เมื่อก่อนเราเอาแต่ใจ ไม่ได้เป็นตั้งแต่แรกนะ เพราะ แรกๆคบกันอะไรๆเขาก็ตามใจเราตลอด จนเราติดนิสัยเสีย เอาแต่ใจ ขี้เหวี่ยง ละก็หงุดหงิดง่าย(เป็นเพราะยังไม่ค่อยรักเขาเท่าไรด้วย ) พอวันนึงเห็นน้ำตาเขา เรากลับรู้สึกผิด ละเขาก็ทำดีกับเรามาตลอด เราก็เลยเริ่มรักเขามากขึ้น เลยเปลี่ยนนิสัย แต่ก็ยังมี งอล มี เอาแต่ใจ แต่ก็น้อยลงเยอะ เรากลายเป็นคนเอาใจเขาแทน มีขัดใจบ้างนานๆที แต่ผ่านมาๆ เรายอมเขาเรื่อยๆ เขากลับเป็นคนที่ใจร้ายเหมือนเราแต่ก่อนไม่มีผิด ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เป็นเวรกรรมมั้งคะ เดียวนี้เราทำอะไรพูดอะไรไม่เข้าหูเขานิดหน่อย เขาก็จะโมโหเป็นไฟ ยิ่งกว่าในละคร เหวี่ยงสุดๆ ทั้งทุบประตูทุบโตะ โยนของ เราก็พยายามพุดดีๆขอโทดๆๆๆๆๆ แทบจะกราบเท้าแล้ว แต่เขาบอกว่า พอเถอะ ค่อยคุยกันนะ ตอนนี้อยากตาย ละหายไปจากโลกเราเลย แต่เราก็รอผ่านไปสักพักก็กลับไปง้อ ไปคุยโทรไปหา ก่อน  เวลาเขาโมโหถามเหตุผบเราทำแบบนี้ทำไม เราก็อทิบายไปอย่างมีเหตุผล เขาก็ไม่พอใจหาว่าเถียงละด่าเรา ไม่หยุด ( คือเหตุผลเราถูก )  แล้วถ้าเขาเห็นเราร้องไห้เขาจะต้องโกดมากละไล่เราคือเราต้องแอบร้องไห้ทุกครั้ง ไม่ให้มีเสียงไม่ให้เขาเห็น เราเสียใจ มาก เราควรทำยังไง อยากจะไปให้พ้นๆ ไม่อยากเป็นฝ่ายโทรไปบางทีก็อยากลองหายไป แต่ใจมันอ่อนแอเกิน ขี้ลืมง่าย ผ่านไปแปบเดียวก็ลืมว่าเขาด้าเจ็บขนาดไหน ทำเราเจ็บขนาดไหน แต่เมื่อก่อนเราไม่เป็นจนาดนี้นะคะ เหมือนเขามาเพื่อเอาคืนเราเลย เราควรทำยังไงถึงเลิกคิดเลิกทำอะไรแบบนี้