คือเราก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่มีนิสัยห้าวๆ ลุยๆ เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความเรียบร้อย เมื่อก่อนอยากจะทำอะไรก็ทำ เคยคิดว่าอยู่คนเดียวสบายทั้งชาติ
แต่พอได้เจอใครบางคน มันทำให้ฉันเปลี่ยนมุมมองของเรื่องความรักไปเลย และไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อนเลย..

เราไปเจอผู้ชายคนนึง (เราขอเรียกชื่อเค้าว่า G นะค๊ะ ส่วนเราชื่อ C ค๊ะ) เราอายุ 21 ปี ส่วนเค้า อายุ 19 ปี
เค้าเป็นรุ่นน้อง เข้ามาอยู่ในชมรมของเรา ชมรมของเราเป็นชมรมดนตรีค๊ะ เราอยู่มหาลัยเดียวกันแต่เราเรียนคนละสาขา
ครั้งแรกที่เราเจอกัน เราไม่รู้ค๊ะว่าเค้าชื่ออะไร ทางชมรมดนตรีของเราได้จัดกิจกรรมไปเที่ยวทะเลที่แห่งหนึ่ง จะจัดขึ้นทุกๆ ปี และในทุกๆ ครั้ง
ก็จะมีการเล่น "จับบัดดี้" เราเชื่อว่าทุกคนคงเคยเล่นเกมส์นี้นะค๊ะ และในความบังเอิญนี่เอง ผู้ชายคนนี้เค้าจับชื่อได้เป็นชื่อเรา ><

ตอนแรกเรานั่งกินขนมอยู่ ท่ามกลางเสียงดนตรีที่เพื่อนๆ พี่น้องของเราในชมรมร้องเพลงกัน จู่ๆก็มีเค้าเข้ามาคอยดูแล แทคแคร์
แบบไม่เนียนเลย5555  ว่ามันแปลกๆ ม่ะ?? ตอนนั้นเราก็รู้ได้เลยว่า เค้าคือ "บัดดี้" ของเรา
พอหลังจากการไปเที่ยวชมรมในครั้งนี้ ก็จะมีการเฉลยบัดดี้กัน ทุกๆ คนในชมรมก็ได้รู้และว่า ใครเป็นบัดดี้ใคร แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป
คนอื่นเค้าจบกิจกรรมไปแล้ว แต่!!!!! แต่เราไม่จบค๊ะ 5555 เค้าเข้ามาแทคแคร์เราตลอดเลย ฟินมาก)

พอหลังเลิกเรียน ชมรมของเราก็จะนัดซ้อมดนตรีกันทุกวันตอนเย็น พอซ้อมเสร็จประมาณ 3-4 ทุ่ม ก็จะนัดกันไปกินก๋วยเตี๋ยวบ้าง ไปกินเบียร์บ้าง
- ถ้าไปกินก๋วยเตี๋ยว จะเป็นก๋วยเตี๋ยวชื่อดังแถวถนน จรัญฯ
- ถ้าไปกินเบียร์ ก็จะแก้กันที่หน้าเซเว่นหน้ามหาลัย หรือร้านเหล้าแถวมหาลัย
เราเป็นคนไม่กินเหล้าเบียร์ค๊ะ เพราะเราแพ้ของแบบนี้ แต่เวลาชมรมไปไหน เราก็ไปด้วย อย่างน้อยก็ไปดูแลคนในชมรม และก็ดูแลเค้าอย่างที่เค้าดูแลเรา
มีช่วงนึงค๊ะเป็นช่วงวันลอยกระทง พอชมรมซ้อมเสร็จ เรากับเค้าก็แยกจากชมรมไปลอยกระทงด้วยกัน เราสองเดินทางเท้าจากมหาลัย
ไปสะพานพระราม 8 เป็นการวัดใจว่าเค้าจะเดินไปกับเราด้วยหรือป่าว สุดท้ายเค้าเดินไปกับเรา เราเดินไปด้วยกัน จนไปถึงหอพักเลย ซึ่งระยะทางไกลมาก
ยอมรับค๊ะว่าช่วงเวลาเหล่านี้เป็นช่วงนี้เรามีความสุขมาก เค้าเป็นคนที่เวลาใครอยู่ด้วยแล้วมีความสุข เค้าทำให้เราหัวเราะได้ตลอดเวลา จากนั้น "ความรู้สึกดีๆ" มันกลายเป็น "ความรัก" ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จากนั้นเราก็คบกันเป็นแฟนกัน ตัวติดกัน เธอไปไหน ฉันไปด้วย เธอซ้อม ฉันซ้อม เราอยู่ด้วยกัน
ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เป็นส่วนที่เติมเต็มให้กันและกัน และคิดว่าบนโลกนี้มีแค่เราสองคน

