ของเรานะ เริ่มจากมีเพื่อนคนหนึ่งคบมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงม.6เลยกันอีก แถมยังเป็นญาติห่างๆ จำได้เลยว่าตอนป.6มันเอาตุ๊กตาให้เราแล้วมันยังบอกอีกว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมัน ตอนแรกนกี่ธรรมดาไม่มีไรเกิดขึ้นจนมาถึงม.3มีคนมาจีบมันคุยกัน3วันเป็นแฟนกันเลย ด้วยเหตุนี้มันจึงโดนเพื่อนในกลุ่มแบนมันเลยย้ายไปอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งมันก็เคยนินทาเพื่อนที่มันสนิทด้วยว่าเขาแฮ่น(ภาษาเหนือ)เพียงเพราะเขาถ่ายรูปใน facebook ชูสองนิ้วซึ่งปกติคนนี้เป็นคนเรียบร้อย ถึงเราจะอยู่กับกลุ่มที่แบนมันแต่เราก็พูดคุย คอยอยู่เคียงข้างมันตลอด เรื่องมันเริ่มเกิดเมื่อตอนม.4 ไปติวเปปทีน เราโทรไปจองที่พักแล้วเขาบอกให้มาติต่อที่โรงแรมเลย แต่พวกมันได้นะ ไปด้วยกัน11คน มีห้องพักแค่3ห้อง ซึ่งเป็นของคนที่จองไว้อยู่ได้ห้องละ2คน เปน6คน เหลือ5คนที่ยังไม่มีที่พัก คนหนึ่งไปนอนบ้านแฟนเหลือ4คน ตอนแรกจะไปนอนคอนโดของอาจารย์แต่เขาจะมาตอนเย็นนู่นเลยไม่อยากรบกวนเลนขอพนักงานพักเพิ่ม มันก็แจกแจงเอาเพื่อนแต่ละคนเข้าห้อง แล้วไงเหลือเราคนเดียว แต่ดูแล้วมันน่าจะเป็นเราไม่ใช่หรอที่จะได้ไปยู่กับมันเพราะเราสนิทกันถึงขั้นเลี้ยงหมูในfacebookให้ ขโมยหมูให้ด้วย  เพื่อนอีกห้องเลยชวนเราไปนอนด้วยเลยมีที่พักไป คืนที่2มันไปนอนกับแฟน(คนละคนกับตอนม.3นะ มันเลิกกับคนนั้นแล้วมาคบกับคนนี้) เราเลยไปนอนห้องมัน พอขึ้นม.5นี่แหละที่โครตเจ็บและจำมาถึงทุกวันนี้ เราคุยกับผช คนหนึ่งเป็นรุ่นน้องซึ่งค่อนข้างhot ในโรงเรียน ตอนแรกเราก็ไม่ได้ชอบ แต่วันหนึ่งเขาไปเล่นเกมแล้วได้ขนมเขาเอามาให้เรา ตั้งแต่นั้นมาชอบเลย แต่ยังไม่ได้คุยกันเพราะเขามีแฟนแล้ว จนวันหนึ่งเขาทะเลาะกับแฟน น่าจะเลิกกันเลย เพราะผญแอบไปคุยกับคนอื่น ซึ่งเขามาเล่าให้เราฟังซึ่งอีเพื่อนคนนี้ก็อยู่ด้วย แล้วหลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยกัน เขาปรึกษาเราว่าควรทำไงดีแฟนเก่าเค้าก็มีแฟนแล้ว เราเลยบอกให้หาคนควงประชดเลย ซึ่งเราไม่ได้หมายถึงเรานะ คุยกันทุกวันเลยก็มีความสุขดีแต่แล้วความซวยก็มาเยือน เมื่อเราเอาซิมเน็ตให้เค้าแล้วอีเพื่อนคนนี้มาเห็น แล้วเราก็เคยเข้าเฟสแล้วลืมออกจากระบบเครื่องมัน มันเปิดดูที่เราคุยกันแล้วนรกก็เริ่มขึ้น มันเริ่มนินทาเราว่าให้เราและเริ่มแพร่ข่าวให้เพื่อนในห้องโดยแกล้งว่าอาจารย์คนนี้เรียก แล้วไปคุยที่หน้าห้อง เราอยู่ในห้อง รู้ได้ถึงรังสีอัมหิต แต่ละคนที่เข้ามาในห้องเริ่มเสียดสีเรา ถึงความไม่เหมาะสม ปลวกไรงี้ ไม่ได้ดูสังขารตัวเองเลย กับเพื่อนกลุ่มเดียวกันรวมมันด้วยนะเวลากินข้าวก็จะพูดเสียดสีเราตลอด เราห่อข้าวไปนะเพราะตึกที่เรียนมันไกลโรงอาหาร แต่ใกล้สหกรณ สงข้าวแม่เพื่อนนั่นแหละเพื่อนมันจะเอามาให้ตอนเช้า หลังๆมาเราเลิกสั่งเลย ไปกินกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งไกลหน่อยแต่สบายใจถูกกว่าด้วย