นี่เป็นการโพสข้อความยาวๆแบบลำดับเหตุการณ์ของผมเป็นครั้งแรก ไม่ต่อเนื่องหรืออ่านแล้วงงยังไงต้องขออภัยมา ณ ที่นี่เลยนะครับ^^
ครั้งนึงผมเคยผ่านโรงงานต่างๆและได้เห็นสาวโรงงาน บางคนสวย บางคนน่ารัก ความสวยและน่ารักนี้เป็นแบบบ้านๆที่ไม่เน้นการแต่งหน้าหรือการแต่งตัวใดๆเหมือนสาวออฟฟิต เสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูธรรมดา ซื้อข้าวซื้อของก็ใช้อย่างประหยัด การพูดการจาไม่มีอ้อมคล้อมหรือหรอกลวง ใสๆซื่อๆนั่นแหละครับ จึงทำให้ผมอยากมีแฟนเป็นสาวโรงงานบ้างซักครั้ง ความคิดแบบนี้อยู่ในความทรงจำผมมานาน จนผมแทบจะลืม จนได้มาเจอเหตุการนี้…
มันเป็นช่วงเวลา1เดือนจริงๆที่ผมได้พบกับสาวโรงงานคนนี้ และเรื่องราวที่ยังไม่จบที่ยังเกิดขึ้น มันคือความบังเอิญ หรือว่านี่คือเป็นอีกด้านของสาวสาวโรงงานจริงๆ
เมื่อประมาณต้นเดือนกุมภาพันธุ์ ผมได้ไปนั่งดื่มเบียร์ร้านค้าแห่งนึงข้างๆบริษัทบางกอกลับเบอร์ เป็นแนวร้านโชว์ห่วยนั่งข้างทาง ผมไปนั่งกินกับเพื่อนผู้ชายที่สนิทกัน จนได้ไปพบกับผู้หญิงกลุ่มนึง ก็เป็นพนักงานบริษัทบางกอกฯนั่นแหละครับประมาณ4-5คน เป็นกลุ่มผู้หญิงและมีทอม ผมนั่งดื่มไปดื่มไป กลุ่มผู้หญิงกลุ่มนั้นก็แซวผมกับเพื่อนที่นั่งดื่มอยู่เป็นระยะๆ ผมด้วยความที่ไม่ถือตัว(ก็ผู้หญิงแซวมาอะนะ) ก็ยิ้มตอบเค้าไป และได้รู้จักผู้หญิงคนนึงชื่อ”นก”(นามสมมุติ) ผู้หญิงคนนี้เป็นคนอัธยาศัยดีมาก คุยเก่ง ช่วนเที่ยวเก่งอีกตระหาก หลังจากวันนั้นผมและกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนี้ก็ได้รู้จักกัน และได้นัดกันว่ารอบหน้าพวกเราจะไปเที่ยวผับๆนึงกัน หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้เจอกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนี้อีก พวกเราได้ชวนกันไปที่ผับที่เคยคุยกันไว้ก่อนหน้า และพวกเราก็ไปกัน วันนั้นผมและกลุ่มผูเหญิงได้เที่ยวที่ผับตามประสาคนดื่ม ผมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด แล้วผมกับกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนี้ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนนั้นผมได้เบอร์”นก”ผู้หญิงที่บอกเอาไว้ตอนต้นว่า อัธยาศัยดี คุยเก่ง และเราก็ได้เที่ยวแบบนี้ร่วมเดือน 3-4ครั้งในเดือนนั้น(บ่อยมาก) แบบว่าพวกเค้าโทรมาชวน ผมก็ไปซะงั้น
