สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป นี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ ปกติตามอ่านเรื่องของคนอื่นตลอด วันนี้มีปัญหาชีวิต อยากปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิปค่ะ เริ่มเลยนะค่ะ
เราเป็นเด็กบ้านนอกค่ะ ฝั่งแม่เราเป็นคนยากจน ซึ่งมาได้กับพ่อเราซึ่งเขามีกะตังค์ ฝ่ายพ่อเราเขาเลยรังเกียจฝ่ายแม่เรามาก เราเกิดมากับความผิดพลาดของพ่อกับแม่เพราะเขายังเด็กและเรียนอยู่ แม่เล่าให้ฟังว่าแม่เคยท้องก่อนหน้าเราแล้วแต่แม่ไปทำแท้งออก ต่อมาไม่นานก็ท้องเราอีก พ่อใช้ให้แม่เอาเราออกอีก แต่ป้าเรามาช่วยพูดไว้ เราเลยได้มีชีวิตออกมาลืมตาดูโลก ยายและป้าเราเป็นคนเลี้ยงตั้งแต่เกิด เราเพิ่งมาอยู่บ้านพ่อตอนประมาณสองขวบ ตั้งแต่จำความได้เราไม่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่เลย บ้านเราขายของ พ่อไม่ให้เราไปบ้านยายเพราะเขารังเกียจบ้านจน เราจะคอยหนี เวลามีลูกค้ามาซื้อของแล้วเรารู้จักเขา เราจะวิ่งไปดักรอข้างบ้านให้เขาพาเราไปส่งบ้านยาย ถ้าได้ไปก็ดีใจมาก แต่ถ้าโดนพ่อจับได้เราโดนตีหนัก เราโตมาแบบคนขาดความรัก ความอบอุ่น ได้เล่นได้อยู่แต่กับลูกของพี่ชายพ่อซึ่งเป็นผู้ชายทั้งหมด พอโตเราเลยห้าวแบบทอมๆ ซักพักแม่มีน้องสาว น้องสาวโตมาเขาก็ออกทอมๆตามเรา เราโดนพ่อกับแม่ด่าเป็นประจำว่านำน้อง แต่พอน้องโตเขาก็หาย เขาเป็นผู้หญิงไม่ได้เป็นเหมือนเรา พ่อเกียดทอมมาก เขาไม่ชอบอะไรประเภทนี้ ทอม กะเทย แม่ก็ไม่ชอบมากๆ พ่อไม่เคยเข้าใกล้เรา ไม่เคยโดนตัว ไม่เคยกอด ไม่เคยแสดงความรัก เหมือนเขาเกลียดเรามาก ผิดกับน้องเราเขาทำทุกอย่างเหมือนพ่อแม่ทั่วไปที่ได้ให้ความอบอุ่นกับลูก ซึ่งเราก็เสียใจนะ แต่เราคิดว่าใจคนไม่สามารถบังคับกันได้นิ พอเริ่มเข้าช่วงวัยรุ่นเราก็เกเรไม่ค่อยเรียน เข้าออกหลายโรงเรียนจนสุดท้ายมาเรียนข้างบ้าน เรียนไปด้วยช่วยงานที่บ้านไปเรื่อย จบปวช.เราไปเรียนต่อมหาลัย เรียนได้หนึ่งเทอมเราเริ่มเกเรอีก ติดเพื่อน เพื่อนยืมเงินจนไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม สุดท้ายพ่อกับแม่ไม่ให้เรียนอีก เรากลับมาทำงานที่บ้านเต็มตัว เราสัญญากับแม่ว่าเราจะไม่เหลวไหลอีก แล้วเราก็ทำได้ เราทำงานที่บ้านมาได้ 3-4 ปี เราขอไปเรียนวันเสา-อาทิตย์ เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ครั้งนี้เราตั้งใจมากๆทำด้วยความตั้งใจจริง เราเรียนได้ 3.75 บ้าง 4.00 บ้าง แต่พ่อกับแม่ไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลย เราแค่อยากได้กำลังใจบ้าง แต่พ่อกับแม่ยังไม่ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น เราไม่ได้เป็นผู้หญิงเหมือนคนอื่นทั่วไป เราเป็นทอม ซึ่งเขาไม่ชอบมากๆ ตั้งแต่เราทำงานเต็มตัว พ่อกับแม่เริ่มทิ้งงาน ไปนู่น ไปนี่ บางทีพ่อก็ปล่อยให้แม่ทำบัญชี ตัวพ่อเองเอาแต่นอน ซึ่งเรายังตัดสินใจในบางอย่างเองไม่ได้ ที่บ้านมีลูกน้องให้คุมเกือบสามสิบชีวิต ซึ่งเราทำไม่ได้ พอตัดสินใจบางอย่างไปแต่ไม่ได้ดั่งใจเขาเราโดนด่าหนักมาก