5555555 แต่พอเค้ารับแอดผม ผมก็ทักเค้าไปก็คุยปกติไม่เชิงจีบ แล้วก้หายไปไม่ได้คุยกันเดือนสองเดือน จนเค้ามีแฟนผมก็อึ้ง ห้ะ!!!มีแฟนเป็นทอม ผมคิดในใจสงสัยกูคงจะหมดหวังแล้ว พอหลังจากที่เค้าเลิกกับทอมคนนี้(รู้สึกจะคบได้อาทิตย์เดียว) ผมก็เลยทักเค้าไปคุย ก็คุยกันมาเรื่อยๆจนผมชอบมากยิ่งกว่าเดิมผมเลยขอเค้าเป็นแฟน อ่อลืมบอกไป ตอนนี้เราเรียนคนละท ร.ร.กัน แต่พอผมเรียนไปซักพักผมก็เบื่อๆกับการเรียนผมจึงออกจากที่นั่น แล้วก็ไปทำงาน จนแม่ผมขอให้ไปเรียนที่เดียวกับแฟน เพราะแฟนจะได้ช่วยดูแลด้วย (เมื่อก่อนผมถเลถไลมาก) แต่นั่นแหละครับพอไปเรียนใหม่แฟนผมอยู่ ม.6 ผมอยู่ ม.4 แต่ผมก็เลือกเรียนสายเดียวกับแฟนน้ะครับเพราะจะได้ให้เค้าเป็นที่ปรึกษาได้เวลาเรียน เราก็คบกันมาเรื่อยๆจนมีวันหนึ่ง ที่ ร.ร. มีการจัดงานภาษาไทย แล้ววันนี้เป็นวันครบรอบ 9 เดือนของผมกับแฟนพอดี ผมจึงไปปรึกษาครูที่ผมรู้ตักว่าผมจะขอเซอไพร้แฟนได้มั้ยแต่ครูก็ไม่อนุญาติ (ผมตั้งใจจะทำตั้งแต่ครบรอบ5เดือนแล้วว่าจะเซอไพร้แฟนที่หลาดปล่อยของ) แต่เดชะบุญเหมือนสวรรค์เป็นใจ บนอาคารหอประชุมมีทหารมาร้องเพลงคืนความสุขให้ประชาชน ตอนนั้นผมลืมการเซอไพร้แฟนไปซะสนิทเลย พอถึงเวลาพักเที่ยงผมก็ไปกินข้าวกับแฟนตามปกติ พอกินเสร็จแฟนก็ชวนขึ้นไปดูทหารร้องเพลงผมก็ขึ้นไป เค้าหันมาพูดกับผมว่า 'เท่ห์จังผู้ชายร้องเพลง' ผมจึงคิดขึ้นมาได้ลองเอาโอกาสนี้เซอไพร้เลยล้ะกัน แต่ผมไม่ได้ขออนุญาติครูหรือใครเลยน้ะครับ ผมจึงบอกกับน้องๆในห้องว่าจะเซอไพร้แฟนน้ะ ช่วยเตี้ยมๆให้พี่ด้วย แล้วผมวิ่งไปซื้อดอกกุหลาบที่ ร.ร.จัดงาน แต่พอไปถึงครูบอกว่าดอกไม้หมดแล้ว ผมจึงเดินไปที่เด็กคนนึงแล้วบอกว่าขอซื้อดอกไม้ต่อได้มั้ยหมดนี่เลย น้องเขาไม่ขาย ผมจึงขอซื้อแค่ดอกเดียวน้องเค้าก็ให้มา ผมก็วิ่งไปที่ด้านหลังเวทีแล้วก็บอกกับพี่ๆทหารวง่าผมขอร้องเพลงนึงจะเซอไพร้แฟน พี่ทหารก็ใจดีให้ผมร้อง ผมตื่นเต้นมากสั่นไปทั้งตัวเพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน พอขึ้นเวทีผมก็ร้องเพลง 'ขอบคุณที่รักกัน' แล้วก็เดินเอาดอกไม้ไปให้แฟน ผมเห็นน้ำตาของแฟนที่ออกมา ผมดีใจมากที่ทำให้เค้ามีความสุขได้
เวลาสอบ ผมเรียนสาย อังกฤษ-ฝรั่งเศส ก่อนสอบทุกครั้งผมจะให้เค้าติวฝรั่งเศสให้เพราะผมเป็นคนขี้ลืมความรู้ พอไปสอบก็สอบได้ ผมก็เอามาอวดเค้าเค้าก็ดีใจกับผม แล้วเราก็คบกันไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปเค้าเตรียมตัวที่จะจบ ม.6 แล้วต้องไปเรียน กทม. หลังๆเค้าเริ่มไม่ว่างเพราะต้องเคลียนู้นนี่ ผมก็เข้าใจน้ะแต่ก็แอบน้อยใจเบาๆที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ผมจึงได้ไปคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอยู่ ร.