เรามีเรื่องอยากแชร์ให้เพื่อนๆชาวพันทิปได้อ่านกันเป็นเรื่องราวรักในวัยใสๆ(รึป่าว)ของเราเอง
เข้าเรื่องเลยละกันนะ
ตอนนี้เราอายุ20ปีค่ะแต่ขอย้อนกลับไปเมื่อตอนป.6 ต่อนนั้นเราย้ายโรงเรียนบ่อยพอสมควรเพราะย้ายถิ่นบ่อยนิดนึง
เราได้เข้าไปเรียนในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่จ.ประจวบคีรีขันธ์ เราย้ายไปเรียนตั้งแต่ป.5 ได้อยู่ห้อง ป.5/1
แล้วด้วยความที่ว่าเราค่อนข้างหัวช้า เกรดป.5เทอม1ค่อนข้างห่วยพ่อเราเลยให้ไปเรียนพิเศษที่บ้านคุณครูประจำชั้นพวกเราเรียกท่านสั้นๆว่าครูวัฒ และตั้งแต่นั้นมาทุกๆวันหลังเลิกเรียนเราก็ต้องไปบ้านครูวัฒและรอเวลาให้เพื่อนๆมากันครบ ในความคิดเราก็จินตนาการไว้ว่าเราต้องเจอเพื่อนห้องเดียวกันกับเราแน่นอน จะได้มีเพื่อนนั่งเรียนแต่ปล่าวเลย ไม่มีใครที่เรารู้จักเลย มีเด็กจากโรงเรียนอื่น 5-6 คน จากโรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกันมีแค่ 4-5คน และ 1ใน 4-5คนนั้นมีเราที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว โต๊ะก็จะนั่งแยกกันไปตามระดับชั้น มีตั้งแต่ป.2จนถึงม.1 โต๊ะเราก็พวกผู้ชายก็จะแยกไปต่างหาก ตอนนั้นเริ่มไม่อยากเรียนแล้วค่ะเพราะไม่รู้จักใครไม่มีเพื่อนที่รู้จักมานั่งเรียนแถมทั้งโต๊ะมีแต่ผู้ชาย พวกผู้ชายเขาอยู่ห้องเดียวกันเขาก็เลยมีเพื่อนนั่งเรียนกัน เขาอยุ่ป.5/4 พวกผู้ชายก็จะมาไม่ค่อยครบทีมเท่าไหร่อ่ะค่ะ ก็ผู้ชายอ่ะเนาะชอบโดดชอบอะไรจะมาไม่ค่อยครบทีมหรอกค่ะนานๆจะมากันครบทีม หลังจากเราได้เรียนพิเศษไปเรื่อยๆจนเราก็เริ่มคุยเริ่มเข้ากันได้กับพวกผู้ชายแล้วค่ะ ก็นะ เด็กผู้หญิงทำอะไรก็จะละเอียดอ่อนกว่าผู้ชายเสมอเราเลยกลายเป็นเหมือนที่พึ่งให้กับเพื่อนผู้ชายเวลามีการทำแบบทดสอบเลยแหละ >< ก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งด้วยกันก็จะชอบแซวนั่นแซวนี่ ออกแนวขี้เล่น เขาจะตัวเล็กกว่าเราหน่อย ผอมๆ หน้าเรียวๆตาคมๆ เราจะใบหน้าเขาตอนนั้นได้ชัดเจนเลยค่ะ เขาชื่อม่อนเวลาเจอกันที่โรงเรียนบางทีก็แกล้งกันแซวกันตามประสา แต่จำไม่ได้ว่าแซวกันหยอกกันอีท่าไหนถึงได้ทำให้เรารู้สึกชอบเขาขึ้นมา มันมีความรู้สึกอยากเห็นเขาตลอดเวลา เดินผ่านห้องเขาเราก็ชอบมองไปตรงที่โต๊ะเขาเผื่อจะเห็นเขา เวลาเห็นหน้าเขาแล้วเรารู้สึกดีอ่ะค่ะ บางทีเจอกันในโดยบังเอิญเราก็จะแอบเขินแล้วก็ทำท่ามองไม่เห็น (นี่ขนาดป.5นะเนี่ยเรา5555) เวลาเจอกันตอนเรียนพิเศษเราก็หยอกกันตลอด แอบเขียนชื่อเขาที่โต๊ะเรียนตัวเองบ้าง