เสียคนรู้จักไปหนึ่ง กลับได้มิตรภาพเพิ่มขึ้นมากมายขอบคุณ เกาหลี
   เมื่อเพื่อนฉันไม่อยากไปเกาหลี เพียงเพราะมีแฟน...ตั๋วเครื่องบิน ที่พักถูกจองเรียบร้อย พร้อมเดินทาง ..... เสียงโทรศัพท์เราดังขึ้น ปลายสายบอกเธอเราไม่ไปเกาหลีกับเธอแล้วนะ เราซ๊อก!!!!แต่ก้อบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรไปคนเดียวก็ได้ บอกตรงๆเราเสียความรู้สึกมาก
    เราเริ่มเปลี่ยนแผนที่เตรียมมาทั้งหมด แล้วออกเดินทางสู่เกาหลีเพียงคนเดียว เราเดินทางถึงเกาหลี 15:45 โดยประมาณ (ลืมบอกว่าภาษาอังกฤษเราห่วยมากถึงมากที่สุด) กลัว ตม.สุดโหดก็กลัว เท่าๆที่อ่าน หลายๆกระทู้ บอก ตม.โหด อีกอย่างคงจะฟังไม่รู้เรื่อง5555 แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ด้วยดี พอผ่าน ตม.ได้เรารีบเดินมารับกระเป๋าทั้นที แบบไม่มองหลังเลยทีเดียวอารมณ์แบบกลัว ตม.มันเรียกกลับ555 (คิดได้ไง)แล้วก็เขาสู้ตัวเมืองด้วยรถไฟ แต่ๆ ปัญหาคือไม่รู้ภาษาอังกฤษใช่ไหม อิอิ ยืนอยู่ตรงตู้ขายตั๋วนานมาก ดูว่าเขาซื้อตั๋วกันยังไง นึกแล้วก็ตลกตัวเอง สุดท้ายก็มาถึงสถานี้ปลายทางที่จะต้องต่อไปยังที่พักที่จองไว้ ปัญหามันก็เกิด สถานีรถไฟบ้าอะไรว่ะมีทางออก13ทางแม่เจ้า ออกทางไหนดีว่ะเนี่ย หยิบโทรสับมาดูแม่เจ้า ทุ่มครึ่งละ (ที่มาถึงช้านี้ๆไม่ได้ไรนะ ยืนงงอยู่ที่สนามบินนะแหระ อย่างที่บอกไม่รู้ภาษาอังกฤษอะนะ) กว่าจะหาทางมาได้เลยช้า555 ต่อๆๆจะโทรหาที่พัก เอ๊ะๆๆโทรศัพท์ไม่มีสัญญา ยังไงเปิดโรมมิ่งมาแล้งนิ ยังไง เอาไง ทำไมไม่โรมิ่งงงงงง ออกทางออกไหน ไปยังไงต่ออ่ะเรา สุดท้ายสุ่มเอาทางออกที่ 10 นี้แหระ พอเห็นบันได้กับกระเป๋า18กิโลของฉัน คิดในใจบ้านเิงไม่มีลิฟฟ์ หรือบันไดเลื่อนหรือไง สรุปแบกกระเป๋าขึ้นบันไดมา3ชั้นกว่าจะถึงถนน เกือบตาย หายหนาวเลยทีเดียว 5555 (ลืมบอกมีลิฟท์นะเราไม่เห็นเอง)แล้วเรียกแทกซี่ไปส่งที่พัก แทกซี่ไปส่งเรานะแต่ไปส่งเราไว้กลาง3แยก 55555จะบ้าตาย ดูเวลาอีกที20:00 ละเอาไง ยังไงตายๆๆแล้วที่พักอยู่ตรงไหน มีแต่ภาษาเกาหลี อ่านไม่ออกกกกก แล้วคืนนี้จะนอนไหน เดินวนไปวนมา ย้ำวนไปวนมาจริงๆ สุดท้ายตัดสินใจว่าจะกลับไปนอนในรถไฟใต้ดินรอให้มันเช้า คือไม่รู้จะไปไหน ยังไง คิดในใจคงหาที่พักไม่เจอแล้วแน่ๆ มันดึกและหนาวมากด้วย เลยตัดสินใจเอาวะ แต่เออไหนๆก็ต้องนอนที่สถานี้รถไฟแล้วลองถามคนแถวนี้ดูสิเพื่อว่าจะมีใครรู้ ถามอยู่5-6คนไม่มีใครรู้จักเลย อีกทีว่ะถามเด็กในร้านสะดวกซื้อดูสิเขาอาจจะรู้ แล้วเขาก็รู้จริงๆด้วย ที่พักมันอยู่ตรง3แยกที่แทกซี่มาทิ้งไว้นะแหระแต่ชื่อมันเขียนเป็นภาษาเกาหลีอ่านไม่ออกเอง 5555 โง่เอง
   วันต่อมาก็ออกไปเที่ยว กับเพื่อนที่เจอในเฟส ตอนเเรกเราไม่หวังอะไรมากเพราะ โทรศัพท์เราใช้ไม่ได้ ไม่รู้จะติดต่อยังไง โดยเราใช้ไวไฟ ที่พักนัดกันทีเมียงดง เพื่อจะไปนัมซานกัน เราก้อได้แต่หวังว่าเราจะเจอเธอแต่ก็หวังไม่มาก เพราะไปถึงก็ไม่รู้จะหาเจอป่าว ต้องขอบคุณไวไฟ ฟรีแถวนั้นจริงๆ ที่ทำให้เราได้เจอมิตรภาพใหม่ๆ ขอบคุณ โอ๋ ที่พาเที่ยว และ แอ่ม ที่ดูแล ปกป้องเราจากหนุ่มๆเกาหลีในNB2อย่างดีถึงแม้เราจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จากใจจริงๆ ไม่เคยลืม
   วันต่อมาเราก็ไปเที่ยว คนเดียว และได้เจอกับเพื่อนใหม่ ชื่อ ซังวู เจอข้างถนน 555เราไปถามทางเขานะพอดีหลงทาง เขาบอกว่ากำลังจะไปทางนั้นพอดี เราเลยตามเขาไป555 ซังวูอาสาพาทัวร์เกาหลี พากิน พาเที่ยว พาไปหมู่บ้านโบราณ ถนนอินซาดง คลองชองเกชอน กังนัม แนะนำวัฒนธรรม แถมยังเลี้ยงหมูย่างเกาหลีอีก และกลับมาส่งยังที่พัก และเป็นอย่างนี้ตลอดเวลาที่อยู่เกาหลี โชคดีจริงๆเราที่เจอเพื่อนดีๆ
      ที่มาเขียนกระทู้นี้ไม่ได้มีอะไรมากแค่อยากขอบคุณมิตรภาพดีๆที่เกิดขึ้น
    เราการออกไปเจอโลกกว้างเพียงลำพังก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดนะ บางทีคุณอาจจะเจอมิตรภาพดีๆมากมายระหว่างทาง คุณจะได้เห็นโลกที่มันกว้างขึ้น คิดแล้วยังอยากไปอีก