อย่างเเรกต้องบอกเลยว่าเป็นกระทู้เเรกในชีวิต ///แค่อยากเล่าเรื่องราวชีวิตเรื่องความรักของตัวเอง ให้คนอื่นๆได้ฟังบ้าง

เริ่มด้วย เมื่อ ปี 49  ได้ย้ายเข้าไปเรียนโรงเรียนเเห่งหนึ่ง เเถว ย่านบางประกอก ตอนนั่นก็เป็นช่วงวัยรุ่นต้นๆพอดี ^^  (อ่อลืมบอกไปว่าเจ้าของกระทู้เป็นผู้หญิงอ้วนคนหนึ่ง  ที่เกิดเเอบชอบผู้ชาย อิอิ) มาต่อกันเลยดีกว่า เมื่อได้เข้ามาเรียนได้สักพัก เจ้าของกระทู้เกิดชอบผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมา//  คือเเอบชอบเค้ามากอ่ะ เเอบชอบขนาดยอมตื่นมาเรียนแต่ชอบ (ทั้งที่ตัวเองเป็นคนขี้เกียจตื่นมาก แต่ก่อนมาเรียนสายตลอด ) มาเเต่เช้าเพื่อเดินจากปากซอยเพื่อเข้าโรงเรียนเพื่อเจอกับผู้ชายคนนี้  ทำทุกอย่างเพื่อจะให้เป็นเรื่องบังเอิญ ขยันทำการบ้านเพื่อให้เค้ามาขอยืมไปลอก (คือเเบบว่าเปลี่ยนนิสัยตัวเองจากขี้เกียจๆกลายเป็นคนขยันไปเลย) ทำทุกอย่างเพื่อที่จะใกล้ชิดเค้า โดยที่เพิ่อนสนิทเราก็ไม่มีใครรุ้นะ (แต่ถ้าเพื่อนรู้ทุกอย่างก็จบเฮเลย // เคยได้ยินประโยคนี้ไหม ถ้าชอบใครแล้วบอกเพื่อนสนิท ไม่เกินสองวันรู้กันทั้งห้อง //เจ้าของกระทู้กลัวมากๆ กลัวถ้าเค้ารู้เค้าต้องไม่คุยกับเราเเน่ๆเลยเก็บไว้คนเดียว ) แต่มันก็มีความสุขดีนะ ชอบเเบบว่าไม่ได้หวังอะไรตอบเเทน แค่เห็นเค้าคุยกับเค้าก็มีความสุขแล้ว //ทุกคนว่าไหม แล้วเราก็ไม่เจ็บด้วย//    แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้นะ ความลับสักวันต้องมีคนรู้ ดันมีเพื่อนสนิทของเจ้าของกระทู้ดันรู้ซะหนิ เเย่เลย ทีนี้เเระรู้กันหมดทั้งห้อง กลายเป็นเสียเพื่อนไปเลยจากคนที่เคยสนิทเคยคุยเลยยืมงานไปลอก เคยพูดคุยกัน กลายเป็นคนเเทบจะไม่รู้จักกันเลย ช่วงนั้นถามว่าเสียใจไหม เสียใจนะ เเต่ก็ทำใจไว้แล้วว่า หน้าตาอย่างเรา หุ่นอ้วนๆอย่างเราใครจะมาชอบ
**** ปี 51  
เป็นช่วงที่จะเข้ามหาลัย ตอนนั้นก็ยังแอบชอบคนเดิมอยู่นะ ไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงได้ชอบเค้ามาตลอด 3 ปีที่เรียนด้วยกันมาก  /// แต่ก็รู้สักอึดมากมาตลอดที่เรียนที่นี่เพราะเค้าทำเป็นคนอื่นสำหรับเราไปเลย  เจ้าของกระทู้เลยตั้งใจว่า จะไปเรียนต่อมหาลัย จะไม่ต่อ ปวส. ที่เดิม เพราะยังไงก็ต้องเจอเค้าอยู่ดี มันรู้สึกอึดอัดมาก เราไปเรียนที่อื่นดีกว่า  ก็พยายามหาที่เรียนสอบเกือบทุกมหาลัย  ติดเเต่สำรองตลอด เครียดมาก มีอาจารย์ที่โรงเรียนถามว่าสอบไม่ติด ก็กลับมาต่อปวส. ที่เดิมนะ ความรู้สึกเราคืออยากเรียนนั่นเเระ แต่ต้องเจอเค้าไม่เอาดีกว่า เหลือสอบที่สุดท้าย ดันดีรู้สึกโล่งมาก ก็เลยตัดสินใจเรียนต่อมหาลัยเเถวดินเเดง