ขอถามผู้รู้..... ฉากของ Brandon Stark ล่าสุดในหนังสือ เล่มที่ 5 A Dance with Dragons คือฉากนี้ใช่หรือไม่ครับ
แบบว่าคิดถึง Bran นะครับ เลยขออนุญาตินำคำสนทนามาแปลฝากไว้เล่นๆ พร้อมกับภาพ illustration สวยๆจาก
http://art.marcsimonetti.com
“Are you the three-eyed crow?” Bran heard himself say.
A three-eyed crow should have three eyes. He has only one, and that one red. Bran could feel the eye staring at him, shining like a pool of blood in the torchlight. Where his other eye should have been, a thin white root grew from an empty socket, down his cheek, and into his neck.
“A … crow?” The pale lord’s voice was dry. His lips moved slowly, as if they had forgotten how to form words. “Once, aye. Black of garb and black of blood.” The clothes he wore were rotten and faded, spotted with moss and eaten through with worms, but once they had been black. “I have been many things, Bran. Now I am as you see me, and now you will understand why I could not come to you … except in dreams. I have watched you for a long time, watched you with a thousand eyes and one. I saw your birth, and that of your lord father before you. I saw your first step, heard your first word, was part of your first dream. I was watching when you fell. And now you are come to me at last, Brandon Stark, though the hour is late.”
“I’m here,” Bran said, “only I’m broken. Will you … will you fix me … my legs, I mean?”
“No,” said the pale lord. “That is beyond my powers.”
Bran’s eyes filled with tears.
We came such a long way. The chamber echoed to the sound of the black river.
“You will never walk again, Bran,” the pale lips promised, “but you will fly.”
“ท่านนะหรือคืออีกาสามตา?” แบรนได้ยินเสียงตนเองกล่าวออกไป
อีกาสามตาน่าจะมีตาสามดวง แต่ท่านมีเพียงดวงเดียวและแดงก่ำ แบรนรู้สึกได้ถึงดวงตาที่มองจ้องมายังตน สุกปลั่งลุกโชนประดุจบ่อโลหิตที่โพลงอยู่ในคบเพลิง ตรงที่แห่งดวงตาอีกข้างของท่าน มีรากไม้เรียวขาวยาวงอกออกมา เลื้อยผ่านเบ้าตามาตามโหนกแก้ม เรื่อยลงไปสู่ลำคอ
“อีการึ?” สำเนียงเสียงของท่านลอร์ดผู้ซีดเซียวแห้งระแหง ริมฝีปากของท่านเคลื่อนไหวได้อย่างเชื่องช้า ประหนึ่งหลงลืมวิธีออกเสียงคำพูดให้เป็นถ้อยคำ “ครั้งหนึ่งและตลอดไป สีดำในอาภรณ์และสีดำในสายเลือด” ผ้าผ่อนที่ท่านคลุมกายเก่าคร่ำคร่าและจืดจาง มีตะไคร่จับขึ้นเป็นหย่อมๆ ถูกหนอนแมลงกัดแทะเป็นรูพรุน ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นสีดำ “ข้าเป็นในหลายหลากสิ่ง แบรน เพลานี้ ข้าก็เป็นเช่นเจ้าเห็น ถึงตอนนี้ เจ้าคงเข้าใจเหตุใดข้ามิอาจไปหาเจ้าได้... เว้นแต่ในความฝัน ข้าได้เฝ้าดูเจ้ามาแสนเนิ่นนาน จ้องมองเจ้าอยู่ด้วยดวงตานับพัน และด้วยตาดวงหนึ่ง ข้าเห็นเจ้าเกิด เห็นลอร์ดผู้เป็นพ่อที่เกิดก่อนเจ้า ข้าเห็นก้าวย่างแรกของเจ้า ข้าได้ยินถ้อยคำแรกของเจ้า ข้าคือส่วนหนึ่งแห่งความฝันครั้งแรกของเจ้า ข้าเฝ้าดูอยู่ยามเมื่อเจ้าหล่นลงมา บัดนี้ เจ้าได้มาหาข้าในที่สุด แบรนด้อน สตาร์ค แม้ว่าโมงยามจะช้าเนินนาน”
“ผมอยู่ที่นี่แล้ว” แบรนเอื้อนเอ่ย “เพียงแต่ผมพิกลพิการ ว่าแต่ท่าน... ท่านจะรักษาผมได้ไหม... ผมหมายถึงขาสองข้างของผม?”
“มิได้หรอก” ท่านลอร์ดในซากชีวิตกล่าว “สิ่งนั้นนอกเหนืออำนาจของข้า”
ดวงตาทั้งสองของแบรนเอ่อล้นด้วยน้ำตา
เราดั้นด้นมาไกลแสนไกล ห้องโถงใหญ่สะท้อนเสียงไหลผ่านในแม่น้ำสายสีดำ
“เจ้ามิอาจก้าวเดินได้อีกต่อไป แบรน” ริมฝีปากอันซีดเซียวให้คำมั่น “แต่เจ้าจะโบยบิน”
Game of Thrones – คิดถึง Bran Stark
แบบว่าคิดถึง Bran นะครับ เลยขออนุญาตินำคำสนทนามาแปลฝากไว้เล่นๆ พร้อมกับภาพ illustration สวยๆจาก http://art.marcsimonetti.com
“Are you the three-eyed crow?” Bran heard himself say. A three-eyed crow should have three eyes. He has only one, and that one red. Bran could feel the eye staring at him, shining like a pool of blood in the torchlight. Where his other eye should have been, a thin white root grew from an empty socket, down his cheek, and into his neck.
“A … crow?” The pale lord’s voice was dry. His lips moved slowly, as if they had forgotten how to form words. “Once, aye. Black of garb and black of blood.” The clothes he wore were rotten and faded, spotted with moss and eaten through with worms, but once they had been black. “I have been many things, Bran. Now I am as you see me, and now you will understand why I could not come to you … except in dreams. I have watched you for a long time, watched you with a thousand eyes and one. I saw your birth, and that of your lord father before you. I saw your first step, heard your first word, was part of your first dream. I was watching when you fell. And now you are come to me at last, Brandon Stark, though the hour is late.”
“I’m here,” Bran said, “only I’m broken. Will you … will you fix me … my legs, I mean?”
“No,” said the pale lord. “That is beyond my powers.”
Bran’s eyes filled with tears. We came such a long way. The chamber echoed to the sound of the black river.
“You will never walk again, Bran,” the pale lips promised, “but you will fly.”
“ท่านนะหรือคืออีกาสามตา?” แบรนได้ยินเสียงตนเองกล่าวออกไป อีกาสามตาน่าจะมีตาสามดวง แต่ท่านมีเพียงดวงเดียวและแดงก่ำ แบรนรู้สึกได้ถึงดวงตาที่มองจ้องมายังตน สุกปลั่งลุกโชนประดุจบ่อโลหิตที่โพลงอยู่ในคบเพลิง ตรงที่แห่งดวงตาอีกข้างของท่าน มีรากไม้เรียวขาวยาวงอกออกมา เลื้อยผ่านเบ้าตามาตามโหนกแก้ม เรื่อยลงไปสู่ลำคอ
“อีการึ?” สำเนียงเสียงของท่านลอร์ดผู้ซีดเซียวแห้งระแหง ริมฝีปากของท่านเคลื่อนไหวได้อย่างเชื่องช้า ประหนึ่งหลงลืมวิธีออกเสียงคำพูดให้เป็นถ้อยคำ “ครั้งหนึ่งและตลอดไป สีดำในอาภรณ์และสีดำในสายเลือด” ผ้าผ่อนที่ท่านคลุมกายเก่าคร่ำคร่าและจืดจาง มีตะไคร่จับขึ้นเป็นหย่อมๆ ถูกหนอนแมลงกัดแทะเป็นรูพรุน ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นสีดำ “ข้าเป็นในหลายหลากสิ่ง แบรน เพลานี้ ข้าก็เป็นเช่นเจ้าเห็น ถึงตอนนี้ เจ้าคงเข้าใจเหตุใดข้ามิอาจไปหาเจ้าได้... เว้นแต่ในความฝัน ข้าได้เฝ้าดูเจ้ามาแสนเนิ่นนาน จ้องมองเจ้าอยู่ด้วยดวงตานับพัน และด้วยตาดวงหนึ่ง ข้าเห็นเจ้าเกิด เห็นลอร์ดผู้เป็นพ่อที่เกิดก่อนเจ้า ข้าเห็นก้าวย่างแรกของเจ้า ข้าได้ยินถ้อยคำแรกของเจ้า ข้าคือส่วนหนึ่งแห่งความฝันครั้งแรกของเจ้า ข้าเฝ้าดูอยู่ยามเมื่อเจ้าหล่นลงมา บัดนี้ เจ้าได้มาหาข้าในที่สุด แบรนด้อน สตาร์ค แม้ว่าโมงยามจะช้าเนินนาน”
“ผมอยู่ที่นี่แล้ว” แบรนเอื้อนเอ่ย “เพียงแต่ผมพิกลพิการ ว่าแต่ท่าน... ท่านจะรักษาผมได้ไหม... ผมหมายถึงขาสองข้างของผม?”
“มิได้หรอก” ท่านลอร์ดในซากชีวิตกล่าว “สิ่งนั้นนอกเหนืออำนาจของข้า”
ดวงตาทั้งสองของแบรนเอ่อล้นด้วยน้ำตา เราดั้นด้นมาไกลแสนไกล ห้องโถงใหญ่สะท้อนเสียงไหลผ่านในแม่น้ำสายสีดำ
“เจ้ามิอาจก้าวเดินได้อีกต่อไป แบรน” ริมฝีปากอันซีดเซียวให้คำมั่น “แต่เจ้าจะโบยบิน”