หลังจากวันนั้นไม่นาน ผมก็ได้โทรหา”นก” ชวนไปดื่มอีกคราวนี้ชวนไปแบบแยกวงกับเพื่อนๆเค้า แบบว่าไม่ไหวจริงๆครับ ชวนไปเที่ยวผับ ผมต้องออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด เวลาพวก”นก”และเพื่อนของเค้าไปเที่ยวกับผมที ชวนกันไปแบบยกครอบครัวจริงๆ 7-10คนเลยทีเดียว ครั้งนี้”นก”ได้ชวนเพื่อนไปแค่1คนเท่านั้นคือ”นุ่ม”(นามสมมุติ) ผมกับ”นก”และ”นุ่ม”ไปเที่ยวผับในคืนนั้น ผมลืมบอกไป เป็นผับอีสานหมอลำซิ่งนะครับ และผมก็เป็นคนที่ฟังภาษาอีสานไม่ค่อยจะออก คืนนั้นในผับผมสังเกตุเห็น”นุ่ม”น่ารัก อาจจะเป็นเพราะผับแสงน้อยหรือว่าอะไรโดนใจไม่ทราบ…เราก็ได้คุยกัน คืนนั้นผมและนกและนุ่มก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ในวันถัดมาผมก็คิดว่าการที่ได้คุยกับนุ่มคงเป็นช่วงอารมณ์ที่อยู่ในผับ ปล่อยเค้าไปดีกว่า หลังจากนั้นอีกอีก2-3วันก็มีไลน์ของคนชื่อ”นุ่ม”เด้งเข้ามาในมือถือผม และทักทายมา ผมตอบกลับไป เค้าชวนไปเที่ยวผับที่เดิม คืนนั้นผมดื่มไปมากจริงๆตื่นเช้ามาผมนอนอยู่ที่ห้องนุ่ม( บอกเลยนะผมเมามาก จำได้เป็นครั้งเป็นคราวว่าคืนนั้นดื่มที่ผับ จำได้อีกทีอยู่ร้านอาหาร จำได้อีกครั้งอยู่ห้องนุ่มแล้ว) ผมคงต้องคบกับนุ่มสินะ…เราคบกันโดยบังเอิญ
ช่วงที่ผมไปตื่นนอนที่ห้องของนุ่ม เป็นช่วงปลายเดือนกุมพา ต้นเดือนเมษานุ่มก็ไลน์มาขอเงินค่าห้อง 5,000”ที่รักขอเงินทำผมหน่อย / ที่รักขอเงินจ่ายค่าห้อง” ผมบอกไม่ให้ ผมมองเค้าว่าเป็นผู้หญิงขอเงินเลยทีเดียว(ผมรู้ว่าเป็นการดูถูกผู้หญิงคนๆนึง) ผมไม่ตอบไลน์กลับเพราะเสียความรู้สึก คนเราพึ่งรู้จักกัน พึ่งคบกันไม่นานก็ขอเงิน ขอทั้งค่าห้อง ขอทั้งค่าทำผมซะแล้ว ผมไลน์ตอบกลับไปว่า”ผมคงต้องมองตัว นุ่ม ใหม่แล้วหละ”เค้าตอบไลน์กลับมา”ที่ขอหนะพูดเล่น ไม่เอาก็ได้” ผมกับนุ่มคุยกันน้อยลงจนนุ่มไลน์มาบอกว่า”เราเลิกกันเถอะ”(ตรงช่วงนี้ผมจำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรกัน นุ่ม ถึงไลน์เพื่อบอกเลิกกับผม)ผมบอกกับตัวเอง”เลิกก็เลิก” ผมหายไป2วัน ผมคิดถึงนุ่ม ผมทักไลน์ไป เค้าไม่ตอบ ผมเลยไลน์หา”นก” นกชวนไปเที่ยวผับเดิมอีก ความที่ผมอยากเจอ”นุ่ม”ผมเลยไปเที่ยวที่ผับเดิมอีกครั้ง เพื่อจะได้คุยกับนุ่ม เรากลับมาคืนดีกันคบกันต่อในวันนั้น…และผมก็บอกตัวเอง จะไม่ทำให้นุ่มต้องบอกเลิกกับผมอีก