ตลอด 4 ปี ที่เรียนมหาลัย เชื่อไหมว่าเราไม่เคยมองผู้ชายคนไหนเลย มีเพื่อนที่มหาลัยถามว่าแกไม่มีเเอบชอบรุ่นพี่หรือปลื้มใครเลยหรอ //ก็ได้แต่ตอบไปว่าเราเเอบชอบเพื่อนตั้งแต่เรียนที่โรงเรียนเก่าเเล้ว ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ // เพื่อนก็บอกว่า เเหม่แม่รักเดียวใจเดียว  // เเต่เอาเข้าจริงๆเราก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบเขานะ แต่เเอบหวังมาตลอดนะว่าจะได้คุยกันเหมื่อนเมื่อก่อน //// เคยคิดจะพยายามลดความลดเพื่อเค้าด้วยนะแต่ไม่สำเร็จ /// เห็นแก่ของกินมากกว่า  กินมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ  ///// พอตอนเรียนปี 3 จะขึ้นปี 4 ไปส่องเฟช คนที่เราเเอบชอบ เค้ามีเเฟนจร้า  /// เรานี่น้ำตาไหลออกมาเลยจร้า  บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงเสียใจ  // แต่ก็ยินดีกับเค้านะ (เพราะเห็นปัจจุบันเค้าจะเเต่งงานเดือนสิงหา นี้แล้ว)  พอคนที่เราเเอบชอบมีเเฟนเเทนที่จะหยุดชอบไม่หยุดจ้า  ส่องเฟชหนักกว่าเดิม ///ส่องเองเจ็บเองเศร้าเอง /// ทำทุกวันนะ  บางทีก็ดีใจที่เค้าเจอคนดีๆนะ เจ้าของกระทู้เเอบชอบคนนี้มาตั้งแต่ ปี 49 - 56  น่าจะประมาณ เกือบ 8 ปีนะ แต่เป็น 8 ปีที่ไม่ได้เจ็บได้เศร้ามาก มันก็มีความสุขเล็กๆ เพราะยังไงเค้าก็ไม่สนใจผู้หญิงอ้วนๆดำอย่างเราอยู่เเล้ว

*****หลังจากนั้นมาก็ไม่ได้ชอบแล้วก็ไม่เเอบมองผู้ชายคนไหนอีกเลย เรียนจบก็หางานทำ  ด้วยที่เราเป็นคนอ้วนด้วย เลยไม่อยากคาดหวังอะไรให้มันมากกลัวว่ามันจะเจ็บ   ก็ตั้งใจทำงาน (รวมถึงตั้งใจกินด้วยหรือป่าวนะ  55+  เพราะหลังเลิกงานนี่กินหมูกระทะ กินบุพเพ่ ตลอด น้ำหนักขึ้น เข็มกิโลหมุนหัวทิ่มเลยทีเดียว 5555+ )  ////แต่บางทีก็รู้สึกเหงา  เหงามากเลยเเระ เพราะเพื่อนก็มีเเฟนกันบ้าง อยู่ห่างกันบ้าง บอกเลยว่าเหงามาก  

*****ช่วงต้นปี 57   อยู่ดีๆมีคนแอดไลน์เรามาเป็นผู้ชาย เราก็งงว่าใคร เค้าก็ทักเรา เราก็คุยกับเค้านะ เพราะว่าเค้าก็คุยกับเราดี เราก็เลยคุยไปเรื่อย (คุยไปเรื่อย จนถึง เดือนพฤษภาคมเลยเเระ คุยไปได้ยัง คุยก่อนนอนทุกวันจนกลายเป็นชีวิตประจำวันเลย ////ผู้ชายคนที่เข้ามาคุยกับเราเค้าเป็นทหาร อยู่เเถวภาคใต้ เค้าคุยกับเราดีมากเลยนะ เเบบสนิทกันเลยเเระ //// มีอยู่วันหนึ่งเค้าถามน้ำหนักเรา  โอ่เรานี่นิ่งเลย เงียบไปสักพัก ก็เลยตอบไปว่าเราอ้วน อ้วนมากด้วย แล้วก็ส่งรูปเต็มตัว ไปให้เค้าดู /// แต่ในใจก็เตรียมใจไว้แล้วนะว่าเค้าเป็นรูปเราเค้าไปเเน่ๆ ///// รู้ไหมเค้าตอบว่ายังไง **เค้าบอกว่าอ้วนได้ ก็ผอมได้** แค่นั้นเเระ เราลดน้ำหนักตั้งแต่นั้นมา  เริ่มจากค่อยๆลดเเป้งลดน้ำหวาน กินแต่ผัก //คือเริ่มมีเเรงผลักดัน//  (จนพ่อเราเเซวว่า * ทีพ่อแม่บอกให้ลดน้ำหนักตั้งแต่เด็กนะไม่อยากจะลด ทีผู้ชายบอกให้ลดคำเดียวเท่านั้นเเหละทำตามเลย 5555*) ตั้งแต่นั้นมาเราก็ลดน้ำหนักมากเลยๆ ///// แต่เรื่องก็มีอยู่ว่า เค้าคนที่บอกให้เราลดน้ำหนัก อยู่ๆก็หายไปเลย หายไปแบบไม่ได้บอกเหตุผล หรือบอกลาอะไรเลย เราก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร หรือเกิดอะไรขึ้นนะ  ////แต่ต้องขอบคุณเค้านะที่ทำให้เราอยากลดน้ำหนักอยากจะเเต่งตัวสวยๆ ////


****แต่หลังจากนั้นไม่นาน ประมาณสิงหาได้มั้งเจ้าของกระทู้ก็เริ่มน้ำหนักลดลงมากแล้วก็รู้จักแต่งตัวให้ดูดี (เจ้าของกระทู้ทั้งอ้วนทั้งสูง) อยู่ดีๆมีผู้ชายมาชอบอ่าาา!!!! คือแบบว่าเรางงเหมือนกัน แต่ก็ให้ไลน์เค้าไปนะ อิอิอิ  ///// เค้าก็ไลน์มาคุยกับเรานะ ไลน์แบบจีบเลยเเหละ เราคุยไลน์ไปนะ หน้าเเดงไปเลยเเหละ พอคุยไปสักพักเค้าก็ขอเบอร์เราไป /// ไอเราก็ให้ซิจ๊ะ 55++ ///เราเค้าก็โทรมาคุยถามโน่นนี่นั้น สลับกลับคุยไลน์ /// อยู่ๆเค้าก็บอกเราว่าชอบเรา **เราก็อึ้งซิค่ะ** ก็เลยบอกไปว่าเราเธอก็เห็นไม่ใช่เหรอ // เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรนิ เค้าก็ไม่ได้หล่ออะไรเหมือนกัน/// เเล้วเราก็กำลังลดน้ำหนักอยู่ไม่ใช่หรือ ///////// เราก็เคลิ้มซิค่ะ นึกว่าเจอเจ้าชายในฝันที่ชอบ เราจริงๆ ที่มองข้ามรูปร่างหน้าตาของเรา  //// ก็เลยตกลงเป็นเเฟนกัน /// ก็คุยกันเหมือนเเฟนปกตินะ ไลน์หา กันบ่อยช่วงเเรกๆ มีโทรหากันบ้างนิดหน่อย แต่น้อยกว่าตอนเค้าจีบเรานะ /// แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะว่าเหมือนเค้าเป็นเเฟนคนเเรกของเรา เราก็ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะทำตัวยังไง ///// ตอนเเรกเรารู้สึกดีมากๆเลยนะที่มีคนมาเป็นห่วงเป็นใยเรา คอยถามเรา //// เราก็เป็นห่วงเค้านะ ดูเเลเค้าทุกอย่าง ทั้งของใช้ เสื้อผ้า คือเรารักใครไปเเล้วเราก็อยากให้เค้าดูดี อยากให้เค้าใช้ของดีๆ //// พอถึงวันรับปริญญาของเค้า เราก็ซื้อดอกไม้มานั่งจัดช่อเอง  ตั้งใจทำสุดๆเพื่อนให้เค้า หาซื้อตุ๊กตาหมีใส่ชุดครุยตัวตั้งหลายบาท คือเราอยากให้เค้า /// ให้เเม้กระทั้งเค้ายืมเงินด้วยนะ ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ แต่ให้เค้าด้วยความเต็มใจ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร //// หลังจากนั้นมาทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน จากดีๆกายเป็นห่างๆกัน เป็นเค้าที่ห่างไปนะ แต่เราก็พยายามทักพยายามคุยกับเค้าแต่เหมือนเค้าเปลี่ยนไปจากหน้ามือกายเป็นหลังมือ เค้าไม่ค่อยสนใจเรา ไม่ให้เราไปวุ่ยวายกับเค้า /// เราอยากจะโทรหาเค้าแต่ละครั้งเราทำใจตั้งนานว่าจะโทรไปไหม  โทรไปแล้วเค้าจะว่าเราจะเหวี่ยงเราหรือป่าว /// ตอนนั้นเราเเย่มากอ่ะ เรามีเพื่อนสนิทคนเดียวที่คอยให้คำปรึกษาให้เราระบาย //// ตอนนั้นเราต้องยอมทนสภาพนี้มาตอน เค้าไม่ไลน์หา ไม่เคยโทรหา /// นอกจากเค้าอยากจะได้อะไรหรือจะใช้เงินเค้าถึงโทรหา // เราทนรับสภาพนะ เราร้องไห้ทุกวัน  /// เราไม่เเน่ใจว่าตอนที่มีเเฟน มันคือสุขหรือทุกข์กันเเน่ //// ทะเลาะกันแต่ละครั้งเค้าจะอ้างเเฟนเก่าตลอด มันทำให้เราเสียใจมาก /// แล้วทุกครั้งเค้าก็จะพูดทำนอง เเบบว่า *** ทนได้ก็อยู่ ทนไม่ได้ก็ไป*** //// คือตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเป็นคนเปลี่ยนเพื่อเค้าตลอดเลย เค้าไม่เคยเปลี่ยนอะไรเพื่อเราเลย /// เเค่ให้เค้าโทรหาเราทุกวันเค้ายังทำไมได้เลย เราก็ไม่รู้ทนสภาพนั้นไปได้ยังไง//// บอกได้เลยตอนนั้นคิดจะเลิกหลายครั้ง  แต่เลิกไม่ได้ เราก็พยายามง้อเค้าตลอดตามใจเค้าตลอด ///// จนเราคิดว่าเราจะทนเพื่อคนที่ไม่รักเราทำไม //// ตลอดเวลาเค้าไม่เคยรักเราเลยนะ เหมื่อนที่ผ่านมามันเป็นสิ่งหลอกลวง เป็นสิ่งที่เค้าสร้างขึ้น /// แต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร /// คือเราพยามยามเลิกพยามตัดใจหลายครั้งมากตั้งแต่ปลายเดือนมกราคม ไม่พยายามติดหายไปบ้าง /// เราหาไปเค้าไม่เคยถามอะไรเลยนะ มีเเต่เรานั่งรอเค้าตลอดเวลา /// ตอนนั้นแย่มาก โทรมด้วยหน้าดำมาก คนมันเครียดไม่รู้จะทำยังไง หลังจากนั้นก็เป็นเราที่ไลน์ไปหาเค้าก่อนนะ ก็คุยกัน ได้ดี สองสามวันสุดท้ายเค้าก็เป็นเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่ได้โทษเค้าอย่างเดียวนะ อาจจะเป็นที่ตัวเราด้วย /// อย่างที่เค้าเคยบอกเราว่า /// รู้ตัวว่าไม่สวยอย่าทำตัวให้เรื่องมากได้ไหมน่ารำคาญ คุยด้วยคบด้วยก็ดีเท่าไรแล้ว (ประโยคนี้จำขึ้นใจเลย) //// ตอนนั้นก็คิดจะตัดใจแล้วละ แต่ใครจะตัดใจได้เร็วละ ในเมื่อเรักไปแล้ว ใครจะไปตัดใจได้ในเวลาเเค่สั้นๆ///// เราก็เลยถอยห่างออกมาก พยายามคุยกับเพื่อนไปเดินเล่นกับเพื่อน /// อยู่กับพ่อเเม่ให้มากขึ้น /// มันทำให้เราดีขึ้นจริงๆนะ //เวลาที่เราอึดอัดใจหรือท้อเเท้เราก็อยากจะอยู่กับคนที่รักเรามาที่สุด นั้นก็คือพ่อเเม่ *** เชื่อไหมแค่นั่งข้างพ่อเเม่น้ำตาก็จะไหลแล้ว*** ตอนนั้นเครียดจริงๆพออยู่กับครอบครับกับเพื่อนก็รู้สึกดีขึ้นมากๆ    *******เดี๋ยวจะต่อนะค่ะขอทำงานแปป