ขอสอบถามความคิดเห็น ทัศนคติของทุกท่านค่ะ คือตอนนี้มีลูกคนเดียว อายุ 4 ขวบ(จขกท.อายุ 37 ถ้าเอาช้ากว่านี้กลัวลูกจะเอ๋อ) ทางยายก็อยากให้เอาเพิ่มอีกคนเพราะเห็นว่ามันน้อยไป แต่ จขกท.กว่าจะเลี้ยงลูกคนนี้มาได้ก็เหนื่อยพอตัวเพราะต้องเลี้ยงเองและทำงานไปด้วย
แต่เค้าเป็นลูกคนเดียวก็ค่อนข้างเอาแต่ใจ หลายๆคนก็บอกว่า "ให้เอาน้องให้เค้า แล้วนิสัยเอาแต่ใจของเค้าจะดีขึ้น"
แล้วไม่นานมานี้น้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของ จขกท. พูดออกมาประโยคนึงทำให้เราสะอึก
มันบอกว่า "ไม่สงสารลูกเหรอ ถ้าไม่มีพ่อแม่แล้วลูกก็จะอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีพี่-น้อง ถึงแม้จะมีลูกพี่ลูกน้องแต่มันก็ไม่เหมือนพี่น้องกันจริงๆนะ"
ความตั้งใจแรกที่ไม่อยากจะมีลูกอีกเพราะไม่อยากอยู่ในช่วงแม่ลูกอ่อนอีก เพราะลำบากเหลือเกิน สองอาทิตย์แรกแทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน เป็นซอมบี้
ลูกก็เลี้ยงยาก ตื่นนอนทุก 30 นาที เวลากิน-เข้าส้วมยังไม่มี ซักผ้าอ้อมยังไม่เสร็จลูกก็ตื่นแล้ว แผลก็เจ็บ
ต้องอุ้มกล่อมลูกเดินไป-มาเป็นชั่วโมงๆ ตีสองตีสาม บางทีเผลอหลับกลางอากาศทั้งๆที่อุ้มลูกนั่งกินนมอยู่ T-T
แต่อีกใจนึงก็คิดถามตัวเองว่า "เราจะมีลูกเพื่อสนองความต้องการของใคร? เพราะความเห็นแก่ตัวของเรารึเปล่า เพราะความ"อยากได้" ไม่สิ้นสุดของมนุษย์อย่างเรารึเปล่า" (คือตอนแรกที่แต่งงานคิดว่าจะไม่เอาลูกเพราะไม่อยากให้เค้ามาเวียนว่ายตายเกิด ผจญปัญหาชีวิต กลัวเค้าผ่านปัญหาที่เข้ามาในแต่ละช่วงชีวิตไม่ได้ แต่แต่งงานไปได้ซักพักจะมองตามเด็กตลอด เอ็นดูเด็ก จะคอยไปคุยไปเล่นกับเด็กถึงแม้ว่าเค้าจะไม่อยากจะเล่นกับเราก็ตาม จนตัดสินใจมีลูก เพื่อให้มันรู้ถึงการมีลูกมันเป็นยังไง)
เราควรมีลูกคนที่สอง เพื่อให้ลูกมีพี่-น้องดีหรือไม่? (ตอนนี้มีคนเดียวก็เหนื่อยแล้ว ถ้าเพิ่มอีกคนนี่จะหาเหาใส่หัวรึเปล่า)
แต่เค้าเป็นลูกคนเดียวก็ค่อนข้างเอาแต่ใจ หลายๆคนก็บอกว่า "ให้เอาน้องให้เค้า แล้วนิสัยเอาแต่ใจของเค้าจะดีขึ้น"
แล้วไม่นานมานี้น้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของ จขกท. พูดออกมาประโยคนึงทำให้เราสะอึก
มันบอกว่า "ไม่สงสารลูกเหรอ ถ้าไม่มีพ่อแม่แล้วลูกก็จะอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีพี่-น้อง ถึงแม้จะมีลูกพี่ลูกน้องแต่มันก็ไม่เหมือนพี่น้องกันจริงๆนะ"
ความตั้งใจแรกที่ไม่อยากจะมีลูกอีกเพราะไม่อยากอยู่ในช่วงแม่ลูกอ่อนอีก เพราะลำบากเหลือเกิน สองอาทิตย์แรกแทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน เป็นซอมบี้
ลูกก็เลี้ยงยาก ตื่นนอนทุก 30 นาที เวลากิน-เข้าส้วมยังไม่มี ซักผ้าอ้อมยังไม่เสร็จลูกก็ตื่นแล้ว แผลก็เจ็บ
ต้องอุ้มกล่อมลูกเดินไป-มาเป็นชั่วโมงๆ ตีสองตีสาม บางทีเผลอหลับกลางอากาศทั้งๆที่อุ้มลูกนั่งกินนมอยู่ T-T
แต่อีกใจนึงก็คิดถามตัวเองว่า "เราจะมีลูกเพื่อสนองความต้องการของใคร? เพราะความเห็นแก่ตัวของเรารึเปล่า เพราะความ"อยากได้" ไม่สิ้นสุดของมนุษย์อย่างเรารึเปล่า" (คือตอนแรกที่แต่งงานคิดว่าจะไม่เอาลูกเพราะไม่อยากให้เค้ามาเวียนว่ายตายเกิด ผจญปัญหาชีวิต กลัวเค้าผ่านปัญหาที่เข้ามาในแต่ละช่วงชีวิตไม่ได้ แต่แต่งงานไปได้ซักพักจะมองตามเด็กตลอด เอ็นดูเด็ก จะคอยไปคุยไปเล่นกับเด็กถึงแม้ว่าเค้าจะไม่อยากจะเล่นกับเราก็ตาม จนตัดสินใจมีลูก เพื่อให้มันรู้ถึงการมีลูกมันเป็นยังไง)