หลังจากนั้นผมแชทหานุ่มทางไลน์ตลอด ผมโทรหาเค้าตลอด เค้าทำงานที่บางกอกลับเบอร์ ทำOTจนดึก เลิก5ทุ่ม ผมรอเค้าไม่ไหว หลับ ผมเป็นผู้ไลน์ทักทายเค้าก่อนทุกครั้ง และบางวันต้องตื่นขึ้นมาเพื่อถามเค้าว่าเหนือยมั้ย กลับถึงห้องหรือยัง กินข้าวหรือยัง เค้าตอบบ้างเป็นบ้างครั้ง วันนึงผมได้ไปที่ห้องของเค้าอีกครั้ง ผมแอบไปเปิดไลน์ของนุ่ม ผมอยากรู้ว่าเค้าคุยกลับใครบ้าง นุ่มรีบแย่งโทรศัพท์ของเค้าคืน และผมก็ได้เห็นแชทที่เค้าคุยกัน มีผู้ชายในแชทคุยกับนุ่ม ผมเฉยๆนะครับ ผมเปิดอ่านผ่านๆคำที่นุ่มใช้เรียกเค้าคือ”ที่รัก” ผมรู้สึกเคืองในใจ”ที่นุ่มเรียกผมทุกวันก็ใช้คำๆนี้เหมือนกัน” ผมเลยไปเปิดแชทอื่นที่เป็นผู้ชายเหมือนกันและอ่านผ่านๆ คำที่นุ่มใช้เรียกผู้ชายคนนั้นยังเหมือนเดิมคือ”ที่รัก” ผมเลยถามนุ่มว่า ทำมัยเรียกพวกเค้าแบบนี้หละ เหมือนกับที่เรียกผมเลยนะ นุ่มตอบว่า”เค้าไม่ได้มีใครเลยที่รัก ไม่ต้องคิดมาก ที่รักเชื่อใจกันบ้างสิ” ผมบอกนุ่มไปว่า”จะให้ผมคิดว่าไม่มีอไร เชื่อใจได้ยังไง ในเมื่อนุ่มแชทกับผู้ชายแบบนี้” วันนั้นผมโกรธเลยจริงๆ นุ่มบอกว่าไม่มีอะไร คิดมาก แต่ไปเรียกผู้ชายในแชทอีก2คนว่า”ที่รัก”
วันถัดมาเราโทรคุยกันทะเลาะกันเรื่องนี้อยู่เกือบ45นาที ผมบอกนุ่มไปว่า”ขอให้นุ่มได้พบผู้ชายที่ดีกว่า นุ่มเป็นอิสระจากผมแล้ว” ได้ข้อสรุปว่า”เราเลิกัน” ไม่เกิน3ชั่วโมง คงเป็นเพราะความผูกพันธุ์ตลอดระยะเวลาเกือบเดือน หรือด้วยอะไรไม่ทราบ ผมโทรกลับไปบอกนุ่มว่า”ผมทำใจไม่ได้ที่เราต้องห่างกัน” ทางนุ่มก็ตอบกลับมาว่า”นุ่มเลิกคุยกับผู้ชาย2คนนี้ และยืนยันว่าตัวเค้ามีแต่ผมคนเดียว ไม่มีใครคนอื่น” ผมดีใจแล้วเราก็คบกันต่อ
หลังจากนั้นอีก1อาทิตย์ ผมได้ไปนอนห้องเค้าอีกครั้ง ผมพยามยามจะไม่เปิดมือถือของเค้าเพื่ออ่านไลน์อีก เพราะไม่อยากเห็นอะไรที่เคยผ่านมา แต่แล้วก็อดใจไม่ไหว ตอนเช้าก่อนผมจะกลับบ้านตัวเองเลยเปิดดูซะหน่อย ว่ามีอะไรในกอไผ่มั้ยแบบว่ามันห้ามใจไม่ได้จริงๆครับ ผมเปิดเครื่องนุ่มขึ้นมาก็ได้เห็น miss call โทรเข้ามา2สาย และยังมีไลน์ของผู้ชาย2คนที่เค้าเคยเรียกว่า”ที่รัก” แล้วมือถือเค้าก็โดนแย่งออกจากมือผมไป ก่อนผมออกจากห้องนุ่มถามผมว่า งอลมั้ย โกรธมั้ย ผมตอบว่าไม่ ทั้งๆที่ในใจก็อึดอัดมากมาย ทำไมยังแชทคุยกับผู้ชาย2คนนี้อีก วันนั้นช่วงตอนกลางคืนพอนุ่มเลิกงาน5ทุ่ม ผมโทรไปเพื่อเคลียร์เรื่องนี้ให้หายคาใจว่า”ตกลงผู้ชาย2คนนี้คือแฟนของนุ่มใช่มั้ย”เค้าตอบกลับมาว่า”ไม่ใช่” เค้าไม่เคยมีใครนอกจากตัวเอง ตัวเองเชื่อใจกันบ้างสิ ผมพูดต่อไปว่า”จะให้ผมทำใจยังไงในเมื่อนุ่มไปเรียกเค้าว่า