ร.เดียวกัน ((( และนั่นแหละที่ผมทำผิดครั้งยิ่งใหญ่มหาศาล ))) ตอนนั้นผมก็ยังไม่เลิกกับแฟนน้ะ ผมก็คุยกับผู้หญิงคนนี้เรื่อยๆ แล้วพอเลิกเรียนผมก็ไปนั่งกับ ผญ คนนี้ จนแฟนผมถามช่วงนี้หายไปไหน ไม่ค่อยมาหาที่บ้าน ทั้งๆที่บ้านก็อยู่ใกล้ ร.ร. ผมก็บอกไปต้องรีบกลับบ้าน จนมีสันหนึ่งผมนั่งอยู่กับ ผญ คนนี้ ที่ช่องลม แล้วเพื่อนแฟนก็เดินมาเห็นผมตัดสินใจเป็นไงเป็นกันจะรู้ก็รู้ถ้ารู้ก็เลิก แล้ววันที่บอกเลิกแฟนเป็นวันครบรอบ 1ปี 4เดือนเป้ะ อยากไม่สนใจเราไม่ใส่ใจเราทำไมล้ะ แต่นั่นแหละพอเลิก แล้วไปคบกับ ผญ คนนี้ที่คุย คบกันไม่ถึงอาทิตผมก็บอกเลิก เพราะมันลืมแฟนคนนี้ไม่ได้ แต่ช้าไปล้ะ เบอร์ผม เบอร์แม่ เบอร์น้อง เฟสบุ๊ค ไลน์ อะไรที่ผมสามารถติดต่อเค้าได้เค้าบล๊อคหมดทุกอย่าง แล้วก็มาถึงสอบปลายภาค เมื่อก่อนมีเค้าคอยติวให้ คอยสอนคอยย้ำตรงนี้ แต่สอบคราวนี้ไม่มีเค้าผมเหมือนจะร้องอ่ะอ่านไม่ค่อยเข้าใจทั้งๆที่เรียนมาแล้ว แตพอสอบออกมาก็ทำได้โอเคอยู่ พอวันที่เค้าจะไป กทม. 1 วัน แม่เค้าได้โทรให้มาช่วยขนของเพื่อจะส่งไป กทม. แต่ผมไปไม่เจอแฟนหรอกครับเพราะว่าเค้าปัจฉิมที่ ร.ร. และรับเกียรติบัตรจบ พอขนย้ายอะไรเสร็จแม่เค้าก็บอกถ้าอยากเจอตอนเย็นก็มาหาได้ พอตอนเย็นผมก็มานั่งรอเค้าที่หน้าบ้านกับแม่เค้า พอเค้ากลับมาเท่านั้นแหละ ผมใจเต้นรัว แค่พอเค้าเห็นหน้าผมเค้าทำเหมือนผมไม่มีตัวตน ไม่คุยไม่มองไม่พูด (ก็ผมเลือกที่จะทำแบบนั้นกับเค้าก่อนเจอแบบนี้ยังน้อยไป) พอถึงวันที่เค้าต้องขึ้นเครื่องไปกรุงเทพ แม่เค้าก็บอกมีไรจะคุยก็ไปคุยกันให้ดีๆเลิกแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ผมอ้อนวอนเค้าทุกอย่างให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีผลอะไร วินาทีนั้นบอกเลยว่าต่อมน้ำตาผมแตกหนักมาก ผมไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้วันที่ผมเสียใจที่สุด ที่ต้องเสียคนนี้ไปแล้วจะไม่มีวันหวนกลับมาอีก ถ้าวันนี้เค้ายังอยู่ก็คงจะครบ 1 ปี 7 เดือน ตอนนี้ผมก็ยังลืมเค้าไมไ่ด้แม้จะมีคนคุยแต่ความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนที่ได้คุยกับเค้า ถ้าเธอเค้ามาเห็นกระทู้นี้ช่วยตอบกลับมาหน่อยน้ะ ช่วยติดต่อกลับมาหน่อยก็ยังดี ยังรักยังรอเธอเสมอน้ะ หากใครมีคนรักก็รักษาเค้าเอาไว้ให้ดีๆน้ะครับ " อย่าทิ้งคนที่ใช่ ไปหาคนที่ชอบ " ขอบคุณครับที่เสียเวลาอ่าน