บังเอิญนึกเรื่องเก่าขึ้นมาในหัวเลยอยากจะเล่าให้ฟัง
ไม่ชอบก็มองผ่านไปได้เลยนะ เพราะคงไม่มีสาระอาไร
ย้อนกลับไป15ปีก่อน หลังจากที่บ้านเกียนไม่ยอมให้เกียน
มีคนใหม่ แล้วแฟนใหม่ สมมุติชื่อว่า น้องพี

ต้องหนีเกียนไป เกียนสอบถามเขาจากเพื่อนๆมาตลอด
ว่าเธออยู่ไหน จนอีก8เดือนต่อมา ญาติเกียนได้ไปเจอน้องพี
ที่ ท่าน้ำนนท์ เลยมาเล่าใหเกียนฟัง เช้าอีกวันเกียน
ขับมอไซค์ไปหาหล่อนทันทีที่


เกียนเดินหาตั้งแต่9โมงเช้าจนถึงบ่ายโมงกว่า แต่ก็ไม่เจอ
เลยกลับบ้านด้วยความผิดหวัง แต่ยังไม่ยอมแพ้เพราะ
เกียนอยากจะรู้ว่าเธออยู่ดีหรือไม่ เลยไปถามญาติอีกครั้งว่า
เจอเธอจุดไหน เวลาไหน ญาติบอกเวลาเย็น
พอรู้ว่าตอนเย็น เกียนเลยขี่มอไซค์คันแบบนี้

ไปหาอีกครั้ง ไปถึงเกียนจอดหน้าเซเว่นเลย

เดินหาอยู่เกือบชั่วโมงก็ไม่เจอ เลยกลับมาที่รถแล้วถอน
หายใจว่า คงหมดหวังแล้วแน่ๆ และในจังหวะที่สวม
หมวกกันน็อค สายตาเกียนดันไปเจอพอดี เธอนั้งขายสลัด
อยู่หน้าร้าน สุกี้ ข้างๆเซเว่นพอดี เกียนน้ำตาไหลเลย
ยืนมองอยู่10นาที เธอหันมามองเกียนแล้ว ตกใจ
เหมือนคนไม่เชื่อสายตาตัวเอง แล้วเดินไปร้องไหไป
เธอเดินไปร้องไหในร้านสุกี้แล้วออกมาหาเกียนคำแลก
ที่เธอพูดคือ มาทำไม ไม่ต้องมาหาเลย กลับไปซะ
เกียนตอบไปว่าเพราะหัวใจสั่งให้มา เธอยืนต่อว่าเกียน
อยู่พักนึง เกียนจำได้ว่าเธอว่า เกียนหนีทำไมตอนเกิดเรื่อง
ทำไมไม่อยู่สู้กับเธอ เกียนเสียใจมากได้แต่ ขอโทษๆๆ
แล้วเธอก็กลับไปนั้งขายสลัดผัดต่อ

แล้วพอสามทุ่ม นายจ้างเธอขับกะบะมารับเธอกลับบ้าน
เธอไม่พูดอะไรแล้วขึ้นรถไป เกียนก็ขับมอไซค์กลับบ้าน
โดยตอนนั้นเรียนภาคค่ำ พ่อแม่เลยไม่สงสัย
ตั้งแต่นั้นมาเกียนไปหาทุกคืน จนเธอใจอ่อนยอมกลับมา
คบกับเกียน แต่ช่วงนั่นบ้านยังจนลำพังเกียนได้เงินไช้วันละ
200เองนะ เติมน้ำมันก็แทบจะหมดแล้ว เลยเลี้ยงข้าวเธอ
ได้แค่ร้านข้าวมันไก่แถวๆนั่นละ


พอเวลาพักของเธอ เกียนก็จะชวนเธอมานั้งข้างโป๊ะเรือ
แล้วก็คุยกันเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป


ทำอย่างนี้อยู่เป็นเดือนๆ ช่วงนั้น รร.เริ่มปิดเทอม
แฟนเกียนที่อยู่ในบ้านเลยสงสัยว่าทำไมยังไปเรียนอีก
แฟนเกียนเลยไปที่ รร.ไปถาม รร.ว่าทำไมยังมีเรียนอีก
ร.ป.ภ.บอกว่าปิดมาเป็นเดือนแล้ว เท่านั้นละ คืนนั้น
เกียนกลับมาบ้าน พ่อและแม่องค์ลงเลย ด่าเละ
และบอกว่าถ้ายังไม่เลิก จะตามไปท่าน้ำนนท์ เพื่อจัดการเธอ เกียนเลยต้องจบกับเธอ เป็นครั้งที่สอง



ปอลอ.ในรูป คือรูปที่เกียนเก็บไว้สิบกว่าปีแล้ว