ที่รัก เหมือนที่เรียกผมเลย” นุ่มเลยตอบกลับมา”ok เค้าจะไม่เรียกคนอื่นว่าที่รักอีกนอกจากตัวเอง ตัวเองพอใจยัง”… หลังจากนั้นเวลาแชทเวลาโทรหา ผมพยามยามไม่คิดเรื่องนี้อีก ปล่อยให้เรื่องระหว่างเราเดินทางไปตามสภาพของมัน ผมก็รู้นะว่าเรื่องระหว่างเราจะจบยังไง แต่ก็หวังเอาไว้ว่าทุกอย่างจะเดินไปทางที่ดีกว่าที่จะเลิกกัน…
ในช่วงเวลาที่เราคบกันมา ผมมักจะเป็นผู้ทักแชทในไลน์ก่อนตลอด หลายครั้งผมถามนุ่มว่า”ทำไมไม่ทักแชทเข้ามาก่อนบ้าง”เค้าตอบว่า”เค้าก็รอแชทผมเหมือนกัน” ทุกครั้งผมจะเป็นผู้ที่โทรหาเค้าก่อน(ทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนี้) เค้าไม่เคยโทรหาผมเลย ผมก็มองว่าอาจเป็นเพราะเค้าเป็นสาวโรงงาน รายรับไม่เยอะหรือป่าวเลยไม่มีค่าโทรศัพท์โทรหาผม…
ระยะเวลาที่เรารู้จักกันถึงวันนี้น่าจะประมาณ41วันครับ
ถ้ามองจากภายนอกแล้ว ผมนี่โง่มากทำไมถึงไม่เลิกไปซะ แต่อีกมุมนึง ก็คนมันเกิดความรักความผูกพันธุ์อะนะ
เชิญเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านหรือผ่านมาช่วยแนะนำ ทำไงจะให้ผมกลับมาเป็นสู่สภาพเดิมที่ไม่หลงเข้าไปสู่ทางที่รู้ว่าต้องจบ ทั้งๆที่คำตอบนั้นมีอยู่แล้วอย่างชัดเจนจากการมองจากภายนอก
จีบสาวโรงงานต้องทำใจหน่อยนะครับ
ครั้งนึงผมเคยผ่านโรงงานต่างๆและได้เห็นสาวโรงงาน บางคนสวย บางคนน่ารัก ความสวยและน่ารักนี้เป็นแบบบ้านๆที่ไม่เน้นการแต่งหน้าหรือการแต่งตัวใดๆเหมือนสาวออฟฟิต เสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูธรรมดา ซื้อข้าวซื้อของก็ใช้อย่างประหยัด การพูดการจาไม่มีอ้อมคล้อมหรือหรอกลวง ใสๆซื่อๆนั่นแหละครับ จึงทำให้ผมอยากมีแฟนเป็นสาวโรงงานบ้างซักครั้ง ความคิดแบบนี้อยู่ในความทรงจำผมมานาน จนผมแทบจะลืม จนได้มาเจอเหตุการนี้…
มันเป็นช่วงเวลา1เดือนจริงๆที่ผมได้พบกับสาวโรงงานคนนี้ และเรื่องราวที่ยังไม่จบที่ยังเกิดขึ้น มันคือความบังเอิญ หรือว่านี่คือเป็นอีกด้านของสาวสาวโรงงานจริงๆ
เมื่อประมาณต้นเดือนกุมภาพันธุ์ ผมได้ไปนั่งดื่มเบียร์ร้านค้าแห่งนึงข้างๆบริษัทบางกอกลับเบอร์ เป็นแนวร้านโชว์ห่วยนั่งข้างทาง ผมไปนั่งกินกับเพื่อนผู้ชายที่สนิทกัน จนได้ไปพบกับผู้หญิงกลุ่มนึง ก็เป็นพนักงานบริษัทบางกอกฯนั่นแหละครับประมาณ4-5คน เป็นกลุ่มผู้หญิงและมีทอม ผมนั่งดื่มไปดื่มไป กลุ่มผู้หญิงกลุ่มนั้นก็แซวผมกับเพื่อนที่นั่งดื่มอยู่เป็นระยะๆ ผมด้วยความที่ไม่ถือตัว(ก็ผู้หญิงแซวมาอะนะ) ก็ยิ้มตอบเค้าไป และได้รู้จักผู้หญิงคนนึงชื่อ”นก”(นามสมมุติ) ผู้หญิงคนนี้เป็นคนอัธยาศัยดีมาก คุยเก่ง ช่วนเที่ยวเก่งอีกตระหาก หลังจากวันนั้นผมและกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนี้ก็ได้รู้จักกัน และได้นัดกันว่ารอบหน้าพวกเราจะไปเที่ยวผับๆนึงกัน หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้เจอกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนี้อีก พวกเราได้ชวนกันไปที่ผับที่เคยคุยกันไว้ก่อนหน้า และพวกเราก็ไปกัน วันนั้นผมและกลุ่มผูเหญิงได้เที่ยวที่ผับตามประสาคนดื่ม ผมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด แล้วผมกับกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนี้ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนนั้นผมได้เบอร์”นก”ผู้หญิงที่บอกเอาไว้ตอนต้นว่า อัธยาศัยดี คุยเก่ง และเราก็ได้เที่ยวแบบนี้ร่วมเดือน 3-4ครั้งในเดือนนั้น(บ่อยมาก) แบบว่าพวกเค้าโทรมาชวน ผมก็ไปซะงั้น
หลังจากวันนั้นไม่นาน ผมก็ได้โทรหา”นก” ชวนไปดื่มอีกคราวนี้ชวนไปแบบแยกวงกับเพื่อนๆเค้า แบบว่าไม่ไหวจริงๆครับ ชวนไปเที่ยวผับ ผมต้องออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด เวลาพวก”นก”และเพื่อนของเค้าไปเที่ยวกับผมที ชวนกันไปแบบยกครอบครัวจริงๆ 7-10คนเลยทีเดียว ครั้งนี้”นก”ได้ชวนเพื่อนไปแค่1คนเท่านั้นคือ”นุ่ม”(นามสมมุติ) ผมกับ”นก”และ”นุ่ม”ไปเที่ยวผับในคืนนั้น ผมลืมบอกไป เป็นผับอีสานหมอลำซิ่งนะครับ และผมก็เป็นคนที่ฟังภาษาอีสานไม่ค่อยจะออก คืนนั้นในผับผมสังเกตุเห็น”นุ่ม”น่ารัก อาจจะเป็นเพราะผับแสงน้อยหรือว่าอะไรโดนใจไม่ทราบ…เราก็ได้คุยกัน คืนนั้นผมและนกและนุ่มก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ในวันถัดมาผมก็คิดว่าการที่ได้คุยกับนุ่มคงเป็นช่วงอารมณ์ที่อยู่ในผับ ปล่อยเค้าไปดีกว่า หลังจากนั้นอีกอีก2-3วันก็มีไลน์ของคนชื่อ”นุ่ม”เด้งเข้ามาในมือถือผม และทักทายมา ผมตอบกลับไป เค้าชวนไปเที่ยวผับที่เดิม คืนนั้นผมดื่มไปมากจริงๆตื่นเช้ามาผมนอนอยู่ที่ห้องนุ่ม( บอกเลยนะผมเมามาก จำได้เป็นครั้งเป็นคราวว่าคืนนั้นดื่มที่ผับ จำได้อีกทีอยู่ร้านอาหาร จำได้อีกครั้งอยู่ห้องนุ่มแล้ว) ผมคงต้องคบกับนุ่มสินะ…เราคบกันโดยบังเอิญ