แต่!!! เค้าเป็นคนเงียบๆ เชื่อมั้ยค๊ะว่าตั้งแต่คบกันมา เค้าไม่เคยบอกรักเราเลย แต่จะแสดงความรักให้เห็นด้วยการกอดมากกว่า
เราไปบ้านเค้าหลายครั้ง ได้รู้จักครอบครัวที่น่ารักของเค้า เราไปเที่ยวทะเลด้วยกัน เวลาเค้าไม่สบาย เราก็ดูแล ซื้อข้าว ซื้อยามาให้
แต่พอเวลาเราไม่สบาย เค้าก็เป็นคนดูแลเรา เวลาเราไม่มีตังเค้าก็จะพาไปเลี้ยงข้าว ดูหนังฟังเพลง ดูแลกันและกันตลอด
เราว่าเราเป็นคนอารมณ์ร้อน ทำอะไรใจร้อน เป็นผู้หญิงห้าวๆ ไม่ค่อยแต่งตัว ส่วนเค้าเป็นคนอารมณ์เย็นแต่ดูเหมือนเก็บกด เป็นคนเงียบๆ
แต่พอโมโหกันแค่นั้นแหล่ะกลายเป็นว่าเค้าร้อนกว่าเรา แล้วเค้ามักจะทำไรแบบลืมตัว!!!!!!

แต่พอเวลามันล่วงเลยไป อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป กลายเป็นว่าเราทะเลาะกันบ่อยขึ้น โดยที่เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก เคยทะเลาะกันถึงขั้นลงไม้ลงมือ
เคยตบเราหน้าป้ายรถเมล์ เพียงเพราะความงอลกันในเรื่องเล็กๆ แล้วลากเราขึ้นแท็กซี่พอไปถึงมหาลัยเราก็เดินหนี เค้าก็เดินตาม จนสุดทางแล้วก็แกล้งเราจนหัวเราะแล้วก็ขอโทษเรา คือ?????? เพื่ออะไร ทะเลาะกันถึงต้องลงมือ พอหายโกรธก็คืนดี เป็นแบบนี้บ่อยมาก เคยทะเลาะกันจนถึงขั้นเราตกบันไดก็มี
เนื้อตัวเขียวช้ำไปหมดเลย

อย่างเรื่องงานบ้าน เพราะเราคิดว่างานบ้านเป็นงานทุกคน เราต้องช่วยดูแลรักษาแต่เค้าเริ่มไม่เก็บ กินข้าวก็ไม่ยอมเก็บจาน จนวันนึงเราเลยลองไม่เก็บบ้าง ดูสิ ว่าเค้าจะทำอย่างไร เค้าก็บ่นว่าเค้าเป็นซื้อมาให้กิน พอเราบ่นบ้าง กลายเป็นว่าเค้าลงไม้ลงมือกับเรา
ครั้งแรกทะเลาะกัน เราไม่ทำอะไรเค้าเลย เพราะรักเค้า และคิดว่าเค้าเป็นเด็ก ความคิดเค้ายังเด็ก ยังคิดไม่ได้
พอทะเลาะครั้งที่สอง เค้าตบเรา เราก็ตบกลับ แต่ไม่คิดว่าเค้าจะทำร้ายร่างกายเราได้ขนาดนี้ และเค้าก็เก็บเสื้อผ้าข้าวของออกไปจากหอพัก

พอหลังจากที่ทะเลาะกันในครั้งที่ 2 ในช่วงเวลาประมาณเที่ยงคืนของวันเดียวกัน เค้าโทรหาเรา 3 สาย แต่เราไม่รับทัน เพราะเรานั่งทำงานอยู่
พอวันรุ่งขึ้นเค้าก็โทมาหาเราอีก ทีนี้เรารับสาย เค้าพูดเหมือนว่าเป็นห่วงเรา มาถามเราว่ายังโกรธอยู่หรอ? ไม่อยากคุยหรอ? เราก็บอกว่าป่าว ถามไรมาก็บอกว่าป่าว จากนั้นเค้าก็หายไปเลย ไม่มีการติดต่อไรกันอีก เรายอมรับว่าเรารักเค้ามาก เราหายไปซักพักนึง เรามานั่งคิดๆ ดู คนเราอะน่ะเมื่ออยู่ด้วยกัน
ทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดา คนเราจะเป็นคนๆ เดียวกันอยู่แล้วอ่ะ การทะเลาะกัน มันไม่มีใครถูกหรือใครผิดหรอก