เวลาหยิบหนังสือออกแล้วมาเห็นชื่อเขามันก็เขินๆอ่ะไม่รู้ทำไม 5555 แอบชอบเขาอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ป.5เทอม2จนจบป.6 เราก็กลับมาเรียนที่ขอนแก่นเพราะญาติทุกคนเราอยู่ที่นี่หมด เราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับเพื่อนที่ประจวบเลย แรกๆก็มีโทรหาเพื่อนบ้างแต่หลังๆก็หายกันไปโดยปริยายเพราะอยู่ห่างไกลกันต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปหาที่เรียนต่อม.1 แล้วตอนนั้นโทรศัพท์เราก็ยังไม่มี เวลาจะโทรคุยกับเพื่อนทีเราต้องยืมโทรศัพท์พ่อมาโทร เพื่อนบางคนก็มีโทรศัพท์อยู่แล้วเราก็จะโทรเข้าเบอร์เขาบางคนไม่มีโทรศัพท์ก็ต้องโทรเข้าเบอร์พ่อเบอร์แม่เขาอีกที สมัยนั้นการติดต่อหากันมันค่อนข้างไม่สดวกเหมือนตอนนี้เลยค่ะ ตอนนี้น่ะหรอแค่พิมพ์ชื่อเล่นหรือชื่อจริงก็อาจจะเจอๆกันบ้างก็ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนทุกวันนี้เรายังนึกถึงเขาเสมอ พอเล่นโซเชี่ยลเป็นบางทีเราก็ลองๆหาชื่อเขาบน FB ก็ไม่เจอเลย จนกระทั่งเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เองเราลองพิมพ์ค้นหาชื่อโรงเรียนที่เราเคยเรียนที่ประจวบดูก็มีเป็นเพจบ้างเป็นกลุ่มของพวกศิษย์เก่าบ้างเราเลยลองเข้าไปในกลุ่มๆนึงซึ่งเป็นกลุ่มของศิษย์เก่าโรงเรียนนั้น เราเลยลองขอเข้าดูเผื่อดูรายชื่อสมาชิกในกลุ่มอาจจะเจอใครซักคน เราจำชื่อเพื่อนได้เกือบหมดทุกคนบางคนจำชื่อจริงได้ บางคนจำชื่อเล่นได้ เราจำชื่อจริงนาสกุลของม่อนได้พอเขาอนุมัติให้เข้าร่วมกลุ่มเราก็หาเลยค่ะ ทีแรกไม่ได้จะหาจริงจังอะไรหรอกค่ะแค่อยากดูอยากรู้เรื่องราวทางนั้นเฉยๆเราแค่คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆความทรงจำดีๆจากที่นั่นแค่นั้นเอง เลื่อนๆไปเจอเฟสคนนึงเป็นนามสกุลเดียวกันกับม่อนเราเลยเข้าไปในเฟสคนนั้นทันที เราคิดว่าเขาน่าจะเป็นญาติของม่อนแน่นอน ก็เลยเข้าไปดูเพื่อนในเฟสเขาเผื่อจะมีกันเป็นเพื่อน แล้วเราก็เจอเฟสเขาจริงๆค่ะ ตอนนั้นแบบ...มีความสุขมาก ใจเต้นรัวๆ มือไม้นี่สั่นแบบอัตโนมัติ คือแบบดีใจมากทำอะไรไม่ถูก ใครจะไปคิดคะว่าเราจะเจอเฟสคนที่เราเคยแอบชอบคนแรก เราก็เลยลองกดแอดเขาไป เขาตั้งโพสของเขาเป็นแบบสาธารณะเราเลยส่องเฟสเขาระหว่างรอรับแอด ผ่านไป 2-3วันก็ยังไม่รับแอดเราเลยกะว่าถ้าเห็นอะไรเคลื่อนไหวในเฟสเขาเราก็จะลองส่งข้อความในแชทไปดูเผื่อเขาจะเอะใจแล้วรับแอดดู แล้วเราก็เห็นการเคลื่อนไหวของเขาจริงๆเพราะเราแอดเขาก็เหมือนเราติดตามเขาแล้ว