ช่วงที่ผมไปตื่นนอนที่ห้องของนุ่ม เป็นช่วงปลายเดือนกุมพา ต้นเดือนเมษานุ่มก็ไลน์มาขอเงินค่าห้อง 5,000”ที่รักขอเงินทำผมหน่อย / ที่รักขอเงินจ่ายค่าห้อง” ผมบอกไม่ให้ ผมมองเค้าว่าเป็นผู้หญิงขอเงินเลยทีเดียว(ผมรู้ว่าเป็นการดูถูกผู้หญิงคนๆนึง) ผมไม่ตอบไลน์กลับเพราะเสียความรู้สึก คนเราพึ่งรู้จักกัน พึ่งคบกันไม่นานก็ขอเงิน ขอทั้งค่าห้อง ขอทั้งค่าทำผมซะแล้ว ผมไลน์ตอบกลับไปว่า”ผมคงต้องมองตัว นุ่ม ใหม่แล้วหละ”เค้าตอบไลน์กลับมา”ที่ขอหนะพูดเล่น ไม่เอาก็ได้” ผมกับนุ่มคุยกันน้อยลงจนนุ่มไลน์มาบอกว่า”เราเลิกกันเถอะ”(ตรงช่วงนี้ผมจำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรกัน นุ่ม ถึงไลน์เพื่อบอกเลิกกับผม)ผมบอกกับตัวเอง”เลิกก็เลิก” ผมหายไป2วัน ผมคิดถึงนุ่ม ผมทักไลน์ไป เค้าไม่ตอบ ผมเลยไลน์หา”นก” นกชวนไปเที่ยวผับเดิมอีก ความที่ผมอยากเจอ”นุ่ม”ผมเลยไปเที่ยวที่ผับเดิมอีกครั้ง เพื่อจะได้คุยกับนุ่ม เรากลับมาคืนดีกันคบกันต่อในวันนั้น…และผมก็บอกตัวเอง จะไม่ทำให้นุ่มต้องบอกเลิกกับผมอีก
หลังจากนั้นผมแชทหานุ่มทางไลน์ตลอด ผมโทรหาเค้าตลอด เค้าทำงานที่บางกอกลับเบอร์ ทำOTจนดึก เลิก5ทุ่ม ผมรอเค้าไม่ไหว หลับ ผมเป็นผู้ไลน์ทักทายเค้าก่อนทุกครั้ง และบางวันต้องตื่นขึ้นมาเพื่อถามเค้าว่าเหนือยมั้ย กลับถึงห้องหรือยัง กินข้าวหรือยัง เค้าตอบบ้างเป็นบ้างครั้ง วันนึงผมได้ไปที่ห้องของเค้าอีกครั้ง ผมแอบไปเปิดไลน์ของนุ่ม ผมอยากรู้ว่าเค้าคุยกลับใครบ้าง นุ่มรีบแย่งโทรศัพท์ของเค้าคืน และผมก็ได้เห็นแชทที่เค้าคุยกัน มีผู้ชายในแชทคุยกับนุ่ม ผมเฉยๆนะครับ ผมเปิดอ่านผ่านๆคำที่นุ่มใช้เรียกเค้าคือ”ที่รัก” ผมรู้สึกเคืองในใจ”ที่นุ่มเรียกผมทุกวันก็ใช้คำๆนี้เหมือนกัน” ผมเลยไปเปิดแชทอื่นที่เป็นผู้ชายเหมือนกันและอ่านผ่านๆ คำที่นุ่มใช้เรียกผู้ชายคนนั้นยังเหมือนเดิมคือ”ที่รัก” ผมเลยถามนุ่มว่า ทำมัยเรียกพวกเค้าแบบนี้หละ เหมือนกับที่เรียกผมเลยนะ นุ่มตอบว่า”เค้าไม่ได้มีใครเลยที่รัก ไม่ต้องคิดมาก ที่รักเชื่อใจกันบ้างสิ” ผมบอกนุ่มไปว่า”จะให้ผมคิดว่าไม่มีอไร เชื่อใจได้ยังไง ในเมื่อนุ่มแชทกับผู้ชายแบบนี้” วันนั้นผมโกรธเลยจริงๆ นุ่มบอกว่าไม่มีอะไร คิดมาก แต่ไปเรียกผู้ชายในแชทอีก2คนว่า”ที่รัก”
วันถัดมาเราโทรคุยกันทะเลาะกันเรื่องนี้อยู่เกือบ45นาที ผมบอกนุ่มไปว่า”ขอให้นุ่มได้พบผู้ชายที่ดีกว่า นุ่มเป็นอิสระจากผมแล้ว” ได้ข้อสรุปว่า”เราเลิกัน” ไม่เกิน3ชั่วโมง คงเป็นเพราะความผูกพันธุ์ตลอดระยะเวลาเกือบเดือน หรือด้วยอะไรไม่ทราบ ผมโทรกลับไปบอกนุ่มว่า”ผมทำใจไม่ได้ที่เราต้องห่างกัน” ทางนุ่มก็ตอบกลับมาว่า”นุ่มเลิกคุยกับผู้ชาย2คนนี้ และยืนยันว่าตัวเค้ามีแต่ผมคนเดียว ไม่มีใครคนอื่น” ผมดีใจแล้วเราก็คบกันต่อ
หลังจากนั้นอีก1อาทิตย์ ผมได้ไปนอนห้องเค้าอีกครั้ง ผมพยามยามจะไม่เปิดมือถือของเค้าเพื่ออ่านไลน์อีก เพราะไม่อยากเห็นอะไรที่เคยผ่านมา แต่แล้วก็อดใจไม่ไหว ตอนเช้าก่อนผมจะกลับบ้านตัวเองเลยเปิดดูซะหน่อย ว่ามีอะไรในกอไผ่มั้ยแบบว่ามันห้ามใจไม่ได้จริงๆครับ ผมเปิดเครื่องนุ่มขึ้นมาก็ได้เห็น miss call โทรเข้ามา2สาย และยังมีไลน์ของผู้ชาย2คนที่เค้าเคยเรียกว่า”ที่รัก” แล้วมือถือเค้าก็โดนแย่งออกจากมือผมไป ก่อนผมออกจากห้องนุ่มถามผมว่า งอลมั้ย โกรธมั้ย ผมตอบว่าไม่ ทั้งๆที่ในใจก็อึดอัดมากมาย ทำไมยังแชทคุยกับผู้ชาย2คนนี้อีก วันนั้นช่วงตอนกลางคืนพอนุ่มเลิกงาน5ทุ่ม ผมโทรไปเพื่อเคลียร์เรื่องนี้ให้หายคาใจว่า”ตกลงผู้ชาย2คนนี้คือแฟนของนุ่มใช่มั้ย”เค้าตอบกลับมาว่า”ไม่ใช่” เค้าไม่เคยมีใครนอกจากตัวเอง ตัวเองเชื่อใจกันบ้างสิ ผมพูดต่อไปว่า”จะให้ผมทำใจยังไงในเมื่อนุ่มไปเรียกเค้าว่า ที่รัก เหมือนที่เรียกผมเลย” นุ่มเลยตอบกลับมา”ok เค้าจะไม่เรียกคนอื่นว่าที่รักอีกนอกจากตัวเอง ตัวเองพอใจยัง”… หลังจากนั้นเวลาแชทเวลาโทรหา ผมพยามยามไม่คิดเรื่องนี้อีก ปล่อยให้เรื่องระหว่างเราเดินทางไปตามสภาพของมัน ผมก็รู้นะว่าเรื่องระหว่างเราจะจบยังไง แต่ก็หวังเอาไว้ว่าทุกอย่างจะเดินไปทางที่ดีกว่าที่จะเลิกกัน…
ในช่วงเวลาที่เราคบกันมา ผมมักจะเป็นผู้ทักแชทในไลน์ก่อนตลอด หลายครั้งผมถามนุ่มว่า”ทำไมไม่ทักแชทเข้ามาก่อนบ้าง”เค้าตอบว่า”เค้าก็รอแชทผมเหมือนกัน” ทุกครั้งผมจะเป็นผู้ที่โทรหาเค้าก่อน(ทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนี้) เค้าไม่เคยโทรหาผมเลย ผมก็มองว่าอาจเป็นเพราะเค้าเป็นสาวโรงงาน รายรับไม่เยอะหรือป่าวเลยไม่มีค่าโทรศัพท์โทรหาผม…
ระยะเวลาที่เรารู้จักกันถึงวันนี้น่าจะประมาณ41วันครับ
ถ้ามองจากภายนอกแล้ว ผมนี่โง่มากทำไมถึงไม่เลิกไปซะ แต่อีกมุมนึง ก็คนมันเกิดความรักความผูกพันธุ์อะนะ
เชิญเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านหรือผ่านมาช่วยแนะนำ ทำไงจะให้ผมกลับมาเป็นสู่สภาพเดิมที่ไม่หลงเข้าไปสู่ทางที่รู้ว่าต้องจบ ทั้งๆที่คำตอบนั้นมีอยู่แล้วอย่างชัดเจนจากการมองจากภายนอก