เป็นเสียงจากผู้ชมท่านหนึ่งที่ไม่ได้เป็นสมาชิกพันทิป...
---------------------
โลเคชั่นจริงที่เป็นนาข้าวว่างามประทับใจงามยิ่งแล้ว ยังไม่ประทับใจเท่าหน้าร้านตัดเสื้อบ้านๆ ในยุคนั้นที่ชื่อร้าน พะยอม ไม่ว่าจะเป็นทรงห้องแถวในตลาดสมัยก่อนก็เป๊ะ (ภาพร้านตัดเสื้อพะยอมตรงกันกับภาพถ่ายขาวดำที่คุณแม่เป็นช่างเย็บฯ อยู่เมือราว 40 ปีก่อนนี้ จำขึ้นมาได้ทันทีตอนที่เห็นในละครเมื่อคืนนี้ โอ้โห่) อีกทั้งหน้าร้านตัดเสื้อในยุคนั้นก็เป๊ะ ผู้จัดฯ ปราณีตไปถึงอักขระบนแผ่นป้ายหน้าร้านตัดเสื้อที่ชื่อว่า พะยอม ลักษณะตัวอักษรและขนาดใช่เลยใช่แท้ๆ มันเป็นเยี่ยงนั้นตามยุคตามท้องเรื่องจริงๆ ขอคารวะทีมงานผู้ผลิตฯ ทีมงานคงใช้เวลาไปมากสำหรับการเสาะหาฉากต่างๆ เป็นละครพีเรียดแหวกแนว บักคักอีหลี เพราะหลายช่องเกือบทุกเรื่องทีผ่านตามาเป็นแนวพีเรียดเรือนไทยโบราณแบบบ้านนายชั้นผู้ใหญ่ เรือนท่านเจ้าคุณพระอะไรทำนองนี้ แต่สุดแค้นจัดเต็มแบบชนิดที่ว่าละเอียดทุกอนู มีทั้งพีเรียดเรือนไทยแบบคนมีสมบัติตกทอดมาเยอะอย่างอีแย้ม มีทั้งพีเรียดเรือนไทยแบบพอมีพอกินไม่ถึงอดอยากอย่างเรือนเก่าของแม่อ่ำที่หนองนมวัว ใช่จริงๆ ทีมงานผู้ผลิตละเอียดแบบเจาะลงขนาดนั้นเชียวหรือ แค่พี่ได้บริโภคความปราณีตของฉากช่วงพีเรียดต่อพีเรียดของสุดแค้นฯ ก็สุขใจยิ่งนัก
ช่วง2สัปดาห์มานี้พีเรียดรอยต่อรุ่นพ่อแม่รุ่นลูกๆ เรียกน้ำตาพี่ไหลขี้มูกโป่งแบบไม่รู้ตัวจริงๆ โดยเฉพาะเมื่อคืนนี้ฉากที่น้องรพี เด็กสาวรุ่นๆ บ้านๆ คนหนึ่งที่คงอยากมีคุณพ่อแบบเพื่อนๆ คนอื่นเขา จินตนาการระหว่างที่พี่นั่งชมละครฯ สื่อออกมาให้รับรู้ได้ว่า รพีไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนเลยจริงๆ รู้แต่เพียงต้องเจอพ่อก็แค่นั้น หนูค่อยๆ เดินไปหาคุณพ่อลือพงษ์ที่อยู่ตรงหน้า 2-3 ก้าวแล้วค่อยๆ บรรจงก้มหน้าลงกราบแนบเท้าบุพการีตรงหน้า (น้ำตาพี่ไหลแทนหนูไปก่อนละตอนนั้น) ทั้งที่ปมอดีตต่างๆ ก็ ไม่ได้โหดร้ายโศกเศร้าเกินไปกว่าชีวิตจริงๆ ที่บ้านอกทั่วไปนัก อาจเป็นเพราะว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นปมแห่งชีวิตจริงบ้านๆ ที่พี่เคยได้รับรู้ได้ประสบมาด้วยตนเองจากปากน้ำโพ ขอนับถือทีมงานผู้ผลิตสุดแค้นฯ จากใจที่ทำให้อรรถรสการรับชมละครเรื่องนี้มีมูลค่าเพิ่มทางความรู้สึก น่าจะเรียกได้ว่าลอกคราบออกมาจากที่เป็นปลายปากกาในแต่ละหน้ากระดาษของเล่มหนังสือเรื่องนี้เลยทีเดียว รักและประทับใจละครสุดแค้นฯ เหลือเกิน