สเตตัสเขาเด้งขึ้นหน้าฟีตเราเราก็เลยลองกดเข้าไปดูเฟสเขา เราเลยส่งข้อความไปว่า "รับแอดเค้าหน่อยน้าาา" แต่ผ่านไปหลายชั่วโมงผ่านไปเป็นวันเขาก็ไม่เปิดอ่านเลยค่ะ เราเลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรเขามากเผื่อเขารับแอดแล้วพอทักไปถ้าเกิดเขาจำเราไม่ได้เลยเราก็จะนอยเปล่าๆก็เลยคิดว่าไม่รับแอดไม่เป็นไรขอแค่ได้เห็นการเคลื่อนไหวของเขาบนหน้าฟีตเราก็พอแล้ว อย่างน้อยก็เจอเฟสเขา แอบติดตามเขาเงียบๆแบบนี้มีความสุขกว่า เวลาเห็นเขาอัพสเตตัสหรือว่าอัพรูปเราก็จะแอบยิ้มอยู่คนเดียว เห้อ บ้าจริง! >//<
ก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ มีเท่านี้แหละค่ะที่อยากจะมาแชร์ให้คนที่อยากอ่านได้มาอ่านกัน กระทู้นี้ไม่เหมาะกับพวกดราม่าที่ว่าแอบมีคนที่ชอบตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นประถมเพราะเราเลือกไม่ได้หรอกค่ะว่าเราจะรู้สึกดีๆแบบนี้ให้กับใครซักคนครั้งแรกเมื่อไหร่ อ้อ! ที่ตั้งกระทู้เป็นกระทู้คำถามนี่ก็เพราะเราตั้งกระทู้บนกระทู้สนทนาไม่ได้อ่ะมันให้เราทำอะไรนี่แหละถึงจะตั้งได้ เราว่ามันยุ่งยากเลยเลือกกระทู้คำถามเลยละกัน ใครอยากมาเล่าเรื่องรักใสๆ แบบPuppy Love สู่กันอ่านก็มาแชร์กันได้น้าา ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค้าา^^
Puppy Love
เข้าเรื่องเลยละกันนะ
เราได้เข้าไปเรียนในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่จ.ประจวบคีรีขันธ์ เราย้ายไปเรียนตั้งแต่ป.5 ได้อยู่ห้อง ป.5/1
แล้วด้วยความที่ว่าเราค่อนข้างหัวช้า เกรดป.5เทอม1ค่อนข้างห่วยพ่อเราเลยให้ไปเรียนพิเศษที่บ้านคุณครูประจำชั้นพวกเราเรียกท่านสั้นๆว่าครูวัฒ และตั้งแต่นั้นมาทุกๆวันหลังเลิกเรียนเราก็ต้องไปบ้านครูวัฒและรอเวลาให้เพื่อนๆมากันครบ ในความคิดเราก็จินตนาการไว้ว่าเราต้องเจอเพื่อนห้องเดียวกันกับเราแน่นอน จะได้มีเพื่อนนั่งเรียนแต่ปล่าวเลย ไม่มีใครที่เรารู้จักเลย มีเด็กจากโรงเรียนอื่น 5-6 คน จากโรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกันมีแค่ 4-5คน และ 1ใน 4-5คนนั้นมีเราที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว โต๊ะก็จะนั่งแยกกันไปตามระดับชั้น มีตั้งแต่ป.2จนถึงม.1 โต๊ะเราก็พวกผู้ชายก็จะแยกไปต่างหาก ตอนนั้นเริ่มไม่อยากเรียนแล้วค่ะเพราะไม่รู้จักใครไม่มีเพื่อนที่รู้จักมานั่งเรียนแถมทั้งโต๊ะมีแต่ผู้ชาย พวกผู้ชายเขาอยู่ห้องเดียวกันเขาก็เลยมีเพื่อนนั่งเรียนกัน