สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกนะคะ เหตุการณ์เกิดมา

หลายครั้งแล้ว เริ่มเรื่องเลยนะคะ

คบกับแฟนมาประมาณ 4 ปีช่วงแรกๆ ทุกอย่างดีมากๆ มีทะเลาะกันบ้างแต่ก็ดีกันเหมือนเดิม ส่วนมากทะเลาะกันในวันครบรอบแต่ละเดือนแต่กลับมาดีกันตลอด ช่วงหลังๆมานี้ เขาทำงานหนัก ก็คุยโทรศัพท์กันค่ะ
ไอเราก็ถามด้วยความเป็นห่วงแล้วก็แหย่เล่นๆ

A: ที่รักเหนื่อยมั้ยคะ?
B: อือ เหนื่อยสิ
A: งืออ เดี๋ยวนี้ที่รักไม่โทรหาเค้าเลย ไม่มาหาเค้าด้วย ทิ้งน้อง T__T
B: เอ้า! ก็พี่ทำงานนะไม่ได้นั่งว่าง อย่ามาพูดว่าพี่จะทิ้งน้องได้มั้ย? ไม่ชอบ!

ณ ขณะนั้น-จุดสิคะรอไร ขึ้นเสียงใส่แรงมาก
แล้วเราก็ร้องไห้บวกกับงง ทำไรผิดป่ะว่ะ ? นั่งคิดนอนคิด ก็แค่แหย่เล่นเองง่ะ


มาวันนี้

A: ที่รัก นอนยัง?
B: ว่าไง กำลังจะนอน
A: เปล่า คิดถึงเฉยๆ
B: อือ เหมือนกัน นอนได้แล้ว ดึกแล้ว
A: อ่าก็ได้

ก็ดูเหมือนจะดีนะ เราก็แกล้งเล่นตามปกติ
A: ที่รัก....ลาก่อน
B: ห๊ะ?!?  ไรนะ
A: ลาก่อนน (เสียงเบาๆ)
B: พูดว่าไรนะ!?!

=_= เมื่อไหร่จะได้ยิน

A: คือ!! น้องแกล้งเล่น บอกว่าลาก่อน นี่สมมตินะ ถ้าน้องจะตายขึ้นมาแล้วบอกว่า น้องรักพี่นะ ลาก่อน แล้วพี่ยังห๊ะ!?! ไรนะ.. คือน้องต้องปั๊มหัวใจตัวเองเพื่อมาบอกซ้ำมั้ยคะ?
B: อยากตายก็เอาดิ ชอบนักหนา คงไม่มีคนบ้าอะไรใกล้ตายแล้วถือโทรศัพท์
A: (หมดอารมณ์เล่นค่ะ) งั้น นอนเถอะไม่กวนแล้วฝันดี
B: อือ.....


คือคำพูดของเค้า ออกแนว เฉยชา เย็นชา เหมือนจะรักแต่ก็เหมือนไม่รัก เหมือนห่วงแต่ก็เหมือนไม่ห่วง เหมือนคนเอือมระอา

ใครเคยเจอสถานการณ์แบบนี้บ้างคะ แล้วแก้ปัญหายังไง เดี๋ยวนี้แกล้งอะไรนางไม่ค่อยได้ โดนว่าตลอด T___T คือ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิด อยู่ๆเค้าก็เป็นขึ้นมา