บางวันก็ซ้อขนมกินเอาและยังเอามาให้พูดประโยคที่เราคุยในเฟสที่ชวนเขาไปซื้อหนังสือที่ในเมือง เขาไม่ได้ไปนะ เราเลยไปกับแม่ เราเคยชวนพวกมันแล้วแต่มันไม่ไปกันเราเลยไปชวนคนอื่นไง พูดเสียดสีโยงไปหาแม้กระทั่งน้องรหัสเราอีก แรงเหมือนพี่มันไรงี้ อยากถามมากว่าแค่กูชวนคนที่คุยด้วยไปซื้อหนังสือนี่มันแรงมันแรดมากเลยหรอสัส ทีไปนอนกับผช ตั้งแต่ม.2กูยังไม่เคยว่า(เพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งอยู่ในกลุ่มมันเคยชอบคนที่เราคุยตั้งแต่มอต้น) ไปเรียนพิเศษนี่แม่เช่าหอให้อยู่ไม่เคยนอน ไปนอนแต่บ้านผช หอมีไว้แค่อาบน้ำ อีเพื่อนที่ปล่อยข่าวนี่ก็ไปนอนกับ ผช ป่าววะ กับแฟนเก่าตอนอยู่มอต้นยังมีรูปจูบกันในโทรศัพย์เลย แถมยังจูบกันให้เพื่อนเห็นอีกนี่ไม่แรงไม่ร่านกว่ากูอีกหรอ ดูหนังในห้องเรียนก็พูดเรื่องบาปเหมือเราไปแย่งคนนั้นมา ก็อยู่ไม่ใช่หรอที่เขาบอกว่าแฟนเก่าไปมีคนอื่นก่อน กูก็แค่คุยป่าวยังไม่ได้เปนแฟนกันที่สำคัญกูคุยหลังจากนั้นเว่ย ยังยุแยงเพื่อนสนิทเราให้ถามเราอีก ดีนะที่มันไม่ทำเราเจ็บนะเจ็บมากร้องไห้ในใจทุกครั้ง เกือบตลอดเวลาเลยกลับบ้านก็ร้องแต่ไม่มีใครรู้หรอกต่อหน้าคนอื่นเราก็ยิ้ม หัวเราะกลบเกลื่อนตลอดนี่ผ่านมาหลายปีละยังเจ็บอยูเลย ทั้งที่มันซ้อนมอไซต์เรากลับบ้านแต่เวลาอยู่ในห้องก็จะนินทาพูดเสียดสีเราตลอด วันนั้นแม่เอารถไปต่อทะเบียนเราต้องรอแม่มารับตอนนั้นมันขับมอไซต์แล้วไม่มีชวนเราซักคำ เรารออยู่กับเพื่อนอีกคนหนึ่งคนนี้ก็ดีนะ ถึงแม้จะเป็นแบบนี้เราก็ยังคุยกับคนนั้นตลอดนะหลังๆมาเราเริ่มทนไม่ไหวเลยไม่ได้คุยต่อเขาก็ดีนะยังทักมาตลอด เราทักไปบ้างแต่ไม่ได้คุยบ่อยเหมือนตอนแรก หลังๆมานี่ไม่ได้คุยกันแล้ว เรื่องมันเริ่มซาซาลงแล้วจนมาถึงวันหนึ่งต้องไป่ค่ายซึ่งแบ่งกลุ่มกันไป มันเอาเราไปไว้ให้อีกกลุ่มหนึ่งแล้วเอาเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นแฟนของพี่แฟนมัน(แฟนใหม่นะเป็นทอม) ทั้งที่ว่าเขานินทาเขายังไงก็มี ที่จริงควรจะเป็เราใช่ป่าว พอม.6เริ่มสอบเข้ามหาลัยเราสอบติดหลายที่แต่มันกับไม่ติดซักที่ ทั้งที่เราเกรดเท่ากันเลย แต่แล้วมันก็เข้ามหาลัยหนึ่งเป็นโครงการเรียนดีมั้งที่เอาเกรดไปยื่นอะ แล้วก็ได้เรียน แต่เราได้เรียนมหาลัยอันดับต้นๆของประเทศ เราให้อภัยมันนะ ตั้งแต่แรกแล้วเราก็ไม่อยากให้ใครเจ็บเหมือนเรานะ ก็แอบสะใจนะเวลาที่มันมีปัญหาแล้วมาปรึกษาเรา เวลาเครียดหรือทุกข์ใจทุกเรื่องจะมารวมกันหมดเลย หายใจไม่ออกแน่นหน้าอกไปหมดเลย แล้วก็ร้องไห้ ถ้าโดนขัดใจก็จะเป็นถึงแม้ไม่ได้คิดเรื่องนี้แต่มันก็เจ็บ ไม่กล้ากลับไปโรงเรียนเก่าหรือพบเพื่อนกลัวนึกถึงอีก เจ็บจนถึงตอนนี้แต่ก็ซาซาลงละ ไม่อยากคิดถึงมันเลยแต่มันก็เหมือนฝังหัวเราระแวงที่คบกับเพื่อนทั้งหมดกลัวเขาไม่จริงใจ ไม่กล้าแอบชอบใคร ไม่ค่อยเปิดใจกับใคร ตอนนี้อายุ20แล้วยังไม่มีแฟนเลย แต่เรามีเพื่อนสนิทที่ดูแลเราได้และจริงใจแล้วนะ รู้ได้ไงใช่ไหมล่ะ เราดูคนออกนะ


ปล.ขอบคุณที่อ่านนะ ยาวไปหน่อย แล้วเพื่อนๆละมีเรื่องที่เจ็บแบบนี้บ้างมั้ยมาเล่ากัน