ต้องขอบอกก่อนเลยนะครับว่าตอนนี้ผมเรียนมหาวิทยาลัยแล้วนะครับ กำลังจะขึ้นปีสามผมขอเล่ารายละเอียดก่อนนะครับ
ผมก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งนะครับที่มีความฝัน ความฝันของผมคือการได้ไปถึงจุดสูงสุด แต่ผมกลับเริ่มทำมันพังตั้งแต่มอปลาย ขอเล่าเลยละกันนะคร้บว่าตอนเด็กๆผมก็เป็นเด็กปกติธรรมดาไม่ได้ตั้งใจเรียนอะไรมาก ต้องขอบอกเลยว่าขี้เกียจคงจะเป็นคำพูดที่เหมาะสมมากกว่านะครับแม่ผมบอกว่าผมเป็นคนที่มีไอคิวสูงเคยพาไปวัดตอนเด็กๆ แต่ผมก็กลับไม่เข้าใจตัวเองนะครับว่าจริงหรือป่าวเพราะผลลัพท์ที่ออกมาคือผมเรียนได้ที่โหล่ของห้องเลยครับ จนขึ้นมอต้นผลการเรียนผมเริ่มดีขึ้นมาเรื่อยๆจนมีผลการเรียนอยู่ในระดับปานกลางจนกระทั่งมอปลายนี้เป็นช่วงที่เริ่มพีคที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ ตอนมอสี่นั้นผมก็ยังคงเรียนได้มีผลการเรียนในระดับปลานกลางอยู่แต่ผมนั้นยังไม่เคยรู้ตัวเองเลยว่าผมนั้นชอบวิชาอะไรและอยากเข้าคณะอะไร ลืมบอกไปอะครับว่าผมจะหัวไววิชาคณิตศาสตร์ตั้งแต่เด็กแล้วนะครับ จนกระทั้งมอสี่เทอมสองเป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มจับหนังสืออ่านอย่างจริงจัง(เอาเป็นว่ายังไม่เท่าตอนแอดมิชชั่น)วชาที่ผมชอบมากที่สุดก็คือคณิตศาสตร์ครับ(ในที่สุดก็รู้ตัวเองซักที่ว่าชอบวิชาอะไร 555)แต่ว่าตอนนั้นผมก็ยังคงเฉยๆนะครับมีโดดเรียนบ่อยๆ ไม่ค่อยเข้าเรียนและชอบนั่งหลังห้อง 555 (ผมเป็นเด็กหลังห้องมาตลอดนะครับ) ผมก็เริ่มขยันขึ้นมาและเริ่มคิดว่าผมจะเข้าคณะอะไรดีแต่ตอนนั้นยังไม่จริงจังอะไรมากนะครับจนกระทั้งมอห้าครับ ผลการเรียนผมดีขึ้นผลการสอบผมขยับจนมาเป็นที่สองของสายวิทย์คณิต และเป็นครั้งแรกที่ผมได้ไปเปิดตากับโครงการแบรนซัมเมอร์แคม โครงการเค้าดีมากครับดีจริงๆ ตั้งแต่ผมกลับมาจากโครงการนั้นก็ทำให้ผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่าจะทำยังต่อกับชีวิตหรือจะปล่อยให้มันผ่านไปวันๆเหมือนที่เคยทำอยู่ คำตอบลึกๆของผมตอนนั้นมีอยู่ในใจแล้วนะครับคือวิศวะ 5555 ในที่สุดก็มาซักทีแต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากครับ ไม่รู้จะเริ่มต้นอะไรดีจนกระทั้งมอห้าเทอมสองช่วงใกล้ปิดเทอมจนกระทั้งผมคิดได้แล้วหละว่าได้เวลาแล้วหละที่เราจะต้องจัดการกับตัวเองอย่างหนัก ผมเริ่มต้นการอ่านหนังสือเรียนพิเศษอย่างหนักมาเลยครับ วันหนึ่งแทบจะไม่ได้นอน เพราะผมต้องเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่เนื้อหาของมอสี่ หลายครั้งนะครับที่ผมรู้สึกท้อมากอยากจะยอมแพ้ แต่ด้วยที่มีพ่อและแม่เป็นกำลังใจจนทำให้ผมตั้งความหวังมุ่งมันไปที่วิศวะจุฬา 555 ผมนี้บ้าจนกระทั้งแปะกระดาษไว้ข้าโต๊ะอ่านหนังสือด้วยข้อความที่จะทำให้ผมมีกำลังใจอ่านหนังสือต่อสู้กับมันเวลาที่ผมท้อใจ จนกระทั้งเปิดเทอมผมมีเรียนตั้งแต่จันถึงอาทิต เรียนตั้งแต่แปดโมงเช้ายันสองทุ่มสำหรับวันหยุด ไปติวค่ายๆต่างๆ Fe6 นี้เป็นค่ายที่ทำให้ผมอยากเข้าวิศวะจุฬามากที่สุดรุ่นพี่อบอุ่นมาก ผมชอบค่ายนี้มากเลยครับได้ความรู้กับมาเต็มเลย จนกระทั้งสอบแกทแพท ลืมบอกไปผมเป้นคนที่อ่อนวิชาภาษาอังกิดมากเลยครับอ่อนแบบที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้เลย ผมได้คะแนนแพทหนึ่งแพทสามแพทครู สูงที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ติดหนึ่งในห้าของโรงเรียนแต่ผมกลับไม่ได้มีความรู้สึกดีใจกับมันเลยครับในตอนนี้ เพราะผลการสอบ แกทอิ้งของผมที่ได้น้อยมากจนทำให้คะแนนแกทรวมของผมไม่ถึง 150 เฟลเลยครับ ถึงแม้ผมจะสอบติดวิดวะศิลปากร วิทยาขอนแก่น วิทยาลาดกระบัง ขนาดคะแนนผมถึงวิดศวะลาดกระบังกับเกษตรผมยังไม่ยื่นเลยครับเพราะผมอยากได้วิศวะจุฬาจริงๆ จนกระทั้งผมมาติดที่มหิดลและแล้วเรื่องราวทั้งหมดก็บังคับให้ผมต้องเลือกเรียนที่นี้ครับเพราะผมคำนวนคะแนนแล้วมันเสี่ยงมากที่ผมจะไม่ได้วิศวะจุฬา ถึงแม้จะไปได้คณะอื่นที่จุฬาผมก็ไม่รู้จะยื่นไปทำไมในเมื่อมันไม่ใช้คณะที่เราอยากได้จริงๆ ผมเสี่ยงมาก เสี่ยงจริงๆจนกระทั้งผมตัดสินใจเลือกมหิดลไป และแล้วก็ถึงวันที่ประกาศคะแนนต่ำสุดสูงสุดปรากฏว่าผมขาดคะแนนจริงๆครับขาดไปแค่ไม่เท่าไหรเอง ผมรู้สึกเสียใจมากครับที่ทำไมผมเกิดมาไม่เก่งวิชาภาษาอังกิด จนกระทั้งทุกวันนี้ผมขอบอกนะครับว่าผมภูมิใจนะที่ได้เรียนที่มหิดล แต่ทุกๆครั้งที่ผมได้เห็นเด้กวิดวะจุฬาผมกับรู้สึกเฟลและเสียใจมากที่ผมไม่ได้มีโอกาศได้เข้าคณะนี้ อีกทั้งเมื่อได้เห็นคะแนนแกทแพทที่เด้งเข้ามาในนิวฟีดเฟสบุ๊คผมก็รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกเลยครับ ผมเคยคิดนะว่าถ้าล้มแล้วก็ต้องสู้สู้ต่อไปกับเป้าหมายใหม่ของเรา แต่ผมกับรู้สึกราวกับว่าเหมือนผมหลอกตัวเองไม่ให้จมกับความล้มเหลว ผมเข้าใจนะว่าถ้าล้มเหลวแล้วให้เก็บมันไปเป็นประสบการณ์แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้จริงๆครับ เทอมนี้ผมรู้สึกเหมือนสูญเสียความเป็นตัวเอง ไม่อยากเรียนไม่อยากทำอะไรแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองมันแย่มากเลยอะครับ ผมจะทำยังไงดีครับ และตอนนี้ผมก็ยังอ่อนอิ้งเหมือนเดิมผมอยากจะแก้ไขตัวเองในวิชานี้มากพอมีใครแนะนำผมได้บ้างครับว่าต้องทำอย่างไร และผมควรทำอย่างไรกับความรู้สึกของผมในตอนนี้ดี ปล.ผมเป็นคนที่ชอบสถาณการณ์เชิงแข่งขันอารมณ์แบบแข่งกันเรียนไรงี้อะครับ แล้วผมมีปัญหาอย่างหนึ่งคือถ้าวิชาที่ชอบผมจะอ่านแล้วอ่านอีก แต่ถ้าวิชาที่ไม่ชอบผมจะไม่แตะเลยลังเกียดไปเลยอะครับ ทำไงดีครับผมอยากทำให้ผมกับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง
ขอกำลังใจ หรือ คำแนะนำ หน่อยครับ
ผมก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งนะครับที่มีความฝัน ความฝันของผมคือการได้ไปถึงจุดสูงสุด แต่ผมกลับเริ่มทำมันพังตั้งแต่มอปลาย ขอเล่าเลยละกันนะคร้บว่าตอนเด็กๆผมก็เป็นเด็กปกติธรรมดาไม่ได้ตั้งใจเรียนอะไรมาก ต้องขอบอกเลยว่าขี้เกียจคงจะเป็นคำพูดที่เหมาะสมมากกว่านะครับแม่ผมบอกว่าผมเป็นคนที่มีไอคิวสูงเคยพาไปวัดตอนเด็กๆ แต่ผมก็กลับไม่เข้าใจตัวเองนะครับว่าจริงหรือป่าวเพราะผลลัพท์ที่ออกมาคือผมเรียนได้ที่โหล่ของห้องเลยครับ จนขึ้นมอต้นผลการเรียนผมเริ่มดีขึ้นมาเรื่อยๆจนมีผลการเรียนอยู่ในระดับปานกลางจนกระทั่งมอปลายนี้เป็นช่วงที่เริ่มพีคที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ ตอนมอสี่นั้นผมก็ยังคงเรียนได้มีผลการเรียนในระดับปลานกลางอยู่แต่ผมนั้นยังไม่เคยรู้ตัวเองเลยว่าผมนั้นชอบวิชาอะไรและอยากเข้าคณะอะไร ลืมบอกไปอะครับว่าผมจะหัวไววิชาคณิตศาสตร์ตั้งแต่เด็กแล้วนะครับ จนกระทั้งมอสี่เทอมสองเป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มจับหนังสืออ่านอย่างจริงจัง(เอาเป็นว่ายังไม่เท่าตอนแอดมิชชั่น)วชาที่ผมชอบมากที่สุดก็คือคณิตศาสตร์ครับ(ในที่สุดก็รู้ตัวเองซักที่ว่าชอบวิชาอะไร 555)แต่ว่าตอนนั้นผมก็ยังคงเฉยๆนะครับมีโดดเรียนบ่อยๆ ไม่ค่อยเข้าเรียนและชอบนั่งหลังห้อง 555 (ผมเป็นเด็กหลังห้องมาตลอดนะครับ) ผมก็เริ่มขยันขึ้นมาและเริ่มคิดว่าผมจะเข้าคณะอะไรดีแต่ตอนนั้นยังไม่จริงจังอะไรมากนะครับจนกระทั้งมอห้าครับ ผลการเรียนผมดีขึ้นผลการสอบผมขยับจนมาเป็นที่สองของสายวิทย์คณิต และเป็นครั้งแรกที่ผมได้ไปเปิดตากับโครงการแบรนซัมเมอร์แคม โครงการเค้าดีมากครับดีจริงๆ ตั้งแต่ผมกลับมาจากโครงการนั้นก็ทำให้ผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่าจะทำยังต่อกับชีวิตหรือจะปล่อยให้มันผ่านไปวันๆเหมือนที่เคยทำอยู่ คำตอบลึกๆของผมตอนนั้นมีอยู่ในใจแล้วนะครับคือวิศวะ 5555 ในที่สุดก็มาซักทีแต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากครับ ไม่รู้จะเริ่มต้นอะไรดีจนกระทั้งมอห้าเทอมสองช่วงใกล้ปิดเทอมจนกระทั้งผมคิดได้แล้วหละว่าได้เวลาแล้วหละที่เราจะต้องจัดการกับตัวเองอย่างหนัก ผมเริ่มต้นการอ่านหนังสือเรียนพิเศษอย่างหนักมาเลยครับ วันหนึ่งแทบจะไม่ได้นอน เพราะผมต้องเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่เนื้อหาของมอสี่ หลายครั้งนะครับที่ผมรู้สึกท้อมากอยากจะยอมแพ้ แต่ด้วยที่มีพ่อและแม่เป็นกำลังใจจนทำให้ผมตั้งความหวังมุ่งมันไปที่วิศวะจุฬา 555 ผมนี้บ้าจนกระทั้งแปะกระดาษไว้ข้าโต๊ะอ่านหนังสือด้วยข้อความที่จะทำให้ผมมีกำลังใจอ่านหนังสือต่อสู้กับมันเวลาที่ผมท้อใจ จนกระทั้งเปิดเทอมผมมีเรียนตั้งแต่จันถึงอาทิต เรียนตั้งแต่แปดโมงเช้ายันสองทุ่มสำหรับวันหยุด ไปติวค่ายๆต่างๆ Fe6 นี้เป็นค่ายที่ทำให้ผมอยากเข้าวิศวะจุฬามากที่สุดรุ่นพี่อบอุ่นมาก ผมชอบค่ายนี้มากเลยครับได้ความรู้กับมาเต็มเลย จนกระทั้งสอบแกทแพท ลืมบอกไปผมเป้นคนที่อ่อนวิชาภาษาอังกิดมากเลยครับอ่อนแบบที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้เลย ผมได้คะแนนแพทหนึ่งแพทสามแพทครู สูงที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ติดหนึ่งในห้าของโรงเรียนแต่ผมกลับไม่ได้มีความรู้สึกดีใจกับมันเลยครับในตอนนี้ เพราะผลการสอบ แกทอิ้งของผมที่ได้น้อยมากจนทำให้คะแนนแกทรวมของผมไม่ถึง 150 เฟลเลยครับ ถึงแม้ผมจะสอบติดวิดวะศิลปากร วิทยาขอนแก่น วิทยาลาดกระบัง ขนาดคะแนนผมถึงวิดศวะลาดกระบังกับเกษตรผมยังไม่ยื่นเลยครับเพราะผมอยากได้วิศวะจุฬาจริงๆ จนกระทั้งผมมาติดที่มหิดลและแล้วเรื่องราวทั้งหมดก็บังคับให้ผมต้องเลือกเรียนที่นี้ครับเพราะผมคำนวนคะแนนแล้วมันเสี่ยงมากที่ผมจะไม่ได้วิศวะจุฬา ถึงแม้จะไปได้คณะอื่นที่จุฬาผมก็ไม่รู้จะยื่นไปทำไมในเมื่อมันไม่ใช้คณะที่เราอยากได้จริงๆ ผมเสี่ยงมาก เสี่ยงจริงๆจนกระทั้งผมตัดสินใจเลือกมหิดลไป และแล้วก็ถึงวันที่ประกาศคะแนนต่ำสุดสูงสุดปรากฏว่าผมขาดคะแนนจริงๆครับขาดไปแค่ไม่เท่าไหรเอง ผมรู้สึกเสียใจมากครับที่ทำไมผมเกิดมาไม่เก่งวิชาภาษาอังกิด จนกระทั้งทุกวันนี้ผมขอบอกนะครับว่าผมภูมิใจนะที่ได้เรียนที่มหิดล แต่ทุกๆครั้งที่ผมได้เห็นเด้กวิดวะจุฬาผมกับรู้สึกเฟลและเสียใจมากที่ผมไม่ได้มีโอกาศได้เข้าคณะนี้ อีกทั้งเมื่อได้เห็นคะแนนแกทแพทที่เด้งเข้ามาในนิวฟีดเฟสบุ๊คผมก็รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกเลยครับ ผมเคยคิดนะว่าถ้าล้มแล้วก็ต้องสู้สู้ต่อไปกับเป้าหมายใหม่ของเรา แต่ผมกับรู้สึกราวกับว่าเหมือนผมหลอกตัวเองไม่ให้จมกับความล้มเหลว ผมเข้าใจนะว่าถ้าล้มเหลวแล้วให้เก็บมันไปเป็นประสบการณ์แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้จริงๆครับ เทอมนี้ผมรู้สึกเหมือนสูญเสียความเป็นตัวเอง ไม่อยากเรียนไม่อยากทำอะไรแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองมันแย่มากเลยอะครับ ผมจะทำยังไงดีครับ และตอนนี้ผมก็ยังอ่อนอิ้งเหมือนเดิมผมอยากจะแก้ไขตัวเองในวิชานี้มากพอมีใครแนะนำผมได้บ้างครับว่าต้องทำอย่างไร และผมควรทำอย่างไรกับความรู้สึกของผมในตอนนี้ดี ปล.ผมเป็นคนที่ชอบสถาณการณ์เชิงแข่งขันอารมณ์แบบแข่งกันเรียนไรงี้อะครับ แล้วผมมีปัญหาอย่างหนึ่งคือถ้าวิชาที่ชอบผมจะอ่านแล้วอ่านอีก แต่ถ้าวิชาที่ไม่ชอบผมจะไม่แตะเลยลังเกียดไปเลยอะครับ ทำไงดีครับผมอยากทำให้ผมกับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง