สวัสดีค่ะ ก็ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ

   ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี 3 มีแฟนเป็นคนญี่ปุ่น เค้าแก่กว่าเราประมาณ 7 ปี ค่ะ เรากับแฟนคบกันมาได้ 8 เดือนแล้ว เจอกันอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง เราสื่อสารกันด้วยภาษาอังกฤษ กับ ญี่ปุ่น(เราเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นเลยพอพูดญี่ปุ่นได้ค่ะ) เค้าเป็นพูดน้อย สุภาพ อ่อนโยนมาก ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบุหรี่ รวมๆแล้วเป็นคนน่ารักมากคนนึงเลย เริ่มแรกเค้าเข้ามาจีบเราก่อน พอดีตอนนั้นโสดก็เลยตกลงกับเค้า เพราะส่วนตัวแล้วเราชอบคนต่างชาติ  อาจเป็นเพราะทัศนคติอะไรหลายๆอย่างตรงกันด้วย เลยมีแฟนเป็นชาวต่างชาติมาตลอด (แต่เรามีอคติกับคนญี่ปุ่นนิดหน่อยค่ะ เพราะคลุกคลีกับคนญี่ปุ่นมาเยอะ มุมมองส่วนตัวเราคือคนญี่ปุ่นเข้าถึงยาก อ่านความรู้สึกยาก มีอะไรจะแสดงออกแบบอ้อมๆ และคิดซับซ้อนมาก คือแฟนเก่าเราที่เป็นคนญี่ปุ่นที่เลิกกันไปก็เพราะเหตุผลนี้ด้วยค่ะ)

  ตอนแรกที่คบกันบอกตรงๆว่าเรายังไม่ได้รู้สึกชอบเค้าเลย เพราะไม่แน่ใจว่าเค้าจะนิสัยเหมือนแฟนคนก่อนรึป่าว แต่เป็นเพราะว่าเค้าเป็นคนดีจริงๆ เค้ารักเรามาก ที่สำคัญธรรมะธรรมโม และใจดีมากๆ แม่เราก็ดูโอเคกับเค้าแล้วก็คอยเชียร์มาตลอดค่ะ เราก็เลยเปิดใจคบกับเค้า ด้วยความที่ตอนแรกเค้าชอบเรามากๆ แล้วพอได้เป็นแฟนเค้าก็เลยดูแลเทคแคร์เราดีมากขึ้นเป็นสองเท่าเลยค่ะ เรารู้สึกดีที่เห็นเค้ามีความสุข เราก็มีความสุขเหมือนกันค่ะ เราก็คิดว่าอยู่กันไปเดี๋ยวก็คงชอบเค้าขึ้นมาได้ เพราะเค้าเป็นคนดี เราอยากอยู่กับคนแบบนี้ แต่พอเริ่มคบไปสักพัก เราเริ่มมองเห็นปัญหาแล้วค่ะ
  
1.ลองนึกภาพตามนะคะ ด้วยความที่เค้าเป็นคนญี่ปุ่น และโดยนิสัยเค้าเป็นคนพูดน้อย ไม่แสดงความรู้สึกออกมาบ่อยนัก ดังนั้นเราจะอึดอัดมากเวลาสื่อสารกัน เราไม่รู้เลยว่าเค้าต้องการอะไร เค้าคิดอะไร เค้าพอใจหรือไม่พอใจ ซึ่งเราบอกเค้าหลายทีแล้ว เรื่องมีอะไรให้พูดตรงๆ แต่เค้าก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ มันทำให้เราอึดอัดมากกกกก แล้วโดยธรรมชาติเราเป็นคนพูดเก่ง ช่างเจรจา อยู่กับเพื่อนเราจะร่าเริงมาก เพราะได้เม้าท์กัน ปกติเราจะเล่นมุขกับเพื่อนตลอด แต่พออยู่ใกล้แฟนกลายเป็นว่าไม่รู้จะพูดเรื่องอะไร เราเดาอารมณ์เค้าไม่ออกจริงๆค่ะ เค้าชอบเงียบ แล้วก็ไม่ชวนเราคุยเลย ยิ่งเวลาโทรมาหาเรายิ่งแล้วใหญ่ คือเค้าเป็นฝ่ายโทรมาก่อนทุกครั้ง แต่เราจะเป็นฝ่ายชวนคุยตลอด ถ้าเราไม่ถามส่วนใหญ่เค้าก็จะเงียบ มันทำให้เราหงุดหงิดมากกก หลังๆนี้เราก็เลยกลายเป็นคนพูดน้อยไปเลย(ซึ่งจริงๆแล้วคือ ไม่รู้จะคุยอะไร) เวลาอยู่กับเค้าเรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย
  
2.เค้าบอกกับเราเสมอว่า ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรให้แชร์ให้เค้าฟังบ้าง เค้ายินดีรับฟังเพราะคบกันแล้วก็ควรเปิดใจ แต่กลับกัน เค้าไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวอะไรให้เราฟังเลย คือน้อยครั้งมากที่จะเล่า เวลามีความทุกข์หรือว่าเครียดเรื่องอะไร เค้าก็ไม่ยอมเล่าให้ฟัง ทั้งๆที่เรารู้ว่าเค้ามีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ เค้ากลับไม่แชร์อะไรให้เราฟังเลย เหมือนยิ่งคบก็ยิ่งห่าง ต่างคนต่างไม่รู้เรื่องของกันและกัน กลายเป็นว่าเดี๋ยวนี้เรามีเรื่องอะไรก็ไม่อยากเล่าให้เค้าฟังเหมือนกัน เพราะรู้สึกว่าเล่าให้เค้าฟังไปแล้ว เรารู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นกว่าเดิมอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

3.ไลฟ์สไตล์เค้าค่อนข้างต่างจากเรา คือเค้าทำงานแล้ว เพื่อนๆเค้าก็จะเป็นผู้ใหญ่ทั้งนั้น แต่สังคมเราเป็นสังคมนักศึกษาอ่าค่ะ เพื่อนๆส่วนใหญ่ก็จะเป็นวัยรุ่น เที่ยวเล่นกันบ้างไปตามประสา แต่หลายๆครั้งที่เค้าชวนเราทานข้าวกับเพื่อนๆ ไปเปิดตัวในฐานะแฟนเค้า แต่เรากลับไม่อยากไป คือไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่เพื่อนเค้าคนละแนวกับเราจริงๆค่ะ แค่เรื่องที่คุยก็คนละเรื่องแล้วค่ะ พวกเค้าคุยเรื่องงาน เรื่องบริษัท เรื่องหุ้น ซึ่งเราเข้าไม่ถึงจริงๆค่ะ ไม่รู้จะเอาอะไรไปคุยกับเค้า มันคนละวัยกันอ่ะค่ะ

ตอนนี้เรารู้สึกว่าความสัมพันธ์เริ่มแย่แล้วค่ะ เวลาอยู่ด้วยกันไม่รู้จะทำอะไร ไม่มีอะไรเข้ากันเลย ความสนใจก็ต่างกัน คืออยู่ด้วยกันแล้วเราเบื่อมากก(แต่เค้าไม่รู้ว่าเรารู้สึกแบบนี้) เราเริ่มไม่อยากรับโทรศัพท์เค้า เริ่มไม่อยากเจอแล้ว ตอนนี้เราไม่ได้เจอกันอาทิตย์นึงแล้วค่ะ เพราะเราบ่ายเบี่ยงว่าติดธุระบ้าง นัดทำงานกับเพื่อนบ้าง ตอนนี้ไม่รู้จะเริ่มแก้ปัญหานี้ยังไง แต่เรายังไม่อยากเลิกกับเค้า อยากลองปรับให้ถึงที่สุดก่อนว่าได้แค่ไหน เรารู้ว่าเค้ารักเรามาก เค้าบอกกับเพื่อนทุกคนรวมถึงคนในที่ทำงานว่าเราเป็นแฟนเค้า เค้าภูมิใจในตัวเรามาก เราเลยไม่อยากทำเค้าเสียใจ เราทิ้งเค้าไม่ลงจริงๆค่ะ

เราไม่อยากจบลงที่การเลิก จะทำยังไงให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้น เราอยากประคับประคองไปให้ได้ ใครเคยมีประสบการณ์แบบเราบ้าง แล้วแก้ปัญหานี้ยังไง ขอคำแนะนำด้วยค่า T^T