เวลาพ่อคุยเรื่องงานกับเราคือจะพูดแบบตวาดตลอด บางทีแค่ถามเราไม่ได้ด่านะ ก็ถามแบบตวาดตะคอกเราน้อยใจอะ เราทำผิดในอดีตที่ผ่านมาเรารู้ เราผิดที่เราเป็นเพศที่เขาไม่ยอมรับเรารู้ แต่ให้โอกาสเราไม่ได้เหรอ ตอนนี้เราพยายามทำทุกอย่างไห้ดีที่สุดทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียน แต่ก็ไม่เคยจะดีเลย เราท้อหนักมาก เราอยากแยกออกมาอยู่ข้างนอก แต่เราไม่เคยได้ไปไหนเลยนอกจากวันที่ไปเรียน แค่จะออกไปตลาดใกล้บ้านยังไม่ได้ เหมือนเวรกรรม อาจเป็นเวรกรรมของเรา เราต้องทำยังไงค่ะ บางทีอยากตายให้พ้นๆไป เราก็ไม่ได้อยากเป็นเพศนี้นะ แต่มีบางอย่างทำร้ายจิตใจและร่างกายที่เราไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้มันโหดร้ายค่ะ เราแค่อยากระบายและอยากรู้ว่าพ่อแม่เกลียดเราเหรอค่ะ อย่ารำคานกันเลยนะ
ปล.แม่เป็นคนกลัวพ่อ เข้าข้างกันตลอดค่ะ เราเลยผิดตลอด
ปล.กับคนอื่นพ่อพูดดี พูดเพราะหมด นอกจากเรา
ปล.พ่อเป็นขี้โมโหหิว ซึ่งเราต้องไปหาซื้อให้กินทุกเช้าและเที่ยง คอยถามตลอดจะกินอะไร อยากกินอะไรหากเราว่างงาน ถ้าไม่ว่างก็ให้คนงานซื้อให้ (แต่ก็ไม่เคยดีในสายตาเขาเลย)
ปล.ทั้งพ่อและแม่ไม่เคยจะพูดดีกับเรา ตะคอกและตวาดทั้งสองเลย
ปล.พ่อกับเราพูดกันแค่วันละสองสามประโยค บางวันก็ไม่มีบทสนทนาเลย พูดน้อยกับเราเราก็ยังโดนตวาด ตะคอกทุกคำ T^T
ปล.เราเป็นทอมแต่เราพูดจาค่ะ ขา ทุกคำ ไม่แสดงออกว่าอยากเป็นผู้ชายเลย เราไม่ได้อยากเป็นผู้ชาย แค่เรามีเหตุผลที่เป็นแบบนี้ เหตุผลที่พ่อแม่ไม่เคยรู้ ไม่เคยรับแบบเรา
ถ้าเราแท็กผิดขออภัยนะคะ มือใหม่เพิ่งโพสครั้งแรก
พ่อแม่เกลียดลูกมีจริงไหมค่ะ
เราเป็นเด็กบ้านนอกค่ะ ฝั่งแม่เราเป็นคนยากจน ซึ่งมาได้กับพ่อเราซึ่งเขามีกะตังค์ ฝ่ายพ่อเราเขาเลยรังเกียจฝ่ายแม่เรามาก เราเกิดมากับความผิดพลาดของพ่อกับแม่เพราะเขายังเด็กและเรียนอยู่ แม่เล่าให้ฟังว่าแม่เคยท้องก่อนหน้าเราแล้วแต่แม่ไปทำแท้งออก ต่อมาไม่นานก็ท้องเราอีก พ่อใช้ให้แม่เอาเราออกอีก แต่ป้าเรามาช่วยพูดไว้ เราเลยได้มีชีวิตออกมาลืมตาดูโลก ยายและป้าเราเป็นคนเลี้ยงตั้งแต่เกิด เราเพิ่งมาอยู่บ้านพ่อตอนประมาณสองขวบ ตั้งแต่จำความได้เราไม่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่เลย บ้านเราขายของ พ่อไม่ให้เราไปบ้านยายเพราะเขารังเกียจบ้านจน เราจะคอยหนี เวลามีลูกค้ามาซื้อของแล้วเรารู้จักเขา เราจะวิ่งไปดักรอข้างบ้านให้เขาพาเราไปส่งบ้านยาย ถ้าได้ไปก็ดีใจมาก แต่ถ้าโดนพ่อจับได้เราโดนตีหนัก เราโตมาแบบคนขาดความรัก ความอบอุ่น ได้เล่นได้อยู่แต่กับลูกของพี่ชายพ่อซึ่งเป็นผู้ชายทั้งหมด พอโตเราเลยห้าวแบบทอมๆ ซักพักแม่มีน้องสาว น้องสาวโตมาเขาก็ออกทอมๆตามเรา เราโดนพ่อกับแม่ด่าเป็นประจำว่านำน้อง แต่พอน้องโตเขาก็หาย เขาเป็นผู้หญิงไม่ได้เป็นเหมือนเรา พ่อเกียดทอมมาก เขาไม่ชอบอะไรประเภทนี้ ทอม กะเทย แม่ก็ไม่ชอบมากๆ พ่อไม่เคยเข้าใกล้เรา ไม่เคยโดนตัว ไม่เคยกอด ไม่เคยแสดงความรัก เหมือนเขาเกลียดเรามาก ผิดกับน้องเราเขาทำทุกอย่างเหมือนพ่อแม่ทั่วไปที่ได้ให้ความอบอุ่นกับลูก ซึ่งเราก็เสียใจนะ แต่เราคิดว่าใจคนไม่สามารถบังคับกันได้นิ พอเริ่มเข้าช่วงวัยรุ่นเราก็เกเรไม่ค่อยเรียน เข้าออกหลายโรงเรียนจนสุดท้ายมาเรียนข้างบ้าน เรียนไปด้วยช่วยงานที่บ้านไปเรื่อย จบปวช.