ของผมที่เคยทำแบบไม่มีลืมเลยก็ตอนอยู่ปี๔ จะว่าไปตอนนั้นเขาก็ยังไม่ใช่แฟนนะครับ เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนมัธยม สนิทกันมากผมติวหนังสือให้ตั้งแต่ ม.ปลาย จนจบมาก็ตามไปติวให้ต่อให้ที่บ้านเธอ จากรำคาญในช่วงแรกๆกลายเป็นขาดไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ว่างเมื่อไรต้องหาข้ออ้างไปหาที่บ้าน อ้างว่าไปติวให้ นู่น นี่ นั่น ไปเรื่อย ทั้งที่ผมเรียนทหารแต่น้องเขาเรียนพยาบาล แต่อยากไปน่ะ น้องเขาก็ไม่ว่าอะไรเต็มใจให้ไป พ่อแม่ก็ยินดีต้อนรับ จนปลายปี๔ ผมเป็นครูฝึกสวนสนาม ต้องออกไปคุมซ้อมสวนสนามที่ลานพระรูป ตอนเย็นวันศุกร์ พอซ้อมเสร็จก็ไม่เข้าโรงเรียนแล้ว อารามคิดถึงมากอยากไปเห็นหน้าก็เลยไปรอที่ รพ.วชิระ ตอนนั้นไม่รู้หรอกครับว่าวิทยาลัยพยาบาลที่เธอเรียนอยู่ตรงไหนรู้แต่ว่าเธอเรียนที่วชิระก็ลงไปเดินๆดูเห็นนักเรียนพยาบาลเขาเดินมาทางไหนก็เดินไปทางนั้นจนไปสุดที่ตึกสุดท้ายก่อนออกถนนใหญ่ที่จะข้ามไป วิทยาลัย (ถนน ขาว) ตอนนั้นก็ยังไม่รู้  เดินไปเดินมาก็นึกอะไรไม่ออกเลยนั่งรออยู่ที่หน้าตึกคนป่วย แล้วภาวนาให้น้องเขาเดินออกมา ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะครับ สักพักใหญ่ๆเธอก็เดินจากประตูหลังโรงพยาบาลตรงมาทางผมแต่เธอไม่ได้มองผมหรอก ตอนนั้นผมนี่ดีใจมากๆแต่ไม่ได้พูดอะไรจนเธอเดินมาใกล้ก็เธอเงยหน้ามามอง (ตรงนั้นมันแคบ เธอเลยดูเพื่อจะได้หลบสะดวกๆ) พอเห็นว่าเป็นผมนั่งอยู่เท่านั้นแหละ หยุดชะงัก อ้าปาก เอามือปิดปากเลย เหมือนคนช๊อกไปพักหนึ่ง ผมก็นั่งยิ้มแล้วก็ทักไปเธออึ้งไปพักหนึ่งเลยกว่าจะพูดอะไรออกมาได้ เธอบอกว่าต้องรีบไปขึ้นเวรอยู่คุยด้วยไม่ได้ก็เลยเดินไปส่งที่ตึก เธอบอกทีหลังว่าตอนนั้นทั้งตกใจ ทั้งดีใจที่เจอผม เลยทำอะไรไม่ถูกเลย ผมยังจำสีหน้าตอนนั้นของเธอได้อยู่เลย หลังจากนั้นไม่กี่เดือนก็ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ตอนนี้ลูก๙ขวบแล้วครับ นึกถึงตอนนั้นเมื่อไรยังขำกันอยู่เลยครับ ไม่มีลืมเลยจริงๆ