เราจึงตัดสินใจโทรไปหาเพื่อนของเค้าที่อยู่ชมรมเดียวกัน ชื่อจีโจ จีโจบอกว่ามันก็ปรึกษาเรื่องนี้เหมือนกัน มันบอกหมดว่าทำไรกับเราบ้าง มันเป็นห่วงเรามาก แต่มันก็อยากอยู่คนเดียว มันกลัวโดนเราขังในบ้าน มันไม่เคยนอกใจเรา สิ่งที่มันทำร้ายเราไปมันบอกว่า "ลืมตัว" น้องจีโจ บอกให้เราโทรหามันและก็ลองให้ใจเย็นลงกว่านี้ แล้วมันก็จะใจเย็นลงตาม เราก็เลยลองโทรหาเค้า พยายามถามว่า "ยังรักเราอยู่มั้ย" "เบื่อเราหรือป่าว" "ไม่รักเราแล้วใช่มั้ย"
แต่เหมือนว่าคำถามเหล่านี้ เค้าไม่ตอบ เค้าได้แต่เงียบ เราบอกว่า "ไม่รักก็บอก บอกมาเลย บอกเลิกก็ได้ บอกอะไรมาก็ได้ เราต้องการความชัดเจน" เค้าก็ไม่ตอบ แต่พอเราถ้าเรื่องอื่นเค้าก็พูดกับเรา เวลาตอนนั้นประมาณ 1 ทุ่ม จนเราต้องลองใจโดยการชวนเค้าไปเที่ยว ตอนแรกเค้าไม่ไป เราบอกว่าไปเที่ยวกันนะ เค้าถึงใจอ่อนมาพบเรา

พอเรามาพบกันเรานั่งรถจากมหาลัยไปอนุสาวรีย์ เพราะตอนแรกเราไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหน เราเลยเดินไปเรื่อยๆ เดินจากอนุสาวรีย์ไปประตูน้ำ
ความรู้สึกเหมือนในวันแรกๆ ที่เราพบกันมาอีกครั้ง ความสุขมันกลับมาอีกครั้ง เราคุยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเรย เราเดินตัวติดกัน จับมือกัน กอดคอกัน เหมือนวันก่อนๆ เราเดินไปเรื่อยๆ เราบอกว่าพาเราไปไหวพระพิฆเนศและพระตรีมูรติหน่อย เค้าก็พาไป พอไหว้เคารพสักการะเสร็จเราก็เดินไปหาข้าวกิน
พอตอนจะกลับบ้านเราว่าให้เค้าไปอยู่กับเรานะ เราไม่ได้ขัง เราแค่อยากอยู่ด้วยเป้นบางวันบางเวลา แต่!!!! กลายเป็นว่าเค้าไม่ไปเค้าบอกว่าอยากกลับไปที่หอเค้ามากกว่า เราเลยลองบอกไปว่า งั้นเราไปหาที่หอนะ เค้าบอกว่าไม่ต้องไป!!! พี่ผู้ชายที่เป็นรุมเมทเค้ามา เราเลยบอกว่า งั้นก็กลับไปก่อน เรายังไม่อยากกลับ เราอยากเดินเที่ยวซักพัก คิดอะไรไปเรื่อยๆ เค้าบอกว่าก็กลับด้วยกันเดี๋ยวไปส่ง เราบอกไม่ไป จากนั้นเราก็เริ่มทะเลาะกันอีกและ เค้าบีบแขนเราแรงมาก เราพยายามแกะออก แล้วเค้าก็ลากเราขึ้นรถแท็กซี่ พอถึงข้างทางเราให้แท็กซี่จอดแล้ว ลงไป เค้าก็ลงตาม มาจับเราแล้วลากให้กลับบ้าน เราไม่กลับ ตอนนั้นเราคิดว่า ก็ในเมื่ออยากให้อยู่ด้วยกันแต่เค้าไม่อยากอยู่ งั้นก็ให้เค้าไปหอของเค้า ส่วนเราอยากเดินไปเรื่อยๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