สุดแค้นแสนรัก ยิ่งชมยิ่ง สุดรักสุดตรึงใจ
---------------------
โลเคชั่นจริงที่เป็นนาข้าวว่างามประทับใจงามยิ่งแล้ว ยังไม่ประทับใจเท่าหน้าร้านตัดเสื้อบ้านๆ ในยุคนั้นที่ชื่อร้าน พะยอม ไม่ว่าจะเป็นทรงห้องแถวในตลาดสมัยก่อนก็เป๊ะ (ภาพร้านตัดเสื้อพะยอมตรงกันกับภาพถ่ายขาวดำที่คุณแม่เป็นช่างเย็บฯ อยู่เมือราว 40 ปีก่อนนี้ จำขึ้นมาได้ทันทีตอนที่เห็นในละครเมื่อคืนนี้ โอ้โห่) อีกทั้งหน้าร้านตัดเสื้อในยุคนั้นก็เป๊ะ ผู้จัดฯ ปราณีตไปถึงอักขระบนแผ่นป้ายหน้าร้านตัดเสื้อที่ชื่อว่า พะยอม ลักษณะตัวอักษรและขนาดใช่เลยใช่แท้ๆ มันเป็นเยี่ยงนั้นตามยุคตามท้องเรื่องจริงๆ ขอคารวะทีมงานผู้ผลิตฯ ทีมงานคงใช้เวลาไปมากสำหรับการเสาะหาฉากต่างๆ เป็นละครพีเรียดแหวกแนว บักคักอีหลี เพราะหลายช่องเกือบทุกเรื่องทีผ่านตามาเป็นแนวพีเรียดเรือนไทยโบราณแบบบ้านนายชั้นผู้ใหญ่ เรือนท่านเจ้าคุณพระอะไรทำนองนี้ แต่สุดแค้นจัดเต็มแบบชนิดที่ว่าละเอียดทุกอนู มีทั้งพีเรียดเรือนไทยแบบคนมีสมบัติตกทอดมาเยอะอย่างอีแย้ม มีทั้งพีเรียดเรือนไทยแบบพอมีพอกินไม่ถึงอดอยากอย่างเรือนเก่าของแม่อ่ำที่หนองนมวัว ใช่จริงๆ ทีมงานผู้ผลิตละเอียดแบบเจาะลงขนาดนั้นเชียวหรือ แค่พี่ได้บริโภคความปราณีตของฉากช่วงพีเรียดต่อพีเรียดของสุดแค้นฯ ก็สุขใจยิ่งนัก
ช่วง2สัปดาห์มานี้พีเรียดรอยต่อรุ่นพ่อแม่รุ่นลูกๆ เรียกน้ำตาพี่ไหลขี้มูกโป่งแบบไม่รู้ตัวจริงๆ โดยเฉพาะเมื่อคืนนี้ฉากที่น้องรพี เด็กสาวรุ่นๆ บ้านๆ คนหนึ่งที่คงอยากมีคุณพ่อแบบเพื่อนๆ คนอื่นเขา จินตนาการระหว่างที่พี่นั่งชมละครฯ สื่อออกมาให้รับรู้ได้ว่า รพีไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนเลยจริงๆ รู้แต่เพียงต้องเจอพ่อก็แค่นั้น หนูค่อยๆ เดินไปหาคุณพ่อลือพงษ์ที่อยู่ตรงหน้า 2-3 ก้าวแล้วค่อยๆ บรรจงก้มหน้าลงกราบแนบเท้าบุพการีตรงหน้า (น้ำตาพี่ไหลแทนหนูไปก่อนละตอนนั้น) ทั้งที่ปมอดีตต่างๆ ก็ ไม่ได้โหดร้ายโศกเศร้าเกินไปกว่าชีวิตจริงๆ ที่บ้านอกทั่วไปนัก อาจเป็นเพราะว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นปมแห่งชีวิตจริงบ้านๆ ที่พี่เคยได้รับรู้ได้ประสบมาด้วยตนเองจากปากน้ำโพ ขอนับถือทีมงานผู้ผลิตสุดแค้นฯ จากใจที่ทำให้อรรถรสการรับชมละครเรื่องนี้มีมูลค่าเพิ่มทางความรู้สึก น่าจะเรียกได้ว่าลอกคราบออกมาจากที่เป็นปลายปากกาในแต่ละหน้ากระดาษของเล่มหนังสือเรื่องนี้เลยทีเดียว รักและประทับใจละครสุดแค้นฯ เหลือเกิน