เรากับแฟนห่างกัน 2 ปีนะ เราอ่อนกว่า คือแฟนเราเป็นคนที่ชอบเที่ยวมาก อันนี้เรามองข้ามเพราะเราคบกันก้อต้องยอมรับนิสัยบางอย่างของกันและกันเขาเป็นคที่มีปัญหาชีวิตมากพอตัวเหมือนกันนะ แบบถ้าใครคบก้ออาจจะเบื่อบ้างอะไรบ้างเพราะบางวันเขาก้อเครียดมากจนไม่สนใจอะไรเลย อย่างว่าคือ เขาก้อแทบจะไม่มีอะไรเลยอะนะ แต่เราก้อไม่เคยว่าตรงนั้นเป็นปัญหาของเราเลยเราอยากอยู่ข้างๆเขาให้กำลังใจเขา เพราะเราอะรักเขาที่ใจอะ พอมาถึงตอนนี้เขาขอในสิ่งที่เราทำให้ไม่ได้ ก้อ คือ ขอมีอะไรกันอะนะ  แต่เราก้อบอกว่าเราไม่พร้อมที่จะมีอะไรด้วยเพราะ มันเป็นเรื่องที่มาพร้อมกับความรับผิดชอบ ถึงเขาจะบอกว่าป้องกันก้อเถอะ(เรื่องแบบนี้มันไม่มีอะไรป้องกันได้100%จริงไหมไม่ทำเสียดีกว่าเราว่านะ) เขาบอกว่ามันคือ วิธีแสดงความรักของเขาอย่างนึงของเขา แต่เรากะเขาก้อโตๆก้อพูดกันด้วยเหตุผล เราปฎิเสธทุกครั้งโดยบอกว่า ถ้ารักเราก้อขอให้ถึงตอนที่เราพร้อมแล้ว จริงๆเรารู้ว่าเขาผิดหวังไม่น้อยเลยที่เราบอกไปแบบนั้น แต่เราว่าเราอะทำถูกต้องแล้ว เรารู้มาว่าเขาเคยมีอะไรกับแฟนเก่าเขามาก่อน แต่เราก้อไม่เคยเอา อดีตมาตัดสินความรักของเรานะ การที่เราปฎิเสธเขามันทำให้เขาเซงจนไม่คุยกับเรา เรารักเขานะแต่เราก้อไม่รู้จะทำยังไงดี เราเริ่มไม่รู้ว่านี่มันคือความรักจริงๆรึเปล่า  เหมือนรักเราไม่เท่ากันเลยนะ หะๆ(มาเป็นเพลง)  แต่ตอนนี้เราไม่รู้จะพยุงความรักเราต่อไปยังไงดี  เราก้อไม่ได้ทำผิดอะไรจริงไหม  คือเรารักเขามากนะ ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่งี่เง่า แต่มันทำให้เรามองข้ามปมแย่ๆของเขาไป แต่เขาก้อขยันทำงาน เลี้ยงข้าวเราทุกมื้อนะ เวลาไปไหนด้วยกัน  เขารู้ว่าเราต้องการอะไรเรารู้ว่าเขาต้องใช้เงินเพราะเขาก้อยังเรียนมหาลัยอยู่ เราก้อไม่เคยร้องขออะไรจากเขาเลย  เรากับแฟนนานๆเจอกันที จะมาเจอกันตอนวันครบรอบ(ซึ่งเราก้อจำวันครบรอบไม่ได้สักครั้ง บางทีเราก้อรู้สึกผิดนะที่จำไม่ได้แต่เขาก้อจะพาเราไปเที่ยวกินข้าวในวันนั้น) เรารรู้อยู่แก่ใจนะว่า บางทีเขาอาจจะไม่ได้รักเราที่ใจก้อได้ อาจจะคบไปวันๆ มาถึงตอนนี้ความรู้สึกเรามันพังแล้ว แต่ลึกๆเราก้อรักเขาอยู่นะ มันเหมือนเราโง่รึเปล่าก้อไม่รู้แต่ที่ๆเรายื่นอยู่มันลำบากนะ แล้วมาโดนเขางอนใส่แบบนี้มันดูไร้สาระมาก เราอยากรู้เราควรทำยังไง ตัดใจคงต้องใช้เวลาหน่อย เขาก้อไม่ใช่คนเลวนะ เขาดูแลแทคแคร์เราดี เป็นเหมือนพี่เหมือนเพื่อนให้คำปรึกษาได้ให้กำลังใจเรา สอนเราเข้มแข็งติวหนังสือให้เราด้วยช่วงที่เราเรียนมัธยม เราไม่รู้ว่าความรู้สึกเรากับเขามันเปลี่ยนไปแน่ๆหละ เขาก้อบอกเราว่า เขาก้อไม่ได้คิดอะไรแล้ว ไม่ให้เขาก้อไม่ทำก้อได้ แค่เซงๆ แต่สำหรับเราผู้หญิงโดนคำถามแบบนี้ใครๆ ก้อต้องเซงเหมือนกันแหละ สำหรับเราแบบนี้เราอยากจะเก็บไว้ให้คนที่มาขอเราแต่งงาน คนที่พ่อแม่เราไว้ใจแล้ว มันไม่ใช่ของที่จะมาของ่ายใช่ปะ ครอบครัวเราปลูกฝังมาแบบนี้ สิ่งนี้คือสิ่งที่จะบอกว่าเรามีค่า ใช่ไหม เราควรจะทำยังไงดี กับความรู้สึกของเรา แล้วกับเรื่องความรักของเรา (แค่กำลังใจก้อได้^^เราอยากเห็นความคิดหลายๆมุมมอง)