ฟังดูเพ้อเจ้อนะคะ ในฝันจำได้ว่าตนเกาะเชือกมะลิลาลอยไป (จะว่าลอยก็ไม่เชิงรู้สึกเหมือนกึ่งเดินกึ่งลอย)
เกาะไหลไปตามเชือกเรื่อยๆ แล้วเราหันไปมองคนที่ตามหลังเรามาเห็นเป็นแม่นาค อุ้มลูกข้างนึงแล้วมืออีกข้างนึงเกาะเชือกตามเรามาค่ะเรานึกในใจแม่นาคสวยมากค่ะผิวขาวผมยาว
พอสุดปลายเชือกนั้นเราจำได้ว่ายืนอยู่บนถนนลูกรังโดยไม่ได้ใส่รองเท้าแล้วมีรถตู้คันนึงวิ่งผ่านตัวเราไปตอนนั้นเราหลบไม่ทันค่ะแต่รถไม่ชนเรากลับวิ่งผ่านไปอย่างนั้นเราก็รู้สึกงงๆ
สักพักก็เดินตามๆเขาไป ได้ยินคนแก่รุ่นอาม่าได้มั้งค่ะคุยกันประมานว่ามีคนยังไม่ตายอะไรประมานนั้น เราก็เดินๆไปไม่ได้คุยอะไรกับใครจะมีคนเข้ามาทักบ้างถามเรายังไม่ตายใช่มั๊ย เราไม่ตอบค่ะแค่ยิ้มให้แล้วเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงสถานที่ที่นึงคล้ายๆกับโรงอาหารก็ไม่เชิงความรู้สึกเหมือนอยู่ถ้ำประมานนั้นค่ะคนเยอะมากแต่ไม่รู้ว่าทำอะไรกัน สักพักเราเจอพระรูปซึ่งท่านคุยกับเราและรู้สึกว่าเราคุยโต้ตอบกับเขาทั้งๆที่เราไม่ขยับปากพูดเลยเราเหมือนแค่พูดในใจคิดในใจแต่ท่านได้ยินเราฟังเราเข้าใจ ก่อนเจอพระรูปนี้เราพยายามสื่อสารกับใครไม่รู้ค่ะจะถามว่าเราอยู่ที่ไหนยังไงแต่พอเราคุยเหมือนเขาฟังเราไม่ทันค่ะคำพูดเราเร็วมากจนจับใจความไม่ได้ พอเจอกับพระรูปนี้ท่านได้ให้หนังสือสวดมนต์มาเล่มหนึ่งให้เราเปิดอ่านแล้วบอกว่าให้เรากลับไปในที่ของเราพอเราเปิดอ่านจำได้ประมาณว่า นโม อะไรสักอย่างค่ะแล้วร่างกายเราเหมือนตื่นขึ้นแต่ยังไม่ลืมตารู้สึกตัวว่าตื่นแต่ยังนอนนิ่งๆพยายามทำความเข้าใจกับความฝันที่เกิดแล้วค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเราไม่ได้ตกใจหรือหวาดกลัวอะไรทั้งสิ้นทั้งในฝันรู้สึกว่าตนมีสติตลอดตอนตื่นรู้สึกคล้ายๆวิณญานเข้าร่างประมาณนั้นค่ะมันเหมือนหวืดหรือยังไงบอกไม่ถูกค่ะแต่จำความรู้สึกนั้นได้ดีกึ่งๆว่าเรายังไม่ตายเรายังหายใจ มีใครอธิบายได้มั๊ยค่ะมันคืออะไรหรือเราแค่ฝันเรื่อยเปื่อยธรรมดา