ขอขอบคุนเพื่อนๆชาวพันทิบล่วงหน้าเลยนะคับที่ตั้งใจเข้ามาอ่านเรื่องของผม หรือ แค่เปิดผ่านเข้ามาดูแร้วอ่านมันจนจบ
ต้องบอกก่อนนะคับ ว่านี่เป็นเรื่องราวความรักเล็กๆ ของผมที่เกิดขึ้น มันอาจจะไม่ได้สวย หรูสักเท่าไร
เริ่มเลยละกันนะคับ
ความรักของผมเริ่มครั้งแรก วันที่ 22 มีนาคม 2556 วันนั้นผมก็ได้โพสเพลงๆหนึ่ง ลงใน facebook ซึ่งผมเองกะโพสเพลงเพราะๆไว้ เผื่อวันหนึ่งอยากกลับไปฟังอีก แต่ไม่รู้ทำไมวันนั้นกลับสังเกตุว่า มี ผญ. คนหนึ่งเทอมากดไลค์ให้ผมทุกๆครั้งที่โพสเพลง ผมจึงตัดสินใจทักแชทไปหาเค้าพร้อมกับคำขอบคุน ว่า ขอบคุนที่คอยกดไลค์ให้ทุกโพสเลย แร้วผมก็ถามเทอว่า เทอชอบฟังเพลงเหมือนกันหรอ เทอก็ตอบกลับมาว่าใช้ เทอเองกะชอบฟังเพลง ผมจึงถามเทอกลับไปว่า เทอมีเพลงเพราะๆมั่ย แบ่งเราฟังมั่งสิ เพลงแรกที่เทอส่งมาให้ผม ผมจำได้ดีเลยว่าเป็นเพลงอะไร เพลงนั้นคือเพลง “เพียงสิ่งเดียว” ไม่น่าเชื่อนะคับ ว่าแค่คำว่าขอบคุนของผมวันนั้น จะทำให้เราแลกเปลี่ยนเพลงกันฟัง นับ 100เพลง ( ผมจดบันทึกเอาไว้ทุกเพลงเลยที่เราแลกกันฟัง ^_^ ) จนมาถึงวันที่ 18 เมษายน 2556 ก่อนวันเกิดของผมหนึ่งวัน ผมชวนเทอมางานวันเกิดของผม แต่เทอก็ไม่ได้มานะคับ (คงเป็นเพราะยังไม่สนิทกัน) นับตั้งแต่วันที่ผมชวนเทอมางานวันเกิด เราเองก็ได้คุยกันมากขึ้น ทั้งส่งเพลงให้กัน ส่งข้อความทางโทรสับ โทรหาบ้าง ( ผมขอเบอร์เทอเอาไว้ ) เราคุยกันมาเรื่อยๆผมคิดว่าเราเองทั้งคู่ก็ต่างมีความรู้สึกดีๆให้กันพอสมควร จนถึงวันหนึ่งวันที่ 12 สิงหาคม 2556 (ตรงกะวันแม่พอดีเรย ฮ่าๆ) ผมตัดสินใจขอเทอเป็นแฟน หลังจากคุยกันมา 4 เดือน เทอตอบตกลง และมันก็เป็นอย่างที่ผมคาดหวังไว้จิงๆ ตั้งแต่วันนั้น เราก็คบกันเป็นแฟน แต่ก็มีเรื่องทำให้เราทั้งคู่ต่างก็ตัดสินใจกันแทบไม่ได้เลย ว่าจะเอายังไงกันต่อไป ทั้งเรื่องเพื่อน คนที่3 แต่สุดท้ายเราทั้งคู่ก็ผ่านมันมาด้วยกันแหละคับ บอกเลยว่ามันก็รู้สึกมากที่ใครคนหนึ่งจะก้าวเดินผ่านจุดๆนั้นที่มันยาก มาด้วยกัน แต่จนมาถึงวันหนึ่ง วันที่ 15 ธันวาคม 2556 เทอมาบอกกับผมว่า แม่เทอยังไม่อยากให้เทอมีแฟน แม่เทออยากให้เป็นเพื่อนกันไปก่อน ผมเองก็โอเคร