สวัสดีทุกท่านนะครับ
**อย่าเพิ่งด่าผมกันนะครับ รบกวนฟังความในใจผมให้จบก่อน**
      ผมเองไม่ได้จะสร้างกระแสอะไรมากมาย แต่มันเป็นเรื่องความอัดอั้นตันใจ และความอดทนกับชีวิต
ที่เริ่มจากการเกิดมาด้วยการติดลบ พ่อแม่ผมทำธุรกิจค้าขาย จนโดนพิษการเมือง และฟองสบู่ จบล้มติดหนี้มากมาย
แต่ไม่ล้มละลายเพราะธนาคารต้องการเงินลูกหนี้อย่างครอบครัวผมอยู่
      ทุกครั้งที่มีคนถามว่า ให้พ่อแม่ เดือนเท่าไหร่ ผมมักจะรู้สึกตอบอย่างนิ่งๆว่า
"ประมาณ 1000 ต่อเดือนครับ"
แล้วก็จบด้วยสีหน้าผู้คนที่ถามว่า "ทำไม ให้พ่อแม่น้อยจัง เห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า" ประมาณนั้น
       แล้วใครมันจะกล้าเล่าเรื่องความบอบช้ำของประวัติตัวเองย้อนหลังถึงความล้มเหลวของธุรกิจครอบครัวละครับ
ทุกวันนี้ ผมทำงาน ทยอยใช้หนี้ให้พ่อ ให้แม่
      ผมพยายามทำงานหนัก ส่งตัวเองเรียนตอน ป.ตรี ประมาณ ปี2 ที่ธุรกิจพ่อแม่ผมล้ม ซึ่งผมเข้าใจว่า ชีวิต คนอื่นอาจลำบากกว่าผม
แต่ผมแค่พล่ำเฉยๆล่ะครับไม่มีอะไร
      ผมเงินเดือนประมาณ 10000 ปลายๆ บวกกับการทำงาน โอที แทบทุกวัน จนได้ประมาณ 2 หมื่นหน่อยๆ
      และทุกครั้งเมื่อถึงจุดๆนั้น ก็ชนเดือนที่ต้องใช้หนีธนาคารเลยทันที
      เดือนละ 24000 ที่ต้องจ่ายธนาคาร สำหรับคนที่เพิ่งจบ ปตรี ทำงานอย่างผม มันไม่ง่ายเลยนะครับ ผมทำงานมา 3 ปี ตั้งแต่เงินเดือน หมื่นนิดๆ นิดเดียวจริงๆ และผมก็ต้องช่วยเหลือจุนเจือครอบครัวอย่างนี้มาตลอด
      เพราะผมเชื่อว่า กตัญญู ไม่เคยล่มจม ผมจะเอาเงินให้ครอบครัวเมื่อถึงวันจ่ายธนาคารเสมอ ยิ้ม แล้วก็พูดว่า ไม่เป็นไรเสมอ
      แต่ทุกครั้งที่เงินมาจากหยาดเหงื่อแรงงานของเราออกไปหมดภายในวันเดียว
      ความรู้สึกมัน FAIL สุดๆ เลยนะครับ ใจหายวาบ
      นี่หรือความเหนื่อยล้าที่ทำมาตลอด หักโหมจนถึงสิ้นเดือน พอถึงเวลาก็ปลิวไปกับธนาคาร
      ตอนเด็กๆก็น้อยใจว่าทำไมเราต้องทำ และชดใช้กับสิ่งที่เราไม่ได้ก่อ
      แต่พอโตก็เริ่มเข้าใจ และยอมรับมันได้ เพียงแต่ยังรู้สึกแย่ทุกครั้ง
      ที่ต้องกดเงินจากธนาคารในวันเงินเดือนออก และจ่ายให้หมด บางเดือน มีไม่ถึง ก็ต้องเอาของมีค่าตัวเองไปขายบ้าง หางานเพิ่มบ้าง
      เพื่อให้เงินมันหมุนทัน
      เรื่องข้าวไม่ต้องห่วงครับ ผมพอแงะเงินระหว่างทำงาน หารำไพ่พอมีค่าข้าวไปวันๆได้
      จริงๆ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรใครหรอกนะครับ ผมแค่เล่นเฟสบุคอยู่
      แล้วสะดุดกระทู้นั้นขึ้นมาจากพันทิพย์
      ผมเลยรู้สึกอย่างระบายในมุมมองของผมบ้าง
      "ว่าผมเอง แทบไม่มีให้พ่อแม่เลยครับ เอาไปใช้หนี้ให้หมด นี่ไม่รวมกับที่ต้องหาให้ ย่า ตาและยายด้วย"
      สรุปสุดท้ายแล้ว
      "ผมตั้งกระทุ้นี้เพื่ออะไร และจะสื่ออะไร"
     
      ขอโทษครับ
      ผมแค่น้อยใจ ว่าผมยังไม่มีเงินเก็บเลย
      ผมจะใช้หนีธนาคารหมดอีก 6- 7 ปี
      กว่าผมจะได้ชีวิตผมเอง และเป็นอิสระ จากหนี้นี้
      ผมก็แค่ เริ่ม ต้น ชี วิต ช้า กว่า คน อื่น เท่า นั้น เอง
      แต่มันทรมานจริงๆครับ ทรมานมากจริงๆ
      ผมอยาก ไปที่ที่ผมต้องการ อยากผจญภัยเหมือน Young Adult ทั่วไป
      อยากค้นหาตัวเองว่าจริงๆชอบอะไร ต้องการอะไร
      และขอบคุณทุกท่านที่อ่านบทความระบายโง่ๆของผมครับ
      ผมแค่หวังว่าสักวันผมจะมีหน้าที่การงานที่ดีขึ้น มีความก้าวหน้ามากขึ้น
      พ่อ แม่ ผมจะได้สบายสักที
      ใครว่าเงินทอง มันของนอกกาย แต่ถ้าไม่มีก็ตายได้จริงๆครับ
      ขอบคุณครับ