เราไปเรียนต่อมหาลัย เรียนได้หนึ่งเทอมเราเริ่มเกเรอีก ติดเพื่อน เพื่อนยืมเงินจนไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม สุดท้ายพ่อกับแม่ไม่ให้เรียนอีก เรากลับมาทำงานที่บ้านเต็มตัว เราสัญญากับแม่ว่าเราจะไม่เหลวไหลอีก แล้วเราก็ทำได้ เราทำงานที่บ้านมาได้ 3-4 ปี เราขอไปเรียนวันเสา-อาทิตย์ เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ครั้งนี้เราตั้งใจมากๆทำด้วยความตั้งใจจริง เราเรียนได้ 3.75 บ้าง 4.00 บ้าง แต่พ่อกับแม่ไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลย เราแค่อยากได้กำลังใจบ้าง แต่พ่อกับแม่ยังไม่ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น เราไม่ได้เป็นผู้หญิงเหมือนคนอื่นทั่วไป เราเป็นทอม ซึ่งเขาไม่ชอบมากๆ ตั้งแต่เราทำงานเต็มตัว พ่อกับแม่เริ่มทิ้งงาน ไปนู่น ไปนี่ บางทีพ่อก็ปล่อยให้แม่ทำบัญชี ตัวพ่อเองเอาแต่นอน ซึ่งเรายังตัดสินใจในบางอย่างเองไม่ได้ ที่บ้านมีลูกน้องให้คุมเกือบสามสิบชีวิต ซึ่งเราทำไม่ได้ พอตัดสินใจบางอย่างไปแต่ไม่ได้ดั่งใจเขาเราโดนด่าหนักมาก เวลาพ่อคุยเรื่องงานกับเราคือจะพูดแบบตวาดตลอด บางทีแค่ถามเราไม่ได้ด่านะ ก็ถามแบบตวาดตะคอกเราน้อยใจอะ เราทำผิดในอดีตที่ผ่านมาเรารู้ เราผิดที่เราเป็นเพศที่เขาไม่ยอมรับเรารู้ แต่ให้โอกาสเราไม่ได้เหรอ ตอนนี้เราพยายามทำทุกอย่างไห้ดีที่สุดทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียน แต่ก็ไม่เคยจะดีเลย เราท้อหนักมาก เราอยากแยกออกมาอยู่ข้างนอก แต่เราไม่เคยได้ไปไหนเลยนอกจากวันที่ไปเรียน แค่จะออกไปตลาดใกล้บ้านยังไม่ได้ เหมือนเวรกรรม อาจเป็นเวรกรรมของเรา เราต้องทำยังไงค่ะ บางทีอยากตายให้พ้นๆไป เราก็ไม่ได้อยากเป็นเพศนี้นะ แต่มีบางอย่างทำร้ายจิตใจและร่างกายที่เราไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้มันโหดร้ายค่ะ เราแค่อยากระบายและอยากรู้ว่าพ่อแม่เกลียดเราเหรอค่ะ อย่ารำคานกันเลยนะ
ปล.แม่เป็นคนกลัวพ่อ เข้าข้างกันตลอดค่ะ เราเลยผิดตลอด
ปล.กับคนอื่นพ่อพูดดี พูดเพราะหมด นอกจากเรา
ปล.พ่อเป็นขี้โมโหหิว ซึ่งเราต้องไปหาซื้อให้กินทุกเช้าและเที่ยง คอยถามตลอดจะกินอะไร อยากกินอะไรหากเราว่างงาน ถ้าไม่ว่างก็ให้คนงานซื้อให้ (แต่ก็ไม่เคยดีในสายตาเขาเลย)
ปล.ทั้งพ่อและแม่ไม่เคยจะพูดดีกับเรา ตะคอกและตวาดทั้งสองเลย
ปล.พ่อกับเราพูดกันแค่วันละสองสามประโยค บางวันก็ไม่มีบทสนทนาเลย พูดน้อยกับเราเราก็ยังโดนตวาด ตะคอกทุกคำ T^T
ปล.เราเป็นทอมแต่เราพูดจาค่ะ ขา ทุกคำ ไม่แสดงออกว่าอยากเป็นผู้ชายเลย เราไม่ได้อยากเป็นผู้ชาย แค่เรามีเหตุผลที่เป็นแบบนี้ เหตุผลที่พ่อแม่ไม่เคยรู้ ไม่เคยรับแบบเรา
ถ้าเราแท็กผิดขออภัยนะคะ มือใหม่เพิ่งโพสครั้งแรก