เขาอยุ่ป.5/4 พวกผู้ชายก็จะมาไม่ค่อยครบทีมเท่าไหร่อ่ะค่ะ ก็ผู้ชายอ่ะเนาะชอบโดดชอบอะไรจะมาไม่ค่อยครบทีมหรอกค่ะนานๆจะมากันครบทีม หลังจากเราได้เรียนพิเศษไปเรื่อยๆจนเราก็เริ่มคุยเริ่มเข้ากันได้กับพวกผู้ชายแล้วค่ะ ก็นะ เด็กผู้หญิงทำอะไรก็จะละเอียดอ่อนกว่าผู้ชายเสมอเราเลยกลายเป็นเหมือนที่พึ่งให้กับเพื่อนผู้ชายเวลามีการทำแบบทดสอบเลยแหละ >< ก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งด้วยกันก็จะชอบแซวนั่นแซวนี่ ออกแนวขี้เล่น เขาจะตัวเล็กกว่าเราหน่อย ผอมๆ หน้าเรียวๆตาคมๆ เราจะใบหน้าเขาตอนนั้นได้ชัดเจนเลยค่ะ เขาชื่อม่อนเวลาเจอกันที่โรงเรียนบางทีก็แกล้งกันแซวกันตามประสา แต่จำไม่ได้ว่าแซวกันหยอกกันอีท่าไหนถึงได้ทำให้เรารู้สึกชอบเขาขึ้นมา มันมีความรู้สึกอยากเห็นเขาตลอดเวลา เดินผ่านห้องเขาเราก็ชอบมองไปตรงที่โต๊ะเขาเผื่อจะเห็นเขา เวลาเห็นหน้าเขาแล้วเรารู้สึกดีอ่ะค่ะ บางทีเจอกันในโดยบังเอิญเราก็จะแอบเขินแล้วก็ทำท่ามองไม่เห็น (นี่ขนาดป.5นะเนี่ยเรา5555) เวลาเจอกันตอนเรียนพิเศษเราก็หยอกกันตลอด แอบเขียนชื่อเขาที่โต๊ะเรียนตัวเองบ้าง เวลาหยิบหนังสือออกแล้วมาเห็นชื่อเขามันก็เขินๆอ่ะไม่รู้ทำไม 5555 แอบชอบเขาอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ป.5เทอม2จนจบป.6 เราก็กลับมาเรียนที่ขอนแก่นเพราะญาติทุกคนเราอยู่ที่นี่หมด เราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับเพื่อนที่ประจวบเลย แรกๆก็มีโทรหาเพื่อนบ้างแต่หลังๆก็หายกันไปโดยปริยายเพราะอยู่ห่างไกลกันต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปหาที่เรียนต่อม.1 แล้วตอนนั้นโทรศัพท์เราก็ยังไม่มี เวลาจะโทรคุยกับเพื่อนทีเราต้องยืมโทรศัพท์พ่อมาโทร เพื่อนบางคนก็มีโทรศัพท์อยู่แล้วเราก็จะโทรเข้าเบอร์เขาบางคนไม่มีโทรศัพท์ก็ต้องโทรเข้าเบอร์พ่อเบอร์แม่เขาอีกที สมัยนั้นการติดต่อหากันมันค่อนข้างไม่สดวกเหมือนตอนนี้เลยค่ะ ตอนนี้น่ะหรอแค่พิมพ์ชื่อเล่นหรือชื่อจริงก็อาจจะเจอๆกันบ้างก็ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนทุกวันนี้เรายังนึกถึงเขาเสมอ พอเล่นโซเชี่ยลเป็นบางทีเราก็ลองๆหาชื่อเขาบน FB ก็ไม่เจอเลย จนกระทั่งเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เองเราลองพิมพ์ค้นหาชื่อโรงเรียนที่เราเคยเรียนที่ประจวบดูก็มีเป็นเพจบ้างเป็นกลุ่มของพวกศิษย์เก่าบ้างเราเลยลองเข้าไปในกลุ่มๆนึงซึ่งเป็นกลุ่มของศิษย์เก่าโรงเรียนนั้น