คือเท้าความก่อนว่าเราเป็นคนพูดมากค่ะ แต่มันค่อนข้างจะไร้สาระและไปทางเย้าแหย่กับเพื่อนที่สนิทหรือรู้นิสัยกันมากกว่า แต่ช่วงมีสาระก็ช่วยชีวิตคนมาแล้วนะคะ TwT
ตอนนี้เรามาอยู่ที่ รร.ใหม่ คือครั้งแรกจะมีค่ายปรับสภาพเราแทบไม่ได้คุยกับใครเลยค่ะทั้งๆที่เราได้เป็นหัวหน้ากลุ่ม เราอยากคุยนะแต่ไม่รู้จะคุยอะไร ชวนคุยไม่เก่งอ่ะ แล้วรู้สึกเกร็งแบบเราไปเจอสังคมที่ไม่ใช่สังคมตัวเองอ่ะค่ะ แบบทุกคนดูหรูหน้าตาดีใช้ไอโฟนบ้านรวยมีอ่างอาบน้ำ แต่เราไม่ได้รวยอะไรไม่ได้ใช้ไอโฟนที่บ้านใช้แต่ฝักบัว(เปรียบเทียบให้เห็นภาพเลยนะ 55) เราคุยกับเค้าไม่ได้อ่ะ แล้วเรามีอย่างหนึ่งคือเราไม่ค่อยชอบนิสัยผู้หญิง
มีเหตุการณ์หนึ่งค่ะ เราไม่ได้พูดจาบาดหมาง ไม่ได้ทำตัวไม่ดี ไม่ได้ทำสายตาไม่ดี แต่เค้าไม่คุยกับเราเพราะเราชวนคุยไม่เก่ง บางทีก็ชวนคุยนะแต่เค้าทำเป็นไม่ได้ยิน เงียบอ่ะค่ะ พอเจอกันอีกทีที่โรงเรียนอีกที เราทักว่าวันนี้ใส่ชุดนี้แล้วดูดีอ่ะ(ชมจากใจเลยค่ะ) เค้าทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินผ่านไป คือไร้มารยาทและทำเสียความรู้สึกมากกกกกกกนี่ผู้ดีหรอเนี้ย(โทษๆออกเรื่องไปนิด 55)
ห้องเราไม่ค่อยมีผู้ชายค่ะ แต่พวกผู้ชายสองคนพูดไม่เก่งเท่าไหร่เราคิดว่านะแต่แบบสนิทกับพวกผู้หญิงกลุ่มใหญ่แล้วอ่ะ เฮ้ย ทำไมผู้ชายที่พูดไม่เก่งไปสนิทกับพวกผู้หญิงอ่ะ แต่เรายังทำอะไรไม่ได้เลย เสียใจมากค่ะงอนตัวเอง เมื่อก่อนเราไม่แคร์เลยว่าจะมีคนคบเราไหม แต่เดี๋ยวนี้มีเพื่อนเยอะมีคนมาชอบแล้วเราละทิ้งโรงเรียนนั้นละทิ้งคนอื่นเพื่อมาเจอคนที่เมินเราอ่ะค่ะ อารมณ์แบบคิดถึงเพื่อนขึ้นมาทันใด

มันรู้สึกโกรธตัวเองมากที่ทำอะไรไม่ได้ คุยกับเพื่อนในเน็ต คือคุยยาวมากคุยทั้งวัน แต่พอมาเจอความจริงเหมือนจูนกับใครก็ไม่ติด เค้าไม่คุยด้วย โกรธตัวเองมากที่บอกคนอื่นว่าเป็นคนเฟรนด์ลี่ คุยได้กับทุกคนแต่เอาเข้าจริงก็คิดหัวข้อไม่ออก และทำให้บรรยากาศมันมืดมน
ปล.มันยิ่งน้อยใจตัวเองค่ะ เมื่อเพื่อนสนิทเราอีกคนไปคนละโรงเรียนแต่เค้ามีเพื่อนที่คบแล้ว แต่เรายังย่ำอยู่กับที่อยู่เลย สงสารตัวเองค่ะที่ชวนคุยไม่เก่ง