ในเมื่อแม่เค้าว่ามายังงั้น แร้วเทอเองก็ทำตาม ผมเองก็ไม่ได้ขัดอะไร เป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้ แต่หลังจากเราเลิกกัน เราก็ยังคุยกันตลอดนะ ทั้งเฟส โทร แต่อาจจะลดน้อยลงกว่าตอนเราคบกันไปมาก ผมเองกะบอกเทอไป ผมจะรอเทอ รอเราพร้อมกว่านี้ โตมากกว่านี้ก่อน แต่บอกตรงๆนะคับ ผมเองก็ไม่ได้เชื่อสนิทใจว่าเหตุผลส่วนใหญ่เป็นเพราะเธอเชื่อแม่ของเธอ แต่ผมก็ตัดสินใจรอเธอนะ ( ตอนนี้ ผมรอเทอมา 1ปี 4เดือน ) แร้วนะคับมัน ผ่านไปไวมาก
จนมาถึงเมื่อ กลางเดือน กุมภาพันธ์ ที่มาผ่าน ( ผมตัดช่วงเวลา 1 ปี 2 เดือนที่ผมรอเทอมานะคับ มันเยอะมาก) เทอทักมาหาผมคุยกับผมปกติ เหมือนที่เราคุยกัน แร้วเทอก็บอกผมว่า เทอมีอะไรให้ช่วย ต้องบอกก่อนว่า ผมเป็นเด็กสถาปัตย์ ส่วนเทอเป็นเด็ก ธุรกิจการบิน เทอให้ผมช่วยออกแบบ และ ทำโมเดลสนามบินให้เทอเพื่อส่งอาจารย์ เทอจ้างนะคับ (ผมเองไม่ได้คิดค่าจ้างหรอก คิดแค่ค่าของที่ต้องซื้อมาทำให้จิงๆ ) ผมเองก็ตกลงทำให้เทอ เพราะไม่เคยที่จะปฏิเสธเทออยู่แร้ว
แต่พอทำเส็ดเธอกะมองดูว่าจะคุยกับผมน้อยลง ไม่เหมือนตอนที่ทำโมเดลให้ แต่ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรคับ เพราะเธอเองก็คงจะต้องทำงานต่อ เตรียมตัวพรีเซ้นกับเพื่อน คงต้องทำงานอะไรหลายๆเรื่อง จนวันหนึ่งผมฝัน ฝันว่า “ ผมเองนั้นยืนร้องไห้แร้วเธอเดินเข้ามากอดผมข้างหลังว่า เธอเพิ่งคบกับเค้าได้ไม่นาน (คงไม่ใช่ผมแน่นอน 55) ทำไมไม่ขอเธอกลับมาคบให้ไวกว่านี้ “ พอตื่นขึ้นมาผมน้ำตาหลับเลย แร้วรวบรวมความกล้าถามเธอ และ เล่าความฝันของผมให้เธอฟัง เธอก็บอกว่า “มันเหมือนความจริงเลยเนอะ” ผมก็ถามเธอไปอีกว่า มันเป็นความจริงใช้มั่ย เธอก็บอกว่าใช้ ที่นี้ เธอขอโทดผมไม่หยุดเลย ผมเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเธอหรอกนะคับ ผมเองกะเข้าใจว่าผมเองคงไม่ได้ดีพอสำหรับเค้า หรืออาจจะมากเกินไป ในแบบที่เค้าต้องการ ผมก็บอกเธอไปว่า ผมจะยังยืนยันว่าผมจะยืนอยู่ตรงนี้นะ ตรงนี่ที่เดิมที่เคยยืนมันมาตลอด 1ปี 4เดือน และผมเองจะยังคงยืนรอเธออยู่ตรงนี้ต่อไป วันใดที่เธอนั้นรู้สึกท้อ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกต้องการความช่วยเหลือ ในวันที่เธอนั้นไม่เหลือใคร ผมอยากให้เธอหันกลับมามอง ว่ายังมีผมยืนอยู่ตรงนี้นะ คนที่ไม่เคยเห็นเธอเป็นคนอื่น คนที่พร้อมจะช่วยเหลือเธอในทุกๆสิ่ง คนทีจะรออยู่ที่เดิมแบบนี้ต่อไป เธอถามผมกลับทันทีเลยว่า ทำไมไม่ลองหาคนอื่นที่ดีกว่าเธอ มีคนดีๆตั้งมากมาย แต่ผมเองกลับรู้สึกว่าผมทำแบบนั้นไม่ไหว ผมเปงห่วงคอยบอก คอยเตือน ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอมาตลอด 2 ปี ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกกับเธออะไรมากมายขนาดนั้น เธอถามผมมาหลายครั้งมา ว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั่ย ผมก็ตอบเธอกลับไปเหมือนเดิมว่า ผมบอกเธอแร้ว ผมไม่เคย เห็นเธอเป็นคนอื่น ผมจะคอยยืนมองดูเธออยู่ห่างๆตรงนี้ เธอก็ขอบคุนผมทันทีเลย ตามฟรอมผมบอกกับเธอว่าไม่ต้องขอบคุนหรอก แค่ในวันนี้เธอรู้เอาไว้ว่า ผมจะมีความรู้สึกดีๆ แบบนี้ให้เธอตลอดไปก็พอ ผมก็ขอเธอกลับไปมั่งว่า (ผมไม่เคยขออะไรจากเธอเลย ตลอดที่เราคุยกัน นับตั้งแต่วันแรก) ผมอยากจะให้เธอเก็บเรื่องราว เก็บความรู้สึกดีๆ เก็บสิ่งที่ผมทำให้เธอ เก็บสิ่งที่ตั้งใจทำให้ด้วยใจเอาไว้แค่นั้นผมก็ดีใจแร้ววว “ก็เพราะใจมันรักไปแร้ว มันมากเกินที่จะถอยใจ”
ปล. อย่างน้อยในวันนี้ผมก็ทำให้เธอเข้าใจ ทำให้เธอรู้ว่าไอคำว่า “รัก” คำสั้นๆที่ผมมีให้เธอมันมากแค่ไหน มันมีค่ามากแค่ไหน
ผมอยากจะบอกเธอว่า ผมยังจำเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะคบกันวันไหน คุยกันครั้งแรกเมื่อไหร่ ไปดูหนังครั้ง จับมือครั้งแรก จำสิ่งที่เธอชอบ สิ่งที่เธอไม่ชอบ และอื่นๆได้แทบจะไม่เคยลืมมันได้เลย
ผมอยากจะบอกเธอถึงในวันนี้เธอจะมีเค้าอยู่ข้างๆแร้ว ผมเองก็คงจะอดเป็นห่วงเธอไม่ได้ ค่อยที่จะบอกให้กินข้าว คอยที่จะบอกให้ไปอาบน้ำ คอยบอกให้ไปกินยาตอนไม่สบาย คอยบอกให้พักผ่อน คอยบอกฝันดี คอยบอกให้นอนห่มผ้า คอยบอกให้ดูแลตัวเอง เพราะผมเองทำมันมาตลอด 2ปี ไม่คงอยากที่จะให้ผมเลิกทำมัน ผมยังยืนยันนะคับว่าจะยังยืนรอเธออยู่ตรงนี้ที่เดิม ไม่ว่ามันจะนานสักเท่าไหร่ ผมกะคงได้แต่เพียงหวัง หวังว่าวันหนึ่งเธอคงจะกลับมา