พอเราโดนลากมาถึง มหาลัยแห่งหนึ่งแถวแยกบ้านแขก เราคุยกับเค้าว่า "จะไปส่งเราทำไม ในเมื่อไม่อยากอยู่กับเราก็ไม่เป้นไร เบื่อเราก็บอก เราจะไม่ยุ่งกับชีวิตเค้าอีกเลย หอเราอยู่แค่นี้ กลับเองได้ เรายังไม่อยากกลับตอนนี้ กลับหอของ G ไปก่อนเถอะ"
เค้าก็ดุเราแล้วบอกว่าเป็นห่วงเรา ไปส่งไม่ได้หรือไง กลับด้วยกันจะเป็นอะไร แล้วบอกให้หยุดพูด เราเลยถามว่าเคยเป็นห่วงเราด้วยหรอ?? ?
แค่นั้นแหล่ะ!!!!!!!!!!!! เราเลยรู้สึกว่ามีอะไรวิ้งๆอยู่ที่ใบหน้า อ๋อเค้าตบเราอีกแล้ว เค้าตบเรา 1 ที เรารู้สึกชา เจ็บ มึน มองทุกอย่างมึดไปหมด เราก็ไม่รู้อะไรอีกเลย

พอเรารู้สึกตัวอีกที เหมือนมีคนมาแหกตาของเราดู ให้เราดมยาดม รู้ตัวเองอีกทีคือเราอยุที่โซฟาด้านล่างของหอเรา เรามองหน้าคนที่เราหนุนตักเค้า ก็คือแฟนเรานี่หว่า เรารู้สึกปวดหน้า เค้าก็มานวดซักพัก แล้วเค้าก็บอกเราว่า เค้าจะกลับหอเค้าไม่อยากนอนที่นี่ แล้วเค้าทิ้งเราไว้ที่โซฟา ลุกขึ้นแล้วก็เดินไปเปิดประตูหอแล้วจากไป....

ความรู้สึกตอนนั้นมันอยากร้องไห้ เรารวบรวมแรงเท่าที่เรามีได้ เดินออกไปจากหอ เดินเท่าที่เราเดินได้ เดินออกไปปากซอย มองหาเค้า แต่ไม่เห็นใครเลย
เราคว้าหาโทรศัพท์ โทรหาเค้า เค้าก็รับสายนะ แต่เค้าไม่พูด พอเราเดินมาถึงป้ายรถเมล์ นั่งคิดทบทวนอยุเป็นชั่วโมง แล้วเราก็เดินคอตกกลับบ้าน เราร้องไห้ สมองมันตื้อไปหมด คิดได้อย่างเดียวเหมือนที่ในหนังบอกว่า "เราบอกให้ใครมารักเราไม่ได้หรอก" แล้วเราก็เดินกลับมาที่หอ
เวลาประมาณตี 1 ครึ่ง เค้าโทรไลน์มาหาเราแต่เราไม่ได้รับสาย เพราะเราได้แต่ร้องไห้และนั่งคิดไปว่า มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกหลังจากนี้..

เช้าตื่นขึ้นมาพบกับรอยช้ำที่ใบหน้าด้านขวา ปวดกราม ความจริงเช้าวันนี้ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อไปซ้อมดนตรี แต่เราไปไม่ไหว เราเพลีย อ่อนแรง - -
นั่งคิดซักพักใหญ่ๆ ทบทวนเรื่องราวที่เกิดไป และก็ได้แต่บอกตัวเองว่า ปล่อยมันไป เราเคยบอกเค้าไปว่า ถ้าวันไหนเราไม่ดูแล ไม่ใส่ใจ ไม่บ่น ไม่จู้จี้ แสดงว่าเราหมดเค้าไปแล้ว ถ้าวันไหนไม่รักเราขอให้บอก เราจะไปเอง ไปแบบไม่ยุ่งกับชีวิตเค้าอีกเลย แต่เค้าไม่เคยพูด ไม่เคยบอกว่าเค้ารู้สึกยังไง

เราควรทำอย่างไรดี?? เรายอมรับว่ารักคนอื่นมากกว่าตัวเราเอง เราเป็นคนลุยๆ กล้าแลกกล้าเสีย ช่วยแนะนำเราหน่อยนะค๊ะ T_T