คือผมเป็นผู้ชายคนนึงที่รักแฟนมาก ตอนนี้คบกันมา 2ปี9เดือน ตอนแรกๆที่คบกันมันokทุกอย่างอ่ะผมอายุเท่ากับแฟนตอนนี้20แล้ว ผมอาจจะขี้งอนมากไปบ้างแต่พอมาๆผมก็คิดได้ว่าเราจะขี้งอนไปทำไม เอาเวลาไปคุยกันดีๆให้มีความสุขดีกว่ามั้ย....หลังจากนั้นผมแทบไม่เคยงอนแฟนเลย แล้วแฟนผมก็ตามใจผมนะ จะไปไหนผมบอกก็ให้ไป ดูเธอเป็นผู้ใหญ่ใช้เหตุผลดี ผมชอบในสิ่งที่เธอเป็นตอนนั้นมาก แต่มาช่วงคบกันได้1ปี แฟนผมกลับเป็นผู้หญิงที่ขี้งอน ไม่ฟังเหตถผลผมเลย ไม่ว่าผมจะอธิบายยังไง เธอต้องการอย่างเดียวคือให้ผมง้อ ๆๆ ถ้าผมไม่ง้อเธอจะวีนแตก ร้องไห้ใส่ผมดังๆ แบบเหมือนควบคุมอารมไม่ได้ ผมก็ตามใจมาตลอดไม่ขัดใจ อยากได้อะไรก็ซื้อให้ ต้องการอะไรก็ทำให้ แต่พอมาๆยิ่งหนักขึ้นทุกที เธองอนผมตั้งแต่เรื่องสากกะเบือยันเรือรบ คือขัดใจอะไรเป็นงอน ต้องฟังเธอคนเดียว แม้แต่เรื่องผมจะไปเที่ยวกับครอบครัวเธอก็งอนไม่ให้ผมไป ตลอดเวลาที่คบกันผมคุยกับเธอทุกคืน บางคืนก็ยันเธอหลับไปเองผมถึงวางสาย ช่วงนี้มันหนักขึ้นเรื่อยๆ เพราะผมรู้สึกไม่มีความสุขเลยที่ต้องมานั่นทะเลาะกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องบ่อยๆๆมาก และผมจะถูกหรือผิดก็ต้องง้อเธอตลอด บางทีง้อเป็นวัน ไม่ถูกใจก็ร้องไห้ตะคอกวีน แรงๆใส่ผมหนักๆ ตอนนี้เธอเหมือนเป็นเด็กน้อย แตกต่างจากตอนคบกันแรกๆที่ฟังเหตุผลและดูเป็นผู้ใหญ่ ผมขอร้องให้ลดๆการขี้งอนลงบ้างแต่เธอกลับโมโหใส่อีก แบบมันอึดอัดใจมากครับ ผมทนมาปีกว่าแล้วที่ต้องยอมเธอทุกอย่าง เพราะไม่อยากทะเลาะกัน แล้วดูๆอาจจะต้องทนตลอดไป บางครั้งก็มานั่งน้ำตาไหลเพราะเครียดที่พูดอะไรไม่ได้ อยากให้เธอมีเหตุผลและฟังผมบ้างเท่านั้นเอง เธอบอกบ่อยๆตอนงอนว่าผมไม่รัก ทั้งๆที่มยอมและให้เขาทุกอย่าง เติมเต็มให้ทุกอย่าง ทุกอย่างที่ทำก็หวังให้เธอมีความสุข แต่คนที่ทุกข์คือผม ผมจะทำยังไงดีครับ ตอนนี้รู้สึกไม่ไหวแล้ว อยากเปิดกรอบที่มันอึดอัดใจนี้ออกไป