สวัสดีค่ะ เพิ่งเคยตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกค่ะ ถ้าผิดพลาดอะไรก็ต้องขอโทษด้วย แค่อยากเล่าอยากระบายความรู้สึกว่าคนอื่นเคยเป็นเหมือนเราไหมหรือหนักกว่าเรามากแค่ไหน ย้อนไปเมื่อประมาณสี่ปีก่อนค่ะ เราแอบชอบผชคนนึงเขาดูน่ารักในสายตาของเรามากรอยยิ้มของเขานี่ทำใจแทบละลายความสัมพันธ์ของเราสองคนเริ่มต้นจากคำว่าเพื่อน อาจจะไม่ใช่เพื่อนด้วยซ้ำเป็นเหมือนแค่คนร่วมห้องกันเฉยๆอยู่แบบไม่เคยคุยกันเพราะเราไม่กล้าคุยแค่มองหน้าตรงๆยังไม่กล้าเลยจนเขาแอด msn เรามาก็เลยทักไปถามว่าเออนี่ใครอะไรประมาณนี้จนคุยกันมาเรื่อยๆเปลี่ยนมาคุยกันในเฟสบุ้ค และคุยวอทแอป แล้วก็ไลน์ค่ะ เริ่มสนิทกันจนผ่านไปหกเดือนเขาก็ขอเราเป็นแฟนเราดีใจมากมีความสุขสุดๆเลยค่ะ เราก็คบกันมาเรื่อยๆเราค่อนข้างที่จะเป็นคนงี่เง่าเขาก็บอกทุกครั้งว่าไม่เป็นไรเขาทนได้ ช่วงแรกๆที่เราทะเลาะกันเขาดูแคร์เรามากสัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำให้เราเสียใจ แต่เขาก็ไม่เคยทำได้ เขาแทบจะไม่เคยทำอะไรได้ตามที่เขาพูดเลยแต่ก็แปลกที่เราก็ยังคบกันอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน คบกันมาสองปี จนครั้งนึงเราทะเลาะกันเราเลิกกันค่ะ เราก็อื้มพอแล้วเหนื่อยใจ จนผ่านไปอาทิตย์นึงเขามาขอคืนดีเราก็อื้มลองดูอีกครั้งคงไม่เป็นไร เราก็คุยกันมาจนเราสังเกตเห็นความผิดปกติของเขาท่าทางแปลกของเขาเราก็แค่คิดว่าเขามีคนอื่นหรอ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าคงไม่มีอะไรหรอก จนเราไปเจอแชทที่เขาคุยกับผญคนอื่นเราแบบทำอะไรไม่ถูกเสียใจมากไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้เขาคุยกับคนอื่นแล้วจะมาขอเราคืนดีทำไมเขาหลอกเราเกือบครึ่งเดือนจนเราตัดสินใจคุยกะเขาว่าถ้ายังไงเราเลิกกันก็ได้เขาก็บอกว่าจะเลิกคุยกะผญคนนั้นเราก็โอเคพยายามเข้าใจ เราก็คุยกันต่อมาเรื่อยจนถึงตอนนี้ความรู้สึกที่เคยมีความสุขเมื่อก่อนเดี๋ยวนี้มันเริ่มจะไม่มีแล้วเคยร้องไห้เสียใจเวลาทะเลาะกันแล้วเขาหายไปพยายามโทรตามโทรหาจนทุกวันนี้เริ่มเลิกดิ้นรนเริ่มเหนื่อยกับความรู้สึกแบบนี้ ไหนใครๆก็บอกว่าการได้เป็นแฟนกับคนที่เราแอบชอบมันคืออะไรที่ดีสุดแล้ว