ขอบคุนทุกท่านจิงๆนะคับ กระทู้แรกด้วย ผิดพลาดตรงไหนหรือตกหล่นตรงไหน ช่วยแนะนำด้วยนะคับ
เรื่องราวความรัก ของผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง
ต้องบอกก่อนนะคับ ว่านี่เป็นเรื่องราวความรักเล็กๆ ของผมที่เกิดขึ้น มันอาจจะไม่ได้สวย หรูสักเท่าไร
เริ่มเลยละกันนะคับ
ความรักของผมเริ่มครั้งแรก วันที่ 22 มีนาคม 2556 วันนั้นผมก็ได้โพสเพลงๆหนึ่ง ลงใน facebook ซึ่งผมเองกะโพสเพลงเพราะๆไว้ เผื่อวันหนึ่งอยากกลับไปฟังอีก แต่ไม่รู้ทำไมวันนั้นกลับสังเกตุว่า มี ผญ. คนหนึ่งเทอมากดไลค์ให้ผมทุกๆครั้งที่โพสเพลง ผมจึงตัดสินใจทักแชทไปหาเค้าพร้อมกับคำขอบคุน ว่า ขอบคุนที่คอยกดไลค์ให้ทุกโพสเลย แร้วผมก็ถามเทอว่า เทอชอบฟังเพลงเหมือนกันหรอ เทอก็ตอบกลับมาว่าใช้ เทอเองกะชอบฟังเพลง ผมจึงถามเทอกลับไปว่า เทอมีเพลงเพราะๆมั่ย แบ่งเราฟังมั่งสิ เพลงแรกที่เทอส่งมาให้ผม ผมจำได้ดีเลยว่าเป็นเพลงอะไร เพลงนั้นคือเพลง “เพียงสิ่งเดียว” ไม่น่าเชื่อนะคับ ว่าแค่คำว่าขอบคุนของผมวันนั้น จะทำให้เราแลกเปลี่ยนเพลงกันฟัง นับ 100เพลง ( ผมจดบันทึกเอาไว้ทุกเพลงเลยที่เราแลกกันฟัง ^_^ ) จนมาถึงวันที่ 18 เมษายน 2556 ก่อนวันเกิดของผมหนึ่งวัน ผมชวนเทอมางานวันเกิดของผม แต่เทอก็ไม่ได้มานะคับ (คงเป็นเพราะยังไม่สนิทกัน) นับตั้งแต่วันที่ผมชวนเทอมางานวันเกิด เราเองก็ได้คุยกันมากขึ้น ทั้งส่งเพลงให้กัน ส่งข้อความทางโทรสับ โทรหาบ้าง ( ผมขอเบอร์เทอเอาไว้ ) เราคุยกันมาเรื่อยๆผมคิดว่าเราเองทั้งคู่ก็ต่างมีความรู้สึกดีๆให้กันพอสมควร จนถึงวันหนึ่งวันที่ 12 สิงหาคม 2556 (ตรงกะวันแม่พอดีเรย ฮ่าๆ) ผมตัดสินใจขอเทอเป็นแฟน หลังจากคุยกันมา 4 เดือน เทอตอบตกลง และมันก็เป็นอย่างที่ผมคาดหวังไว้จิงๆ ตั้งแต่วันนั้น เราก็คบกันเป็นแฟน แต่ก็มีเรื่องทำให้เราทั้งคู่ต่างก็ตัดสินใจกันแทบไม่ได้เลย ว่าจะเอายังไงกันต่อไป ทั้งเรื่องเพื่อน คนที่3 แต่สุดท้ายเราทั้งคู่ก็ผ่านมันมาด้วยกันแหละคับ บอกเลยว่ามันก็รู้สึกมากที่ใครคนหนึ่งจะก้าวเดินผ่านจุดๆนั้นที่มันยาก มาด้วยกัน แต่จนมาถึงวันหนึ่ง วันที่ 15 ธันวาคม 2556 เทอมาบอกกับผมว่า แม่เทอยังไม่อยากให้เทอมีแฟน แม่เทออยากให้เป็นเพื่อนกันไปก่อน