ขอกล่าวนะ เราอายุ 22 เรามีแฟนแล้ว และขอย้อนไปตอนม.ต้นเราเจอกับครูคนนึงซึ่งเราแอบชอบเขาแต่เขามีแฟนแล้วเราก็เลยตัดใจไม่ยุ่งถึงอย่างนั้นเราก็ยังแอบชอบอยู่ ต่อมาพอเราเข้าปวช.ก็มีเพื่อน ผช คนนึงมาแอบชอบ(แฟนคนปัจจุบัน) ตามตื้อเราตั้งแต่ ปวช1 ถึง ปวช3 เลยอ่ะอดทนมาก เราไม่เคยรู้สึกว่าเราจะชอบเขาเลยสักนิดแต่เขาจะคอยคุยกับเราเรื่อยๆและช่วยเหลืออะไรต่างๆนาๆ ระหว่างนั้น ครูคนนั้นก็บังเอิญเลิกกับแฟนเขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่เขาเล่าให้ฟังว่าเขาคิดว่า ครูมี ผญ คนใหม่เลยมีแฟนใหม่บ้าง หลังจากเขาเลิกกันเขาก็มาคุยกับเรา ตอนนั้นน่าจะปวช2มั้ง มาคุยกับเราตั้งนาน เราก็คุยๆไปคิดว่าเขายังไม่เลิกกันเลยไม่ค่อยได้คุยอะไรมาก สุดท้ายเขามาบอกว่าเขาเลิกกันตอน เรานี่ก็หลงรักเขามาตั้งแต่แรกแล้ว แต่เราก็ทำใจให้กลับไปรักเขาไม่ได้แล้ว เขาจะมาเห็นเราดีอะไรตอนที่เลิกกันไปแล้วหล่ะ จากนั้น พอเราขึ้นปวส1 เราก็คุยกับทั้งครู ทั้งผช ที่มาจีบเรา (ขนาดทำใจให้ไปรักไม่ได้ก็ยังไม่เลิกคุย) ปวส2 ผช คนนั้นมาขอเราเป็นแฟน เราตื่นเต้นมาก เขาขอเราเป็นแฟนต่อหน้าเพื่อนเยอะๆเลยเราไม่คิอว่าเขาจะกล้า ถ้าเร่ไม่ตกลงเขาหน้าแตกแน่เลย เราเลยตอบตกลง แต่เราก็ไม่รู้นะ ว่าเร่รักเขาไหม หรือแค่ผูกพัน หรือแพ้ในความดีที่เขาทำมา เพราะในตัวเขาเราชอบแค่ความดีความซื่อของเขาเท่านั้น มั้งนะเราสับสนในความรู้สึกของตัวเองมากๆๆเลย แต่เราก็คบกับเขา ทั้งๆที่เราไม่ได้ชอบนิสัยหรือชอบหน้าตาแต่อย่างใด แล้วเราคบเขาเป็นแฟนเราผิดไหม ระหว่างนั้นเราก็ยังคุยกับครูอยู่นะ แต่นานๆทีคุยเพราะเรามีแฟนแล้วไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ (เรามีแฟนคนนี้คนแรกในชีวิตนะ)