เราเลยลองขอเข้าดูเผื่อดูรายชื่อสมาชิกในกลุ่มอาจจะเจอใครซักคน เราจำชื่อเพื่อนได้เกือบหมดทุกคนบางคนจำชื่อจริงได้ บางคนจำชื่อเล่นได้ เราจำชื่อจริงนาสกุลของม่อนได้พอเขาอนุมัติให้เข้าร่วมกลุ่มเราก็หาเลยค่ะ ทีแรกไม่ได้จะหาจริงจังอะไรหรอกค่ะแค่อยากดูอยากรู้เรื่องราวทางนั้นเฉยๆเราแค่คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆความทรงจำดีๆจากที่นั่นแค่นั้นเอง เลื่อนๆไปเจอเฟสคนนึงเป็นนามสกุลเดียวกันกับม่อนเราเลยเข้าไปในเฟสคนนั้นทันที เราคิดว่าเขาน่าจะเป็นญาติของม่อนแน่นอน ก็เลยเข้าไปดูเพื่อนในเฟสเขาเผื่อจะมีกันเป็นเพื่อน แล้วเราก็เจอเฟสเขาจริงๆค่ะ ตอนนั้นแบบ...มีความสุขมาก ใจเต้นรัวๆ มือไม้นี่สั่นแบบอัตโนมัติ คือแบบดีใจมากทำอะไรไม่ถูก ใครจะไปคิดคะว่าเราจะเจอเฟสคนที่เราเคยแอบชอบคนแรก เราก็เลยลองกดแอดเขาไป เขาตั้งโพสของเขาเป็นแบบสาธารณะเราเลยส่องเฟสเขาระหว่างรอรับแอด ผ่านไป 2-3วันก็ยังไม่รับแอดเราเลยกะว่าถ้าเห็นอะไรเคลื่อนไหวในเฟสเขาเราก็จะลองส่งข้อความในแชทไปดูเผื่อเขาจะเอะใจแล้วรับแอดดู แล้วเราก็เห็นการเคลื่อนไหวของเขาจริงๆเพราะเราแอดเขาก็เหมือนเราติดตามเขาแล้ว สเตตัสเขาเด้งขึ้นหน้าฟีตเราเราก็เลยลองกดเข้าไปดูเฟสเขา เราเลยส่งข้อความไปว่า "รับแอดเค้าหน่อยน้าาา" แต่ผ่านไปหลายชั่วโมงผ่านไปเป็นวันเขาก็ไม่เปิดอ่านเลยค่ะ เราเลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรเขามากเผื่อเขารับแอดแล้วพอทักไปถ้าเกิดเขาจำเราไม่ได้เลยเราก็จะนอยเปล่าๆก็เลยคิดว่าไม่รับแอดไม่เป็นไรขอแค่ได้เห็นการเคลื่อนไหวของเขาบนหน้าฟีตเราก็พอแล้ว อย่างน้อยก็เจอเฟสเขา แอบติดตามเขาเงียบๆแบบนี้มีความสุขกว่า เวลาเห็นเขาอัพสเตตัสหรือว่าอัพรูปเราก็จะแอบยิ้มอยู่คนเดียว เห้อ บ้าจริง! >//<
ก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ มีเท่านี้แหละค่ะที่อยากจะมาแชร์ให้คนที่อยากอ่านได้มาอ่านกัน กระทู้นี้ไม่เหมาะกับพวกดราม่าที่ว่าแอบมีคนที่ชอบตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นประถมเพราะเราเลือกไม่ได้หรอกค่ะว่าเราจะรู้สึกดีๆแบบนี้ให้กับใครซักคนครั้งแรกเมื่อไหร่ อ้อ! ที่ตั้งกระทู้เป็นกระทู้คำถามนี่ก็เพราะเราตั้งกระทู้บนกระทู้สนทนาไม่ได้อ่ะมันให้เราทำอะไรนี่แหละถึงจะตั้งได้ เราว่ามันยุ่งยากเลยเลือกกระทู้คำถามเลยละกัน ใครอยากมาเล่าเรื่องรักใสๆ แบบPuppy Love สู่กันอ่านก็มาแชร์กันได้น้าา ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค้าา^^