ผมเองก็โอเคร ในเมื่อแม่เค้าว่ามายังงั้น แร้วเทอเองก็ทำตาม ผมเองก็ไม่ได้ขัดอะไร เป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้ แต่หลังจากเราเลิกกัน เราก็ยังคุยกันตลอดนะ ทั้งเฟส โทร แต่อาจจะลดน้อยลงกว่าตอนเราคบกันไปมาก ผมเองกะบอกเทอไป ผมจะรอเทอ รอเราพร้อมกว่านี้ โตมากกว่านี้ก่อน แต่บอกตรงๆนะคับ ผมเองก็ไม่ได้เชื่อสนิทใจว่าเหตุผลส่วนใหญ่เป็นเพราะเธอเชื่อแม่ของเธอ แต่ผมก็ตัดสินใจรอเธอนะ ( ตอนนี้ ผมรอเทอมา 1ปี 4เดือน ) แร้วนะคับมัน ผ่านไปไวมาก
จนมาถึงเมื่อ กลางเดือน กุมภาพันธ์ ที่มาผ่าน ( ผมตัดช่วงเวลา 1 ปี 2 เดือนที่ผมรอเทอมานะคับ มันเยอะมาก) เทอทักมาหาผมคุยกับผมปกติ เหมือนที่เราคุยกัน แร้วเทอก็บอกผมว่า เทอมีอะไรให้ช่วย ต้องบอกก่อนว่า ผมเป็นเด็กสถาปัตย์ ส่วนเทอเป็นเด็ก ธุรกิจการบิน เทอให้ผมช่วยออกแบบ และ ทำโมเดลสนามบินให้เทอเพื่อส่งอาจารย์ เทอจ้างนะคับ (ผมเองไม่ได้คิดค่าจ้างหรอก คิดแค่ค่าของที่ต้องซื้อมาทำให้จิงๆ ) ผมเองก็ตกลงทำให้เทอ เพราะไม่เคยที่จะปฏิเสธเทออยู่แร้ว
แต่พอทำเส็ดเธอกะมองดูว่าจะคุยกับผมน้อยลง ไม่เหมือนตอนที่ทำโมเดลให้ แต่ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรคับ เพราะเธอเองก็คงจะต้องทำงานต่อ เตรียมตัวพรีเซ้นกับเพื่อน คงต้องทำงานอะไรหลายๆเรื่อง จนวันหนึ่งผมฝัน ฝันว่า “ ผมเองนั้นยืนร้องไห้แร้วเธอเดินเข้ามากอดผมข้างหลังว่า เธอเพิ่งคบกับเค้าได้ไม่นาน (คงไม่ใช่ผมแน่นอน 55) ทำไมไม่ขอเธอกลับมาคบให้ไวกว่านี้ “ พอตื่นขึ้นมาผมน้ำตาหลับเลย แร้วรวบรวมความกล้าถามเธอ และ เล่าความฝันของผมให้เธอฟัง เธอก็บอกว่า “มันเหมือนความจริงเลยเนอะ” ผมก็ถามเธอไปอีกว่า มันเป็นความจริงใช้มั่ย เธอก็บอกว่าใช้ ที่นี้ เธอขอโทดผมไม่หยุดเลย ผมเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเธอหรอกนะคับ ผมเองกะเข้าใจว่าผมเองคงไม่ได้ดีพอสำหรับเค้า หรืออาจจะมากเกินไป ในแบบที่เค้าต้องการ ผมก็บอกเธอไปว่า ผมจะยังยืนยันว่าผมจะยืนอยู่ตรงนี้นะ ตรงนี่ที่เดิมที่เคยยืนมันมาตลอด 1ปี 4เดือน และผมเองจะยังคงยืนรอเธออยู่ตรงนี้ต่อไป วันใดที่เธอนั้นรู้สึกท้อ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกต้องการความช่วยเหลือ ในวันที่เธอนั้นไม่เหลือใคร ผมอยากให้เธอหันกลับมามอง ว่ายังมีผมยืนอยู่ตรงนี้นะ คนที่ไม่เคยเห็นเธอเป็นคนอื่น คนที่พร้อมจะช่วยเหลือเธอในทุกๆสิ่ง คนทีจะรออยู่ที่เดิมแบบนี้ต่อไป เธอถามผมกลับทันทีเลยว่า ทำไมไม่ลองหาคนอื่นที่ดีกว่าเธอ มีคนดีๆตั้งมากมาย แต่ผมเองกลับรู้สึกว่าผมทำแบบนั้นไม่ไหว ผมเปงห่วงคอยบอก คอยเตือน ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอมาตลอด 2 ปี ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกกับเธออะไรมากมายขนาดนั้น เธอถามผมมาหลายครั้งมา ว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั่ย ผมก็ตอบเธอกลับไปเหมือนเดิมว่า ผมบอกเธอแร้ว ผมไม่เคย เห็นเธอเป็นคนอื่น ผมจะคอยยืนมองดูเธออยู่ห่างๆตรงนี้ เธอก็ขอบคุนผมทันทีเลย ตามฟรอมผมบอกกับเธอว่าไม่ต้องขอบคุนหรอก แค่ในวันนี้เธอรู้เอาไว้ว่า ผมจะมีความรู้สึกดีๆ แบบนี้ให้เธอตลอดไปก็พอ ผมก็ขอเธอกลับไปมั่งว่า (ผมไม่เคยขออะไรจากเธอเลย ตลอดที่เราคุยกัน นับตั้งแต่วันแรก) ผมอยากจะให้เธอเก็บเรื่องราว เก็บความรู้สึกดีๆ เก็บสิ่งที่ผมทำให้เธอ เก็บสิ่งที่ตั้งใจทำให้ด้วยใจเอาไว้แค่นั้นผมก็ดีใจแร้ววว “ก็เพราะใจมันรักไปแร้ว มันมากเกินที่จะถอยใจ”
ปล. อย่างน้อยในวันนี้ผมก็ทำให้เธอเข้าใจ ทำให้เธอรู้ว่าไอคำว่า “รัก” คำสั้นๆที่ผมมีให้เธอมันมากแค่ไหน มันมีค่ามากแค่ไหน
ผมอยากจะบอกเธอว่า ผมยังจำเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะคบกันวันไหน คุยกันครั้งแรกเมื่อไหร่ ไปดูหนังครั้ง จับมือครั้งแรก จำสิ่งที่เธอชอบ สิ่งที่เธอไม่ชอบ และอื่นๆได้แทบจะไม่เคยลืมมันได้เลย
ผมอยากจะบอกเธอถึงในวันนี้เธอจะมีเค้าอยู่ข้างๆแร้ว ผมเองก็คงจะอดเป็นห่วงเธอไม่ได้ ค่อยที่จะบอกให้กินข้าว คอยที่จะบอกให้ไปอาบน้ำ คอยบอกให้ไปกินยาตอนไม่สบาย คอยบอกให้พักผ่อน คอยบอกฝันดี คอยบอกให้นอนห่มผ้า คอยบอกให้ดูแลตัวเอง เพราะผมเองทำมันมาตลอด 2ปี ไม่คงอยากที่จะให้ผมเลิกทำมัน ผมยังยืนยันนะคับว่าจะยังยืนรอเธออยู่ตรงนี้ที่เดิม ไม่ว่ามันจะนานสักเท่าไหร่ ผมกะคงได้แต่เพียงหวัง หวังว่าวันหนึ่งเธอคงจะกลับมา